Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: «Τρελός είναι αυτός που κυνηγάει τα όνειρά του»

Μετά το τέλος των επιτυχημένων εμφανίσεών του στο Adeste, στην περιοχή του Ζωγράφου, οι οποίες κράτησαν από το Δεκέμβρη μέχρι το Μάρτιο, ο άνθρωπος – ορχήστρα, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, μιλά στο Βάτραχο για την εμπειρία του από το φετινό χειμώνα, την παράσταση «Ένας τρελλός», όλα όσα ετοιμάζει με φίλους και συνεργάτες αυτήν την περίοδο, αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο εν μέσω κρίσης.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, από τους πιο πολυπράγμονες καλλιτέχνες που έχει να συστήσει αυτός ο τόπος, τριγυρνά στην Ελλάδα με την παράσταση «Ένας Τρελλός». Παρόλα αυτά το πρόγραμμα δεν είναι ποτέ το ίδιο. «Η σταθερή αξία είναι ότι πρόκειται για μια μουσικοθεατροπαρανοϊκή παράσταση. Ακόμα και ο δίσκος είναι θεατρικός, ισορροπεί ανάμεσα στην πρόζα και το τραγούδι. Στη μεγάλη συναυλία που κάναμε στην Τεχνόπολη, όλοι οι καλεσμένοι μπήκανε στο πνεύμα αυτό της παράστασης. Η παράσταση «Ένας τρελλός» σίγουρα παρουσιάζει το δίσκο, αλλά υπάρχουν πάντα νέες ιδέες και προσθήκες». Όσον αφορά την ονομασία της παράστασης, ο Αλκιβιάδης δίνει τις εξηγήσεις του: «Από παλιά όλοι οι φίλοι μου με φώναζαν τρελό. Για να φτιάξω το δίσκο, ας πούμε, πούλησα το αμάξι μου. Για μένα τρελός είναι αυτός που κυνηγάει τα όνειρά του. Ο δίσκος είναι πολυσυμμετοχικός και μου πήρε αρκετό καιρό. Εξάλλου δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που βγάζουν κάθε χρόνο δίσκο. Μπορεί και να είμαι όμως! Θεωρώ πως αν έχεις κάτι να πεις, το λες. Οι εταιρείες πάντα πιέζανε, αλλά αυτό είναι στο χέρι του καλλιτέχνη».

Απέναντι σε όλη αυτή τη φρενίτιδα και το άγχος των δισκογραφικών εταιρειών, ο Αλκιβιάδης με τους συνεργάτες του έχουν χτίσει σήμερα τη δική τους, ανεξάρτητη εταιρεία, με το όνομα Arttings. Πόσο εύκολο είναι σήμερα όμως να είσαι αυτόνομος; «Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο. Στην Ελλάδα δε σε βοηθάει κανείς. Στο εξωτερικό η διαδικασία για να στήσεις μια εταιρεία κρατά μισή ώρα μέσα από το Internet και ένα τηλεφώνημα. Όταν το έμαθα αυτό, ένα δάκρυ κύλησε για τους τέσσερις μήνες που έτρεχα!»

Πέρα από το στήσιμο της παράστασης «Ένας τρελλός», ο άνθρωπος – ορχήστρα έδωσε πρόσφατα τα φώτα του στη μουσική σύνθεση για την κυκλοφορία του βιβλίου – δίσκου για παιδιά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, «Μια τρελή τρελή ΑΒ», με στίχους της Ράνιας Μπουμπούρη. «Η Ράνια Μπουμπούρη δεν είχε ιδέα ότι εγώ ετοιμάζω το δίσκο «Ένας τρελλός». Μου έστειλε τους στίχους χωρίς να περιμένει ότι θα το κάνω. Εγώ τα είχα έτοιμα στο «σκληρό» μου μέσα σε ένα απόγευμα και δουλέψαμε πάρα πολύ μαζί για να τα ετοιμάσουμε. Κάθε γράμμα έχει ένα τραγούδι και σ’ αυτό συμμετείχαν πάρα πολλοί φίλοι. Η πρόκληση ήταν να κάνουμε κάτι που να αρέσει στα παιδιά και να έχει μια ποιότητα παραγωγής. Δεν έχουμε μουσικά σύνορα. Συναντά κανείς πάρα πολλά στυλ, λαϊκό, ρεμπέτικο, hip hop, rock, καλαματιανό, τσάμικο. Το παιδί μπορεί να ακούσει πολλά και φυσικά όργανα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πολλοί λένε «Έλα μωρέ, για παιδιά είναι». Τα παιδιά όμως είναι οι πιο αυστηροί κριτές. Σύντομα θέλουμε να ετοιμάσουμε και μια παράσταση «Μια τρελή τρελή ΑΒ με τον άνθρωπο – ορχήστρα» με φίλους, happenings και τα παιδιά φυσικά σε πρώτη θέση». Στα σκαριά μάλιστα αυτό τον καιρό είναι και μια νέα συλλογή με τίτλο «Ένα τρελό τρελό αριθμητάρι»!

Πριν καν το ομολογήσει ο ίδιος, καταλαβαίνει κανείς ότι η αγάπη του για τη μουσική κρατά από το χέρι την αγάπη του για τα παιδιά. Όντας και ο ίδιος δάσκαλος μουσικής σε μικρά παιδιά, έχει ακούσει απίστευτα πράγματα από τις μικρές ηλικίες, με τις οποίες συχνά μένει άφωνος: «Ο γιος μιας φίλης, 5,5 χρονών, αφού άκουσε το “Γαμώ την καταδίκη μου”, το οποίο άρεσε πολύ στα παιδιά, της είπε μια μέρα “Μαμά; Είμαι μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια”! Μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση…!».

