Η μετάλλαξη της Γερμανίας

Παρά την ουκρανική κρίση, το σχέδιο της Γερμανίας για πλήρη κυριαρχία στην Ευρώπη προχωρά. Πώς θα επιτευχθεί η καθυπόταξη της Γαλλίας και της Ιταλίας;

Η Γερμανία είναι η γρηγορότερα μεταλλασσόμενη χώρα στην Ευρώπη. Η Δυτική Γερμανία ξαναέγινε κράτος το 1949, απέκτησε στρατό το 1953, έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1955, έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς το 1957, όπου για πολλά χρόνια ήταν ο ευημερών οικονομικά και συνεργάσιμος πολιτικά εταίρος, μέχρι το 1989, όποτε έπεσε το τείχος του Βερολίνου και έγινε το μεγάλο άλμα, ενώθηκαν οι δυο Γερμανίες. Η επέλαση προς την αφύλακτη πλέον Ανατολική Ευρώπη άρχισε τότε.

Εκείνη την εποχή άλλαξε για πρώτη φορά η εικόνα της. Ο γραφών θυμάται ότι για πρώτη φορά το 1990 είδε σε συνεδρίαση Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον εκπρόσωπο της Γερμανίας, ευχάριστο, προσηνή και γελαστό μέχρι τότε, να χτυπά κατακόκκινος το χέρι του στο τραπέζι απαιτώντας συμφωνία.

Ο καγκελάριος Κολ προσπάθησε να συγκρατήσει αυτή την γερμανική τάση για αυταρχισμό και επιβολή πολιτικών, όμως επέβαλε στην σύνοδο του Μάαστριχτ το Ευρώ να έχει προδιαγραφές γερμανικού μάρκου. Έτσι η Γερμανία κυριάρχησε οικονομικά στην Ευρώπη και πολιτικά στα Δυτικά Βαλκάνια.

Η επόμενη μετάλλαξη ήρθε με την κρίση του 2008. Η αδυναμία των μικρών περιφερειακών χωρών να χρηματοδοτήσουν τις οικονομίες τους μέσα στα πλαίσια του Ευρώ, ενώ η σκληρή και αποδοτική οικονομία της Γερμανίας ανθούσε, της επέτρεψε ύστερα από την υποταγή της Γαλλίας του Σαρκοζί στη Ντωβίλ, να επιλέξει το μοντέλο της λιτότητας που εξυγίανε αρκετά κακώς κείμενα στις αμαρτήσασες οικονομικά χώρες, στραγγάλισε όμως την ανάπτυξη και μαράζωσε οικονομικά το Νότο, γκρεμίζοντας οικονομίες- ακόμα και αυτής της άλλοτε ηγέτιδας της ΕΕ Γαλλίας.

Η Γερμανία, αδιαμφισβήτητος πλέον οικονομικός ηγέτης της Ευρώπης, έκανε το επόμενο βήμα που ήταν πολιτικό. Συσπείρωσε πέριξ αυτής τις χώρες που είχαν παρεμφερείς οικονομικές απόψεις, όπως η Φινλανδία, και ιστορικούς δεσμούς, όπως οι Βαλτικές Χώρες, αλλά κατάφερε να εξαλείψει και την παραδοσιακή έχθρα της Πολωνίας εναντίον της, κάνοντας μαζικές επενδύσεις σε αυτή τη χώρα και βοηθώντας την είσοδο της στην ΕΕ.

Η κυριαρχία της Γερμανίας στην Βόρειο Ευρώπη είναι απόλυτη και στην υπόλοιπη Ευρώπη ισχυρή. Έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο πλέγμα συμμαχιών και δορυφόρων κρατών που δεν έχει καμία άλλη χώρα στην ΕΕ, αλλά έχει ακόμη καταφέρει να επιβάλει την θέληση της στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, καθώς και να κυριαρχεί στα Δυτικά Βαλκάνια. Πρόσφατα κατέλαβε και το γαλλικό προπύργιο της Ανατολικής Ευρώπης, την Ρουμανία, όπου ο νέος Πρόεδρος της χώρας είναι Γερμανός. Η Γαλλία και η Ιταλία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την καλή οικονομική θέληση της Γερμανίας, η οποία είναι περισσότερο ελαστική με τις χώρες αυτές λόγω του μεγέθους τους, από ό,τι με όλες τις άλλες.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλα αυτά τα κατάφερε η Γερμανία με επιδέξιους πολιτικούς χειρισμούς της οικονομικής της δύναμης, χωρίς καθόλου στρατιωτική ισχύ, αφού οι στρατιωτικές της δαπάνες είναι πολύ μικρότερες από ό,τι αντιστοιχεί σε μια χώρα του πολιτικού, οικονομικού και πληθυσμιακού της μεγέθους. Η Γερμανία βολεύτηκε πάντοτε να έχει την αμυντική κάλυψη των ΗΠΑ, την δαπάνη της οποίας πληρώνει ο αμερικανός φορολογούμενος με αντάλλαγμα να είναι αυτή ο υπαρχηγός στην Ευρώπη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με σχετικά καλή συνεργασία με τις ΗΠΑ, η Γερμανία προώθησε τα συμφέροντα της κατά αποδοτικό και αναίμακτο για αυτήν τρόπο. Η περίπτωση της Κροατίας είναι ενδεικτική της εφαρμογής της πολιτικής αυτής και στην Ουκρανία.

