Γιώργης Χριστοδούλου: Ένας «Βαρκελωνοναύτης» στην Αθήνα!

Ο Γιώργης Χριστοδούλου ήρθε για λίγες μέρες στην Αθήνα και μας μιλάει για το νέο του δίσκο, τη ζωή στην Ισπανία και την προσωπική του μυθολογία, από τον “Flaneur” στον “Barcelonauta”.

Την Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου, το Floral της πλατείας Εξαρχείων γιόρταζε «80 χρόνια Μπλε Πολυκατοικία». Αφιερώνοντας ένα διήμερο γεμάτο διαλόγους, αναμνήσεις, ιστορίες και μουσική, επιστρέψαμε στη χρονιά του 1933 και ζήσαμε το ταξίδι και τις συγκινήσεις μέσα στο χρόνο.

Τη μουσική νότα στο βράδυ της Παρασκευής έβαλε ο Γιώργης Χριστοδούλου, μόλις αφιχθείς στην Αθήνα για λίγες μέρες. Το πρόγραμμα της βραδιάς πολύ ιδιαίτερο και ραμμένο στα μέτρα της. Πριν ξεκινήσει η βραδιά, μου εκμυστηρεύτηκε τι θα βλέπαμε αλλά και γιατί το πρόγραμμα θα ήταν αυτό που επρόκειτο να είναι. «Θα ξεκινήσω με κομμάτια που γράφτηκαν γύρω στο 1933 και μετά θα συνεχίσω με τα δικά μου. Θα παρουσιάσω 2 – 3 τραγούδια από το δίσκο μου, τα οποία είναι διασκευές κομματιών που γράφτηκαν γύρω στο 1936. Τα τραγούδια αυτά έχουν να κάνουν με τη Βαρκελώνη, αλλά η δυτική μουσική πήγαινε πάντα χέρι-χέρι σε όλες τις χώρες. Αυτά τα τραγούδια θα μπορούσαν, δηλαδή, να παίζονται σε κάποιο ραδιόφωνο στη Μπλε Πολυκατοικία».

Έτσι ο Γιώργης περιπλανήθηκε, ως γνήσιος «flaneur», στο χρόνο από το «It don’t mean a thing» του 1931, το «Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη» του 1957 και το «Vous qui passez sans me voir» του 1936 ως τη «Φάβα» του 2012! Πάντα με swing και jazz διάθεση, αλλά και ένα ζεστό χαμόγελο, έντυσε μουσικά τις αναμνήσεις από την εποχή της Μπλε Πολυκατοικίας δίνοντας και την προσωπική του πινελιά.

Για τη Μπλε Πολυκατοικία άκουσε για πρώτη φορά από τη γιαγιά του που τον μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας. «Της άρεσε να αφηγείται πράγματα από την εποχή που ήταν νέα κι έτσι περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μιλώντας. Μου έλεγε πως όταν ήταν νέοι, πήγαιναν βόλτα να δουν τη “Μπλε Πολυκατοικία” και να πιουν καφέ. Μη γνωρίζοντας πολλά, είχε την εντύπωση πως ήταν η πρώτη πολυκατοικία, αλλά δεν ήταν. Ήταν όμως πολύ ξεχωριστή. Ο παππούς μου, από την άλλη, ήταν πολιτικός μηχανικός και έβρισκε εξαιρετικό το εγχείρημα».

Τα τελευταία σχεδόν 3 χρόνια ο Γιώργης ζει στην Ισπανία, και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, η οποία φαίνεται να τον έχει γοητεύσει με την ιστορία, τον πολιτισμό και την αύρα της. Φέτος έβγαλε το νέο του δίσκο, με τίτλο «Barcelonauta», ένα δίσκο – αφιέρωμα σ’ αυτή τη μαγευτική πόλη. Όσον αφορά τον τίτλο του δίσκου, ο ίδιος ομολογεί πως «δεν υπάρχει αυτή η λέξη. Η ρίζα της στην ουσία είναι ελληνική και σημαίνει “Βαρκελωνοναύτης”. Όπως τον έχω στο μυαλό μου, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος χάνεται στο σύμπαν που λέγεται Βαρκελώνη, το ανακαλύπτει κάθε μέρα και το αγαπά όλο και περισσότερο. Μπορεί να είναι μουσικός Βορειοαμερικάνος, Εβραίος, Γάλλος ή οποιοσδήποτε άλλος: η Βαρκελώνη ήταν πολύ ιδιαίτερη πόλη την εποχή των πολέμων, καθώς ήταν ειρηνική περιοχή, και έτσι πολύς κόσμος πήγε εκεί για να βρει καταφύγιο. Με αυτό το δίσκο έχω κάνει λοιπόν ένα αφιέρωμα σε εκείνη την εποχή και το πώς διασκέδαζε ο κόσμος τότε, από το 1920 ως το 1950».

Θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηριστεί ο ίδιος ένας «Βαρκελωνοναύτης», καθώς αυτή η πόλη τον κερδίζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Εξάλλου δε θα μπορούσε να βγάλει ένα δίσκο μη αντιπροσωπευτικό του εαυτού του: «Η ιδέα είναι να κάνω δίσκους, οι οποίοι είναι εντελώς προσωπικοί. Και το «Flaneur» έθιγε κάποια πράγματα που με απασχολούσαν, όπως το χάσιμο του χρόνου, το πώς ο «Flaneur» χάνεται μες την πόλη. Ενώ για άλλους ο χρόνος είναι χρήμα, για το «Flaneur» ο χρόνος είναι εντυπώσεις, εμπειρίες, αναμνήσεις. Όσα σκέφτομαι στην προσωπική μου μυθολογία, τα περιλαμβάνω στους δίσκους μου. Ακόμα κι αν τα τραγούδια δεν είναι δικά μου, είναι σαν ημερολόγιο της ζωής μου. Βλέποντας ένα δίσκο δεν έρχεται στο νου μου ότι ήθελα να βάλω πέντε καλά τραγούδια και τα έβαλα, αλλά όλη η διαδικασία που τα μάζεψα, οι άνθρωποι που συνεργάστηκα, τα ξενύχτια, οι αντιξοότητες, τα γέλια».

Ο νέος δίσκος αποτελείται λοιπόν από διασκευές στα γαλλικά, ισπανικά, καταλανικά, αφήνοντας για λίγο τον ελληνικό στίχο στην άκρη. «Η δισκογραφία είναι δύσκολη πλέον, την κάνουμε χειροποίητη. Όταν ζεις έξω και έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ένα μόνο δίσκο, το να κάνεις δύο αποτελεί πολυτέλεια. Βάζεις προτεραιότητες. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κι άλλον ένα. Θέλω να τραγουδάω στα ελληνικά, είναι στη ζωή μου αυτή η γλώσσα, ακόμα κι αν παίζω έξω».

Μένοντας μακριά από την Ελλάδα, έχεις τη δυνατότητα να παρατηρείς πιο αντικειμενικά τους ανθρώπους διαφορετικών τόπων και συνηθειών. Έτσι απευθύνθηκα στο Γιώργη, ο οποίος παρατηρεί πιο στενά την «κινητικότητα» του ισπανικού κοινού ως προς τα μουσικά ακούσματα. Είχα στο μυαλό μου πως το ισπανικό κοινό είναι πιο «ανοιχτό», αλλά ο Γιώργης έσπευσε να με διορθώσει: «Δεν είναι πιο ανοιχτό, είναι πιο προσηλωμένο. Πάει να ακούσει μουσική όπως θα πήγαινε να δει θέατρο».

Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα φυσικά δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Ο ίδιος ενημερώνεται μέσα από κάποια sites ή τα social media, ειδικά από φίλους και ανθρώπους που εκτιμά. Η εικόνα των όσων εκτυλίσσονται εδώ φτάνει σίγουρα μέχρι την Ισπανία, η οποία, κατά πώς αντιλαμβάνεται ο Γιώργης, μάς αντικρίζει με μια αμφιθυμία. «Βλέπουν με συμπάθεια την Ελλάδα, αλλά είναι ο μεγάλος τους φόβος. Δεν είναι σαν εμάς, σαφώς, και δε θέλουν να γίνουν».

Ο Γιώργης Χριστοδούλου θα μείνει στην Αθήνα μέχρι 28 Δεκεμβρίου, καθώς για πρώτη φορά επιθυμεί να κάνει πρωτοχρονιά στην Ισπανία με φίλους. Για να μην τον αναζητάτε στα μαγαζιά της Αθήνας, σας ενημερώνω ότι στις 24 Δεκεμβρίου θα βρίσκεται από τις 23:00 στο Belle Amie (Αγγέλου Μεταξά 11 & Βούλγαρη, Πλατεία Κανάρη), ένα καταπληκτικό νεοκλασικό στον Πειραιά, ενώ στις 27 του μηνός θα τον βρείτε, από τις 19:00 ως τις 21:00, στο Magaze (Αιόλου 33)!