Ξένια Γαργάλη: «Καλλιτεχνική δημιουργία είναι να αφήνεσαι»

Ανάμεσα σε παρουσιάσεις δίσκων και live εμφανίσεις, πετύχαμε την Ξένια Γαργάλη στο κέντρο της Αθήνας και μας μίλησε για το project «Πλαστελίνη» και όλα όσα συμβαίνουν γύρω από αυτό.

Όλα ξεκίνησαν το 2011, όταν η Ξένια τραγουδούσε ακόμη ρεμπέτικα κι ο Περικλής Μπισκίνης έπαιζε latin μουσικές. Τότε ήταν που στην παρέα μπήκαν και ο Κώστας Λαμπρίδης με τον Μιχάλη Μπακάλη και η Ξένια άρχισε τις «πιέσεις» για να δημιουργήσουν όλοι μαζί το δικό τους ήχο: έναν ήχο ανένταχτο η αλήθεια είναι, που κινείται πάντα ευδιάθετα και φρέσκα ανάμεσα σε funk, rock, jazz, disco, reggae, ενίοτε swing και ό,τι άλλο προκύψει. Όλα αυτά βέβαια σε ελληνικό στίχο, όπως τα ακούμε και στον πρώτο τους δίσκο. Για την Ξένια άλλωστε αυτό είναι το ζήτημα της καλλιτεχνικής δημιουργίας: «Το να κάνεις ένα project που να εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής για να αποκτήσεις εύκολα και γρήγορα κοινό, για μένα δεν είναι καλλιτεχνική δημιουργία. Το ζήτημα είναι να αφεθείς, να κάνεις πράγματα καινούργια, που ίσως δεν υπάρχουν και ίσως δεν είναι και τόσο επιτυχημένα».

Όσον αφορά στον ελληνικό στίχο, αυτός σίγουρα χαρακτηρίζει το εν λόγω project και μάλιστα αποτελεί και το μεγάλο στοίχημα: «Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα τραγούδια σου έρχονται πιο εύκολα στο μυαλό με τον αγγλικό στίχο. Από την άλλη, αυτό ήταν και το στοίχημα για εμάς. Τέτοια μουσική με ξένο στίχο, έχουμε ακούσει όλοι». Οι ελληνικοί στίχοι του δίσκου ανήκουν στους Φωτεινή Λαμπρίδη και Απόστολο Καλτσά. Παρόλα αυτά, η επόμενη δουλειά θα είναι ο ίδιος δίσκος σε αγγλικό στίχο, καθώς σε αυτό έβαλε το χεράκι της η Αριάδνη Λαδά. Ο λόγος που ο αγγλικός στίχος δε συμπεριλήφθηκε στον πρώτο δίσκο ήταν σαφής για τους ίδιους: «Είχαμε προβληματιστεί πάρα πολύ τότε αν θα το βγάλουμε τελικά στα ελληνικά ή στα αγγλικά, ειδικά όταν οι εταιρείες μας ρωτούσαν αν έχουμε αγγλικό στίχο. Θέλαμε όμως να συστηθούμε με ελληνικό στίχο στον κόσμο, γιατί προς τα εκεί θα συνεχίσει η πορεία μας. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι εμπορικό κόλπο, αλλά δεν είναι έτσι. Απλά έτυχε. Δεν είναι καν η μετάφραση των ελληνικών στίχων, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό».

Για την Ξένια, η δύναμη του στίχου είναι αυτή που ίσως μετρά πιο πολύ σε ένα μουσικό κομμάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ισορροπία ανάμεσα σε αυτόν και τη μουσική δεν είναι απαραίτητη: «Στον πρώτο δίσκο προσπαθήσαμε να μην είναι πολύ βαρύς ο στίχος, γιατί οι ενορχηστρώσεις ήταν πολύ έντονες και το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ βαρύ. Νομίζω ότι μέσα από την εμπειρία θα πετύχουμε το σωστό συνδυασμό. Το απλό είναι ωραίο, αλλά και το υπεραπλουστευμένο, το φτωχό, δε μπορεί να αναδείξει, για παράδειγμα, έναν πολύ καλό στίχο».

Η Ξένια είναι το μοναδικό κορίτσι του project και πάντα θα τη δει κανείς με το χαρακτηριστικό της μικρόφωνο στη σκηνή, το οποίο σίγουρα πλέον έχει γίνει σήμα κατατεθέν: «Αυτό το μικρόφωνο το είχα δει και παλιότερα και μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι λίγο φετίχ για μένα. Μου αρέσει που δίνει μια theatrale εντύπωση. Δεν έχω κάποια μανία με το retro, μου αρέσει και θεωρώ ότι είναι πολύ θηλυκό. Το vintage κατά τη γνώμη μου ήταν πάντα πολύ προσεγμένο».