Ενισχύοντας πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά την Κροατία, η Γερμανία την βοήθησε να αποσπασθεί μαζί με την Σλοβενία από την Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς και να γίνει έρεισμά της στα Βαλκάνια. Παρ’ όλο που ο Μιλόσεβιτς ήταν σύμμαχος της Ρωσίας και παρ’ όλο που υπήρξε ρωσική διαμαρτυρία για αυτό, η Γερμανία με την πάροδο του χρόνου κατάφερε και να βάλει στη σφαίρα επιρροής της την Κροατία, την οποία επέβαλε ως το 28ο μέλος της ΕΕ, και να δημιουργήσει μια στενή οικονομική σχέση με την Ρωσία σε σχετικά φιλικό πολιτικό περιβάλλον.

Αφού εδραίωσε την θέση της στην Πολωνία στην Κεντρική Ευρώπη και στις Βαλτικές Χώρες, η Γερμανία θεώρησε ότι είχε φθάσει η ώρα της αποκόμισης του μεγαλύτερου επάθλου της Ostpolitik της, της Ουκρανίας.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με γερμανική καθοδήγηση, μετά τη κατάρρευση του δίδυμου Τιμοσένκο – Γιουσένκο, έκανε την επιχείρηση ένταξης της Ουκρανίας την πρωτεύουσα προς ανατολάς προσπάθεια της. Την προσπάθεια αυτή περιγράφει γλαφυρά σε πρόσφατο άρθρο του το Spiegel, το οποίο έχει πλέον τις επιφυλάξεις του για την λογική κατάληξη της Ostpolitik.

Η οικονομική κυρίως προσπάθεια της ΕΕ να προσεγγίσει και να εντάξει την Ουκρανία συντονίστηκε με την πολιτική κυρίως προσπάθεια των ΗΠΑ να φέρουν την Ουκρανία στην δυτική σφαίρα επιρροής μετά την κατάρρευση της «Πορτοκαλί επανάστασης».

Ο γερμανικός υπολογισμός ήταν και είναι ότι μετά από μια περίοδο έντασης, οι γερμανικές σχέσεις με την Ρωσία θα αποκατασταθούν λόγω αμοιβαίων συμφερόντων και οι γερμανικές εξαγωγές θα ξαναρχίσουν απρόσκοπτα, αλλά εν τω μεταξύ η Ουκρανία θα έχει και αυτή ενταχθεί στην γερμανική σφαίρα επιρροής. Η Γερμανία έχει μια αποικιοκρατική αντίληψη της Ρωσίας, την θεωρεί κατώτερη της, την περιφρονεί ως μη παραγωγική και δεν την φοβάται.

Εδώ δεν ελήφθη υπ’ όψιν μια παράμετρος: Η αδηφαγία των ουκρανών ολιγαρχών. Οι ολιγάρχες έχοντας απομυζήσει κάθε πλούτο από την χώρα την έφεραν στην χρεοκοπία. Ο Πρόεδρος-ολιγάρχης Γιανουκόβιτς θέλησε να κάνει έναν πολιτικό-οικονομικό πλειστηριασμό, ζητώντας από την ΕΕ και την Ρωσία να αυξήσουν το προτεινόμενο οικονομικό δέλεαρ. Σε αυτό κέρδισε ο Πούτιν, η ΕΕ δεν μπορούσε ποτέ σε περίοδο ειρήνης να παράσχει τα ζητούμενα και απαιτούμενα χρήματα, ύψους αρκετών δεκάδων δις δολαρίων ετησίως, ενώ ο Πούτιν τα πρότεινε.

Η Δύση τότε για να μην χάσει, ανέτρεψε την σκακιέρα και με την εξέγερση της πλατείας του Μαϊντάν στην οποία πρωτοστάτησαν Αμερικανοί και Γερμανοί σε καλή συνεννόηση με τους ουκρανούς νεοναζί, έδιωξαν τον Γιανουκόβιτς. Τα υπόλοιπα είναι πολύ γνωστά.

