Με αφορμή τον δίσκο του Μιχάλη Σιγανίδη με τίτλο «97%»

Το γεγονός ότι γράφω τώρα άταχτες –έστω- σκέψεις γύρω από αυτό το ηχογράφημα αποδεικνύει ότι δεν έχει ημερομηνία λήξης. Αποκλείεται να γίνει «σουξέ» κάποιου τύπου και δεν κάνει διαφορά εάν το ακούσεις το 2014 ή το 2015.

Οι έννοιες που θίγονται στο «97%» δεν πραγματεύονται θέματα του σήμερα ή γενικότερη επικαιρότητα. Η «Συννεφιασμένη Κυριακή» του μεγάλου μας συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη, είναι ένα τραγούδι διαχρονικό, όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικό αλλά και επειδή θίγει το αιώνιο παράπονο της Κυριακής σαν σημαδιακή ημέρα αργίας με πολλές προσδοκίες που σπάνια εκπληρώνονται. Το ίδιο συμβαίνει και με το άκουσμα αυτού του ηχογραφήματος. Δεν μοιάζει με κανένα άλλο και δεν εντάσσεται σε καμία σχολή.

Είναι ένα αυτοτελές ποίημα και τα καλά ποιήματα είναι διαχρονικά. Αντέχουν στον χρόνο και τα διαβάζεις -ή τα ακούς στην συγκεκριμένη περίπτωση- κάπου κάπου όταν νοιώθεις την επιθυμία να ξεθάψεις συναισθήματα, να απομονώσεις ήχους και να συγκεντρωθείς σε κάτι που είναι κεντημένο με πολλές επιδέξιες σταυροβελονιές διαφορετικού χρώματος. Το βασικό όμως είναι ότι απαιτεί με έναν διακριτικό και επίμονο τρόπο την παρουσία σου και την προσοχή σου. Δεν είναι μουσικά κομμάτια που έχουν ελπίδα να αγγίξουν την μάζα. Δεν το λέω με καμία σνομπ διάθεση. Αλλά εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η μάζα δεν έχει παιδεία και κανένα σχολείο δεν φρόντισε γι’ αυτό. Ελάχιστοι καλλιεργήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε τα μαζικά ακούσματα και οι μόδες να μην αλλοιώνουν το γούστο ή τον χαρακτήρα και να μην γίνονται μοναδική επιλογή. Δεν νομίζω, άλλωστε, ότι ο δημιουργός Σιγανίδης συνέθεσε αυτό το ηχογράφημα με στόχο να μπει σε κάποιο chart.

Είναι μια κατάθεση πολλών χρόνων μουσικής εμπειρίας και δεξιοτεχνίας στο ηχητικό κολλάζ. Η ποιητική και δραματική ιδιοσυγκρασία του Μιχάλη Σιγανίδη, τον οδηγούν σε πολύ βαθύ «σκάψιμο»της ανθρώπινης ψυχής. Ασχολείται με μοναδικό τρόπο με λεπτομέρειες της καθημερινότητας που μπορεί να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ζωή μας, αλλά σπάνια το συνειδητοποιούμε.

Δεν είμαι κριτικός μουσικής για να αναλύσω τεχνοκρατικά τον δίσκο αυτό. Μπορώ να τον αγγίξω σαν άνθρωπος που έχω ακούσει πολύ μουσική λόγω της εργασίας μου σαν παραγωγός δίσκων αλλά και σαν άτομο που έχω παρακολουθήσει επί μακρόν το έργο του Σιγανίδη. Το 1987, ο τότε διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας «ΛΥΡΑ» Κυριάκος Μαραβέλιας, αφού άκουσε το demo (δοκιμαστική μορφή πριν την έκδοση) του πρώτου δίσκου με τίτλο «Ο μικρός αδερφός», είπε με σοβαρό ύφος: «Κύριε Σιγανίδη, μετά από πολλά χρόνια θα ανακαλύψουν το ταλέντο σας. Θα το εκδώσουμε». Μήπως η μακρόχρονη περίοδος της κρίσης που περνάμε σαν χώρα, μας προβληματίσει και μας οδηγήσει να ανακαλύψουμε ξανά δημιουργούς που έζησαν στο περιθώριο της μαζικής μουσικής κουλτούρας, αλλά δεν κατέθεσαν τα όπλα;

Ντόρα Ρίζου