Δώρος Δημοσθένους: «Στο swing με οδήγησε η ανάγκη να πάω κόντρα στη μιζέρια»

Σήμερα ο Βάτραχος συνομιλεί με το Δώρο Δημοσθένους, μια από τις πιο αξιόλογες και ενδιαφέρουσες φωνές που μπορεί να προτείνει ο κόσμος της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Με μια φωνή σαν βγαλμένη από ασπρόμαυρες ταινίες του παρελθόντος, τον απολαμβάνουμε live τα τελευταία χρόνια σε swing ρυθμούς και retro διαθέσεις. Μετά τις εμφανίσεις του με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, μιλά για το swing, τη δεκαετία του ’20, τις προσεχείς εμφανίσεις του στη Ρότα αλλά και τη νέα δισκογραφική δουλειά που πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της.

Από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει κανείς στη σκηνή, καταλαβαίνει ότι το swing για εκείνον είναι σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι απλή επανεκτέλεση retro κομματιών, είναι η βάση του για έκφραση, δημιουργία και την ολοκλήρωση του «Δώρου», όπως τον γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια, τα δικά του, «το swing για μένα σημαίνει καταρχάς χαρά. Εκείνο που με οδήγησε σ’ αυτό ήταν μια ανάγκη μου να πάω κόντρα στο ρεύμα αυτό της μιζέριας και της κατήφειας που ξεκίνησε από την κρίση. Μια άλλη μου ανάγκη ήταν να βγάλω μια πιο θεατρική πλευρά μου, μιας και αυτή η μουσική, με την ευχάριστη διάθεση που έχει, σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς και με κίνηση».

Έτσι, αν του ζητούσες να φανταστεί τη ζωή του στη δεκαετία του 1920, την εποχή που η jazz οικοδομούσε πάνω στα γερά και άκρως πρωτόγνωρα θεμέλιά της και το swing γεννιόταν δειλά-δειλά, δε θα έλεγε όχι. «Για δυο λόγους θα μου άρεσε να ζω στη δεκαετία του ’20. Από τη μια πλευρά, ένας λόγος είναι το στυλ της εποχής. Από την άλλη θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μεγάλες σταρ, όπως είναι η Greta Garbo, η Marlene Dietrich, η Mae West και, φυσικά, η Betty Davis. Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου, μόνο πώς θα ήμουν ντυμένος. Οι περισσότερες αναφορές μου για την αισθητική της εποχής είναι μέσα από ταινίες, όπου βλέπω την ωραία αισθητική και το στυλ που είχαν τα ρούχα τότε, ήταν πολύ κομψά».

Εκτός όμως από τους ρυθμούς του swing, ο Δώρος Δημοσθένους έχει χαρίσει τη φωνή του και σε τραγούδια εξαιρετικών συνθετών και στιχουργών, μεταξύ αυτών οι Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος, Λένα Πλάτωνος, Χρήστος Λεοντής, Δημήτρης Λάγιος και Νίκος Κυπουργός. Με μια πρώτη σκέψη, αναρωτήθηκα πώς είναι άραγε να εμπιστεύονται ολοκληρωτικά το ταλέντο σου κάποιοι από τους μεγαλύτερους δημιουργούς που γνωρίσαμε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο. Η απάντηση του Δώρου ήταν μάλλον αυτό που ήλπιζα να ακούσω, το συναίσθημα της διαλεκτικής σχέσης συνθέτη-στιχουργού και ερμηνευτή: «Το να μου εμπιστευθεί ένας συνθέτης τη μουσική του, τα τραγούδια του, σίγουρα απαιτεί μεγάλη ευθύνη από μέρους μου, αλλά είναι και τιμή. Η ευθύνη μου είναι να μπω στην εικόνα και την ψυχολογία του συνθέτη, τι σκεφτόταν και πώς ένιωσε το έργο του. Θέλω να είμαι συνταξιδιώτης του, να φιλτράρω με τη σειρά μου, μέσα από τις εικόνες ή τη μουσική, κάποια πράγματα και να δώσω το δικό μου στίγμα, εκφράζοντας και το δικό μου κόσμο».

Ο Δώρος Δημοσθένους μένει πλέον μόνιμα στην Ελλάδα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ξεχνά να επιστρέφει στον τόπο που γεννήθηκε, τη Λεμεσό, ή τα μέρη στα οποία καταφεύγει (όπως όλοι μας) νιώθοντας ασφάλεια και χαρά: «Παρά το γεγονός ότι ζω τα πιο πολλά χρόνια της ζωής μου στην Ελλάδα, επιστρέφω στην Κύπρο τρεις με τέσσερις φορές το χρόνο, με την πρώτη ευκαιρία. Τα στοιχεία που με κάνουν να νιώθω ασφάλεια και χαρά είναι το σπίτι μου, η γειτονιά μου, οι φίλοι μου και κάποια μέρη που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και την εφηβεία μου. Όταν επιστρέφω σ’ αυτά, πραγματικά με συγκινούν. Για τον καθένα ο χώρος που γεννιέται δημιουργεί σίγουρα μια ασφάλεια. Είναι οι μυρωδιές και το φως αυτών των χώρων, που είναι διαφορετικά για τον καθένα».

Αυτόν τον καιρό, ετοιμάζει τη νέα του δισκογραφική δουλειά, η οποία θα περιλαμβάνει παλιά τραγούδια που πάντα ήθελε να πει, διασκευασμένα σε swing ύφος, με μια retro διάθεση. Πολύ σύντομα, ελπίζουμε να τον έχουμε κι εμείς στα χέρια μας.

Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οι μέρες που περνάμε, συνοψίζονται από το Δώρο Δημοσθένους σε ένα στίχο από το τραγούδι του Χρήστου Λεοντή, σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, το οποίο έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά ο Νίκος Ξυλούρης: «Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά».

Τις επόμενες δυο Παρασκευές του Νοεμβρίου (14 και 21/11), ο Δώρος Δημοσθένους επιστρέφει στη Ρότα μετά από sold out παραστάσεις, για δυο ακόμη ακουστικά και ατμοσφαιρικά live. Όπως είπε και ο ίδιος στο Βάτραχο: «Αυτές οι δυο παραστάσεις είναι ιδιαίτερες για μένα, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι πολύ κοντά στο κοινό. Αυτή η ζεστασιά που δημιουργείται και η επικοινωνία με τον κόσμο μου αρέσει πάρα πολύ». Ο μουσικός Νεοκλής Νεοφυτίδης θα τον συνοδεύει στο πιάνο, με διασκευές από τον διεθνή κινηματογράφο και από το ελαφρό ελληνικό τραγούδι μέχρι το λαϊκό και το ρεμπέτικο.