Η μεγαλύτερη αμοιβή, επομένως, για έναν καλλιτέχνη σαν τον Αλκιβιάδη δε θα μπορούσε να είναι άλλη από όλη αυτήν την ανταπόκριση που λαμβάνει από τα παιδιά: «Η μεγαλύτερη αμοιβή για τη δουλειά μου είναι όταν βλέπω βιντεάκια στο youtube με μικρά παιδιά που παίζουν τραγούδια μου. Μια φορά με πήρανε τα ζουμιά, γιατί έβλεπα τον εαυτό μου πιτσιρικά. Αυτό και η στιγμή που βγαίνεις στη σκηνή, κοιτάς τον κόσμο στα μάτια και ανταλλάσεις όλη αυτή την ενέργεια, είναι η μεγαλύτερη αμοιβή. Εκεί τελειώνουν όλα, και η κούραση και οι δυσκολίες».

Με μια σύντομη κουβέντα με τον Αλκιβιάδη συνειδητοποιεί κανείς πόσα πολλά πράγματα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα και πόσο λίγη προβολή – ενημέρωση υπάρχει για αυτά. Ο Αλκιβιάδης παραδέχεται ωστόσο ότι δεν περιμένει κάτι από τα παραδοσιακά μέσα. «Σπίτι μου ακούω ιντερνετικά ραδιόφωνα, με τον παραγωγό που, μπορεί να μην έχει έρθει με τα βινύλια, αλλά έχει ψάξει κι έχει επιλέξει ό,τι θέλει να παίξει και να πει ο ίδιος. Ακούς ραδιόφωνο α λα παλαιά!». Η λύση στο κώλυμα κάποιου να βρει καινούργια πράγματα είναι να βρει το ιντερνετικό ραδιόφωνο που του ταιριάζει. Χρησιμοποιώντας και μια φράση του Καζαντζάκη, συμπληρώνει: «Εσύ έχεις τα πινέλα, εσύ έχεις τα χρώματα, φτιάξε το δικό σου παράδεισο».

Από τους πιο κοινωνικούς ανθρώπους στο χώρο της μουσικής, ο Αλκιβιάδης ήταν πάντα της παρέας. Το ίδιο συμβαίνει και στο έργο του αυτό καθεαυτό: «οι φίλοι έχουν πάντα μια ιδέα να σου δώσουν. Ένας είναι όμως αυτός που αποφασίζει, γιατί στην τέχνη δεν έχουμε δημοκρατία. Αυτός ο ένας όμως παίρνει και τα καλά και τα κακά».

Το μεγάλο ζήτημα σήμερα, αυτό που αντιμετωπίζει ο Αλκιβιάδης ακόμα και στη συναναστροφή του με τα παιδιά, είναι αυτό της μετανάστευσης. Ο ίδιος όμως, ακόμα κι αν έχει σκεφτεί να φύγει στο εξωτερικό, σίγουρα δεν το περιλαμβάνει στα σχέδιά του: «Δε θέλω να φύγω, δε θέλω να τους κάνω τη χάρη. Αγαπάω τη χώρα μου – σήμερα φοβάσαι και να πεις ότι αγαπάς τη χώρα σου, όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Είμαστε σε ένα από τα ομορφότερα μέρη στον κόσμο και θα μπορούσαμε να είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Θα εξελιχθούμε αν αρχίσουμε να προσέχουμε στοιχειώδη πράγματα στην καθημερινότητά μας, να σεβόμαστε το διπλανό μας».

Οι σχέσεις, σε οποιοδήποτε τομέα, είναι ακόμα ένα θέμα που αρέσει στον Αλκιβιάδη και συχνά συναντάμε στα τραγούδια του. Το ντουέτο του με την Εβελίνα Παπούλια «Θέλεις μόνο να σε παντρευτώ» άνοιξε μια κουβέντα για το πόσο πιστεύουμε ότι έχουν αλλάξει οι σχέσεις σήμερα αλλά και πόσο ίδιες έχουν μείνει: «Σήμερα, με όλη αυτή την κατάσταση, βλέπω μια κρίση αποκατάστασης από τις γυναίκες: να παντρευτώ – να κάνω παιδί. Από την άλλη, οι άντρες σκέφτονται: να φύγω, να τρέξω, να μη με τυλίξει. Το ζήτημα σήμερα είναι να είσαι ενωμένος με τον άλλο, και στα καλά και στα κακά: το ροχαλητό, την ακαταστασία, την ανάγκη να έχει ο καθένας το χώρο του. Σήμερα πολλά ζευγάρια χωρίζουν και αυτό ίσως προκύπτει από την υστερία και των δυο. Διάβαζα τις προάλλες μια έκθεση δυο κοριτσιών πρώτης δημοτικού και γράφανε ότι ο άντρας θέλουν να είναι ψηλός, όμορφος, με καλό αμάξι, με κοστούμι. Ήταν σα να ακούω φίλες μου που έχουν περάσει τα 30. Όλα αυτά ξεκινούν από τα πρότυπα φυσικά».

Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος αναμένεται να ανηφορίσει σύντομα προς Θεσσαλονίκη, με τους «γενναίους της νύχτας» στην παράσταση «Γκαγκαντίν»!