Σαββέρια Μαργιολά: «Φτωχοί γινόμαστε όταν δεν υπάρχει δημιουργία»

Αυτή τη φορά απέναντί μου και πίσω από μια ζεστή κούπα καφέ είναι η Σαββέρια Μαργιολά! Μετά την κυκλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής δουλειάς της «Αλισάχνη» το καλοκαίρι και τη συμμετοχή της σε διάφορα projects με αγαπημένους συνεργάτες και φίλους, μιλάει στο Βάτραχο για τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις της από μια μουσικά γεμάτη ζωή.

Ο δίσκος «Αλισάχνη» είναι φρέσκος για όλους μας, ακόμα και για την ίδια τη Σαββέρια. Παρόλο που ακόμα οι ταχύτητες και η προσαρμογή σ’ αυτές δεν της έχουν επιτρέψει να συνειδητοποιήσει πώς κυλούν τα πράγματα, η ίδια κρατά την πιο γλυκιά γεύση από τη δεύτερη δισκογραφική της δουλειά: «Αισθάνομαι ικανοποίηση και περηφάνια για το αποτέλεσμα. Αυτή η δουλειά έγινε με πολλή αγάπη αλλά και αρκετό κόπο. Λόγω συνθηκών άλλωστε, σήμερα είναι και πολύ πιο δύσκολο, όχι να δημιουργήσουμε, αλλά να φέρουμε εις πέρας κάποια πράγματα που θέλουμε. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που βρήκα ανθρώπους αξιόλογους αλλά και πολύ αγαπημένους. Έτσι, μόνο γλυκιά μπορεί να είναι η γεύση».

Ο δίσκος αυτός παραμένει μια κατάθεση εντελώς προσωπική, για την οποία δε θα μπορούσε να μετανιώσει για κάτι. Όλα πήγαν κατ’ ευχή και πλέον είναι έτοιμη να την επικοινωνήσει στον καθένα: «Δε μου αρέσει να μετανιώνω. Πάντα στο φιλτράρισμά σου υπάρχει η ιδέα να ήταν κάποια πράγματα διαφορετικά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα ήταν και καλύτερα – αυτό είναι σχετικό. Σύμφωνα με την αισθητική μου αυτόν τον καιρό, έκανα κάτι που με εκφράζει απόλυτα».

Σε μια εποχή τόσο σύνθετη, από πολλές όψεις, είναι να απορεί κανείς πως μια ομάδα ανθρώπων εμμένει τόσο πολύ στη λιτότητα. Γράφοντας την «Αλισάχνη» συμφώνησαν όλοι πως ο δίσκος θα είναι όσο πιο λιτός γίνεται. Όταν ρώτησα τη Σαββέρια γιατί να επιλέξει κανείς αυτό το δρόμο στη μουσική, εκείνη, ψάχνοντας μέσα της και μαζί μου αυτό το γιατί, καταλήγει μάλλον στο ότι «ίσως φταίει και η κούραση της εποχής. Η αρχική σκέψη ήταν ένας δίσκος ανάλαφρος, ξεκούραστος, να μπορεί κάποιος να το ακούει χωρίς να παίρνει πολλή πληροφορία. Αν υπάρχει λιτότητα στη μουσική, ο στίχος μπορεί να παίρνει ανάσα και το αποτέλεσμα να μη γίνεται κουραστικό».

Ακόμη, στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, επιχείρησε για πρώτη φορά να γράψει τη δική της μουσική. «Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, σε ένα κομμάτι σε στίχους του Γιώργου Γκώνια και της Πόπης Αεράκη. Μόλις διάβασα τους στίχους, άρχισα να μουρμουρίζω τη μουσική. Τους έστειλα την ιδέα μου και με χαρά τη δέχτηκαν. Βγήκε αβίαστα όλο αυτό. Μου άρεσε πολύ, αλλά δεν το βάζω ως στόχο από δω και πέρα. Θα ήθελα όμως πολύ να μου ξανασυμβεί». Το αποτέλεσμα φυσικά αυτής της έμπνευσης μπορεί κανείς να το απολαύσει ήδη από το καλοκαίρι, αποκτώντας το δίσκο.

Έτσι όπως τα έφερε η συζήτηση, ήρθαν και τα καλά νέα για τους φίλους του βινυλίου. Εν έτει 2014, μπορεί κανείς να βρει το κομμάτι «Στείλε μήνυμα» σε ένα ζηλευτό 45άρι. «Αυτό το κομμάτι, σε μουσική του Μιχάλη Κουμπιού και στίχους του Νίκου Σταθόπουλου, περιλαμβάνεται στην πρώτη δισκογραφική μου δουλειά, «Πράξη πρώτη». Σε μια πρόβα μας ήρθε να το παίξουμε και μας βγήκε πολύ διαφορετικό. Επί της ουσίας βγήκε μια διασκευή του κομματιού χωρίς να έχουμε την πρόθεση. Η ιδέα για το 45άρι ήταν του Μιχάλη, ο οποίος έχει και ιδιαίτερη σχέση με τα βινύλια, είναι συλλέκτης. Θεωρώ πολύ ρομαντική την επιστροφή σε κάποια πράγματα, μια επιστροφή που δείχνει ότι πράγματι υπάρχουν σταθερές στις ζωές μας». Μαζί με το «Στείλε μήνυμα» βγήκε σε 45άρι και το «Άγρια ζωή» που τραγουδά ο Βασίλης Λέκκας, επίσης σε μουσική Μ. Κουμπιού και στίχους Ν. Σταθόπουλου.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα δουλειά που βρίσκει κανείς στα «μαγειρέματα» της Σαββέριας είναι και η συμμετοχή της στη μουσική ταινία «Τελευταίο Πέρασμα» των Γιώργου Πολυμενάκου και Αλέξανδρου Ιωαννίδη, η οποία κυκλοφορεί από την FM Records και τραβάει ομολογουμένως το ενδιαφέρον, τόσο με τη θεματική όσο και με την αισθητική της, βλέποντας κάποια αποσπάσματα. Στη συγκεκριμένη μουσική ταινία μας εκπλήσσει ευχάριστα με τη «Φυγή», ένα κομμάτι σε περισσότερο jazz ύφος και retro αισθητική.«Ήταν μεγάλη πρόκληση και μου άρεσε πολύ. Μέχρι τώρα δεν είχε περάσει από το μυαλό μου να ασχοληθώ με αυτό το είδος, αν και ακούω διάφορα – για μένα εξάλλου η μουσική είναι μία. Το απολαμβάνω να κινούμαι από το ένα είδος στο άλλο. Δε με κούρασε και δε με δυσκόλεψε, παρόλο που ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό για μένα. Βγήκε αβίαστα από μέρους μου και δεν αισθάνθηκα ότι τραγούδησα κάτι που δεν έχω μέσα μου». Στην ερώτηση αν θα το ξαναέκανε, η απάντηση – ευτυχώς – ήταν «θα το ξαναέκανα εύκολα»!

Όπως βλέπει κανείς την πορεία που διαγράφει, βλέπει ένα κορίτσι με δίψα για εμπειρίες και πειραματισμούς. Οι εμπειρίες της, από μεγάλες έως και μικρότερες σκηνές που την έχουν φιλοξενήσει, μάλλον καταλήγουν στο ότι μεγαλύτερη σημασία έχει να συλλέγουμε καλά, όμορφα, θετικά στοιχεία και με αυτά να βρισκόμαστε σε οποιοδήποτε χώρο και να επικοινωνούμε τη χαρά μας. «Οι μεγαλύτεροι χώροι έχουν μια μαγεία από μόνοι τους. Στους μικρότερους χώρους υπάρχει άλλη επικοινωνία με το κοινό, το πάθος και η ενέργειά του είναι ανεπανάληπτα. Όποιος δεν το έχει βιώσει, δύσκολα μπορεί να το αντιληφθεί. Το ζητούμενο είναι να περνάμε καλά, εγώ αυτό ζητάω και ως ακροατής και ως καλλιτέχνης».

Με αφορμή το «αντίο» που έχουν πει πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια, άκουγα πως «όσο φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι, γινόμαστε και πιο φτωχοί». Ευτυχώς η Σαββέρια συμφωνεί στο ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα, όσο κάποιοι τα βλέπουν: «Κάθε άνθρωπος διαγράφει τη δική του ιστορία και είναι μοναδικός. Γινόμαστε πιο φτωχοί χάνοντας τις συγκεκριμένες προσωπικότητες. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι τελικά δεν ισχύει αυτό, γιατί γεννιούνται καινούργια πράγματα, γεννιούνται άνθρωποι με δική τους προσωπικότητα και θα διαγράψουν τη δική τους πορεία. Φτωχοί γινόμαστε όταν δεν υπάρχει δημιουργία, όταν εμείς οι ίδιοι δεν αισθανόμαστε δημιουργικοί, δεν είμαστε αισιόδοξοι, δε μένουμε στις καλές αξίες που έχουμε μέσα μας».

Αν μπορούσε όμως να αλλάξει κάτι στις ζωές μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιδρούμε, η Σαββέρια θα δρούσε μάλλον κάπως έτσι: «Ουτοπικό μεν, αλλά αυτό που θα ήθελα περισσότερο είναι να μπορούσαμε όλοι να απαλλαχθούμε από τον κακό μας εαυτό και σε ό,τι κάνουμε να προβάλλουμε την αγάπη. Νομίζω ότι έτσι θα άλλαζαν πολλά πράγματα σε όλα τα επίπεδα».

Όσον αφορά στα σχέδιά της για το χειμώνα, η Σαββέρια Μαργιολά θα βρίσκεται μαζί με το Νίκο Καλλίνη και τον Πέτρο Συνοδινό στο Ρυθμός stage, στις 23 Φεβρουαρίου, και στο μεταξύ ετοιμάζει δικές της παραστάσεις, ένα project όπως εκείνη το φαντάζεται, το οποίο θα περιλαμβάνει κομμάτια από τις δυο δισκογραφικές δουλειές της αλλά και τραγούδια που αγαπάει. Επομένως, έχουμε το νου μας για περαιτέρω ανακοινώσεις!