Η κίνηση αυτή έγινε με λάθη. Η Ρωσία του 2013 δεν ήταν η Ρωσία του ’90, η Ουκρανία δεν ήταν η Κροατία και το ΝΑΤΟ δεν είχε την ισχύ στην Ουκρανία που είχε στη Γιουγκοσλαβία. Έπρεπε τα πράγματα να γίνουν λιγότερο πολεμικά. Οι Αμερικανοί ήρθαν πρώτοι επιβάλλοντας τον δικό τους Γιάτσενγιουκ, ενώ ο εκπρόσωπος των Γερμανών Κλίτσκο αναγκάσθηκε να συμμαχήσει με τον Ποροσένκο. Όμως οι ρωσόφιλες περιοχές αποσχίσθηκαν.

Η διπλωματική προσπάθεια της Γερμανίας εστιάζεται τώρα στο να βρεθεί τρόπος ώστε η Ουκρανία ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της να ενταχθεί στην δική της σφαίρα επιρροής, η Ρωσια να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση με αντάλλαγμα μια μελλοντική αποδοχή κάποιας απόσχισης και τα πράγματα να επιστρέψουν στην προ της συγκρούσεως τροχιά τους.

Αυτό δεν είναι εφικτό. Οι Ρώσοι είναι ανήσυχοι και θεωρούν ότι απειλούνται υπαρξιακά. Πέραν της Ουκρανίας, οι Γερμανοί επέβαλαν γερμανό πρόεδρο στην Ρουμανία και η Δύση εργάζεται για να αποσπάσει την Μολδαβία από την ουδετερότητα της. Οι Ρώσοι θα χρησιμοποιήσουν το χαρτί της Τρανσδνειστερίας, όπως έπαιξαν τα χαρτιά της Οσσετίας και της Αμπχαζίας όταν η Δύση με επικεφαλής τον Γερουσιαστή Μακ Κέιν, έσπρωξε την Γεωργία σε επίθεση εκεί.

Οι Ρώσοι πλέον, μην έχοντας τίποτε να χάσουν, επιτίθενται σε πολλά μέτωπα κάνοντας επίδειξη πολεμικών δυνατοτήτων με νέα συμβατικά όπλα και σύγχρονους πυρηνικούς πυραύλους. Αυτά, παρά την καταρρέουσα λόγω κυρώσεων και τιμών πετρελαίου οικονομία τους, γιατί έχουν αποφασίσει ότι αν χάσουν αμαχητί την Ουκρανία, θα έχουν εκδιωχθεί από την πρώτη κατηγορία χωρών και ταυτοχρόνως η ηγετική τους τάξη θα καταρρεύσει.

Δίνοντας την μάχη της Ουκρανίας οι Ρώσοι χρησιμοποιούν το οικονομικό όπλο. Λόγω της εξάρτησης της Ουκρανίας από τις εξαγωγές της προς την Ρωσία αλλά και το γεγονός ότι οι ουκρανικές πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι στις αμφισβητούμενες περιοχές, οι Ρώσοι κυνικά και μεθοδικά αποφάσισαν να χρεοκοπήσουν την Ουκρανία.

Η βοήθεια από το ΔΝΤ που είναι ανεπαρκής θα επιδεινώσει και άλλο την ζωή του μέσου ουκρανού πολίτη με την επί πλέον λιτότητα που θα επιβληθεί σε μια ήδη φτωχή κοινωνία.

Οι Γερμανοί τώρα έχουν το συμπληρωματικό πρόβλημα μιας χρεοκοπημένης Ουκρανίας που δύσκολα θα μπορέσει να επωμισθεί η Ευρώπη, η οποία έχει ήδη τα δικά της σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Η ένταση στην Ουκρανία θα αυξηθεί και πάλι. Ακόμα και αν κοπάσουν οι συγκρούσεις τον χειμώνα, την άνοιξη θα επαναληφθούν με βιαιότητα. Η τελική φάση της Ostpolitik κινδυνεύει να δημιουργήσει συνθήκες ευρύτερης πολεμικής έντασης, που δεν είχαν ληφθεί υπ’ όψιν όταν ξεκίνησε η προσπάθεια, αλλά οι οποίες προς το παρόν δε φοβίζουν την Γερμανία, καθώς υπολογίζει ότι τελικά θα αποκτήσει και την Ουκρανία.

Η Γερμανία ήδη αισθάνεται ηγέτιδα της Ευρώπης και δεν το κρύβει. Έχει μόνο μια ακόμη μάχη να δώσει, την τελευταία, για να κυριαρχήσει πλήρως στην Ευρώπη. Πρέπει να υποτάξει οικονομικά εξ ολοκλήρου την Γαλλία και την Ιταλία, ώστε πλέον να ελέγχει και να κατευθύνει όλες τις δράσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Τότε η Γερμανία θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στην Ευρώπη.

Για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει και μια επίδειξη άτεγκτης σκληρότητας για να γίνουν κατανοητές οι συνέπειες της ανυπακοής. Το πλέον ενδεικνυόμενο θύμα είναι η Ελλάδα.

* Περισσότερα άρθρα στο www.kassandros.gr