‘Ενας κουφός προφήτης και ένας απαγχονισμός

Αθήνα, Οκτώβριος 2016. Πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας – ή τουλάχιστον όπως διατυμπανίζουν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, χώρα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Τελικά ο προσανατολισμός αυτός που επικαλούμαστε τι ακριβώς σημαίνει; Γιατί αν σημαίνει κοινωνική ευαισθησία, παροχές υγείας, παιδεία με ίσες ευκαιρίες για όλους και πάνω από όλα ελευθερία… τότε είμαστε 100% σε αντίθετο δρόμο.

Ξέρεις… απλοϊκά αν πιάσεις τους κύκλους της ιστορίας θα δεις ότι οι Προφήτες του κόσμου εμφανίζονταν μέσα από περιόδους σκότους, σαπίλας, διαφθοράς, απαξίωσης όλων των αξιών. Όσοι προφήτες έφυγαν νωρίς δικαιώθηκαν και λατρεύτηκαν. Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν παραπάνω μάλλον τους κατάπιε το σύστημα που δημιουργούσε η εκάστοτε κοινωνία, το κατεστημένο κάθε εποχής. Έτσι και εδώ – σε ένα καθαρά μεσαιωνικό περιβάλλον – περιμέναμε τον Προφήτη. Ο κόσμος πίστεψε τον λαϊκιστή Αλέξη ως άλλον Μεσσία.

Και ο καημένος ο Αλέξης δεν πρόλαβε ούτε να φύγει νωρίς, ούτε να ηγηθεί του λαού μας έστω και για λίγες «αδιάφθορες» ημέρες. Από το κακό στο χειρότερο πάει και αλήθεια, ενώ δεν τον πίστεψα ούτε μια ημέρα, τον λυπάμαι. Όπως λυπάμαι και αυτούς που τον πίστεψαν και πλέον δεν τρέφουν ελπίδα καμιά… Τον λυπάμαι γιατί είναι δημιούργημα της λεγόμενης «βάσης», του υποτιθέμενου συνδικαλισμού, της απεργίας του «πάμε κόντρα στο κατεστημένο» γενικώς και αορίστως. Μέχρι το σημείο βέβαια που ήρθε στην εξουσία, και πλέον το κατεστημένο που πολεμούσε δεν είναι άλλο από τύπους σαν κι αυτόν.

Όταν κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις αυτό που πολεμούσες τόσα χρόνια, είσαι για λύπηση.

Τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ και τον λυπάμαι. Τον λυπάμαι επίσης γιατί έχει παραιτηθεί. Ούτε επικοινωνιακά δεν προσπαθεί πια να σώσει τον ατιμασμένο εαυτό του. Συνεχίζει όπως και όλοι οι πολιτικοί της άμοιρης χώρας μας να διατυμπανίζει την κάθαρση, την απαλλαγή από τη διαπλοκή και τη διαφθορά, την κοινωνική ισότητα, την ανάπτυξη και πάνω από όλα τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Οι Μεσσίες αφουγκράζονταν και απαντούσαν στον κόσμο, γυρνώντας μέσα στις γειτονιές. Είχαν επαφή. Άκουγαν και απαντούσαν. Αυτός όχι μόνο δεν απαντά, αλλά παίρνει αυτό το σπαστικά στομφώδες ύφος και ξερνά ό,τι του κατεβαίνει κάθε μέρα. Και δεν ακούει… Δεν ακούει ότι βυθιζόμαστε σε μεσαιωνικά σκοτάδια μέρα με τη μέρα.

Εύχομαι να φτάσει στα αυτιά του αυτό τουλάχιστον… Οκτώβριος 2016, Αθήνα, πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας. Σάββατο απόγευμα, στην πλατεία Κλαυθμώνος, αντικρύσαμε ένα τραγικό θέαμα: ένας άνθρωπος σιγοέσβηνε με τη θηλειά στο λαιμό, ενώ περαστικοί αδιάφορα κοιτούσαν… Ξανά: Σάββατο απόγευμα, πλατεία Κλαυθμώνος, κέντρο Αθήνας, Οκτώβριος 2016, απαγχονισμός.

Αλέξη, ακούς…;