Παρόλα αυτά στον πυρήνα δεν είναι μόνη της. Το άλλο μέρος του ανήκει στον Περικλή Μπισκίνη, ο οποίος αναλαμβάνει τη μουσική του δίσκου: «Το θέμα είναι ότι η Πλαστελίνη δεν είναι ακριβώς group, είναι περισσότερο μια μουσική κολεκτίβα, με πυρήνα τον Περικλή και εμένα. Αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο».

Με αφορμή το κομμάτι «Στης αγάπης τις ζαριές», το οποίο θα συμπεριληφθεί στο δεύτερο δίσκο, συζητήσαμε με την Ξένια πότε, και αν έρχεται ποτέ, ο «πρίγκιπας» μετά τα «βατράχια»: «Για μένα καταργείται ο όρος του “Mr Perfect”. Πρίγκιπας μπορεί να είναι ο καθένας στα μάτια της οποιασδήποτε κοπέλας. Νομίζω ότι ο έρωτας κάνει τους άλλους πρίγκιπες ή πριγκίπισσες».

Από την άλλη πλευρά, κομμάτια σαν την «Αγωγή του Πολίτη» και την «Παράκρουση», που περιλαμβάνονται στον πρώτο δίσκο, ξεφεύγουν εντελώς από την «πεταλουδένια» ατμόσφαιρα των Πλαστελίνη και σίγουρα παίρνουν τη θέση σχολιασμού: «Είναι ειρωνικός ο στίχος στην “Αγωγή του Πολίτη” και περιγράφει την κατάσταση της γενιάς μας με τα σχολεία – κολυμβητήρια – γυμναστήρια – κατασκήνωση – ωδείο – ξένες γλώσσες – φροντιστήρια – όλον αυτόν τον παροξυσμό, να είμαστε καλοί σε όλα».

Αυτόματα βέβαια έρχεται και η ερώτηση σχετικά με το ποια εν τέλει είναι τα επαρκή εφόδια: «Πιστεύω ότι αν υπήρχε ευσυνειδησία από την πλευρά των εκπαιδευτικών στα σχολεία, δε θα ήταν απαραίτητο τα παιδιά να φορτώνονται με όλες αυτές τις υποχρεώσεις. Αν τα Αγγλικά δεν ήταν η ώρα του παιδιού και η Γυμναστική η ώρα που τα κορίτσια βαριούνται και τα αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο, τα παιδιά θα γλύτωναν πολλά. Όλα αυτά βέβαια ίσως είναι και λύση ανάγκης, ενός είδους παρκάρισμα από τους γονείς. Από κει και πέρα υπάρχουν σίγουρα παιδιά που έχουν κλίση σε έναν τομέα και επενδύουν περισσότερο. Νομίζω όμως ότι όλο αυτό είναι παρατραβηγμένο. Τελικά δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για τα παιδιά».

Ο δίσκος «Πλαστελίνη» κυκλοφορεί από τη δική τους εταιρεία, PeXeRecords, σε cd σε όλα τα δισκοπωλεία, ενώ η ψηφιακή μορφή του μπορεί να βρεθεί σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα: «Για να είμαι ειλικρινής, οι λόγοι να βγάλουμε τον πρώτο δίσκο σε φυσική μορφή ήταν περισσότερο ρομαντικοί, μιας και ήταν η πρώτη δουλειά». Ο δίσκος τους είναι ένα πραγματικό δώρο, μιας και, τόσο το πολύχρωμο artwork της Σίνας Μουταφίδου, όσο και ο τρόπος που ανοίγει, μας φέρνουν στο μυαλό αυτό ακριβώς.

Η Ξένια Γαργάλη με τον Περικλή Μπισκίνη και την υπόλοιπη παρέα των Πλαστελίνη θα βρίσκεται την Τρίτη, 27/06, στο Okio, στη Μαρίνα Ζέας. Στις 29/05 θα εμφανιστούν στο Σταυρό του Νότου με πολλούς ακόμη καλλιτέχνες στα πλαίσια της συναυλίας για το Κέντρο Ημέρας Βαβέλ, ενώ στις 21/06 θα συμμετάσχουν και στην Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής.