Dustbowl: «Να αλλάξουν τα πράγματα, να μη γράφουμε τραγούδια για άσχημες εποχές»

Δέκα χρόνια πριν, ο Νίκος Φυσάκης, η Λυδία Γραμματικού και ο Γιώτης Πετρέλης συνέθεσαν για πρώτη φορά τους Dustbowl, το συγκρότημα της americana σκηνής που αγαπάμε για τις rock/country μελωδίες του και εκτιμάμε για το δυναμικό του στίχο.

Στην επέτειο της πρώτης δεκαετίας τους, και λίγες ώρες πριν ανέβουν στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ Plus (Κοδριγκτώνος 17, Βικτώρια) για να τη γιορτάσουν με αγαπημένους συνεργάτες και φίλους, μιλούν στο Βάτραχο για τη δημιουργική τους πορεία, την εξέλιξη, την επίδραση του αμερικανικού ήχου και τη σύγχρονη αναγκαιότητα της παιδείας και της γνώσης.

Τα δέκατα γενέθλια των Dustbowl βρίσκουν το Βάτραχο χαρούμενο για δυο λόγους: αφενός είναι εξαιρετικά ευχάριστο να επιβεβαιώνεται ότι ένα σχήμα αεικίνητο, όπως οι Dustbowl, μπορεί να παραμείνει ζωντανό και δημιουργικό κόντρα στο χρόνο και, αφετέρου, καθιερώνεται η διάκρισή του ως ένα από τα πιο αληθινά και ταπεινά συγκροτήματα του σήμερα, που παρά τις επιταγές των καιρών, παραμένει σταθερό στις μουσικές του αξίες, με πηγαία αγάπη για τον αμερικανικό ήχο.

Αναζητώντας την εικόνα τους κατά το ξεκίνημά τους, ζητήσαμε από το Γιάννη Χουστουλάκη, τον οποίο ακούμε στο pedal steel των Dustbowl, να επιστρέψει κάπου στο 2008, όταν ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την ιδέα των τριών «πρωτεργατών», και να μας πει τι βλέπει: «Βλέπω μια εξέλιξη από την πρώτη μέρα που έγινα μέλος της μπάντας, όταν τα ακούσματα ήταν ακόμα country και folk. Με το πέρασμα του χρόνου και με την ακρόαση δίσκων, όλο αυτό εξελίχθηκε και εμπλουτίστηκε με rock επιρροές. Εκτός αυτού βλέπω μια ελεύθερη εξέλιξη. Δεν μας απασχολούσε πόση επιτυχία είχε το κάθε είδος ανά καιρούς. Ενδεχομένως παρουσιάστηκε μια ευκαιρία με το στυλ του Johny Cash και της country, αλλά στο μεταξύ υπήρχε η ελευθερία να πάμε προς άλλες κατευθύνσεις, ακόμα κι αν αυτές δεν αποτελούσαν ασφαλή λύση».

Φωτογραφία: Παύλος Φυσάκης

Όσον αφορά στα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα αυτής της εξέλιξης, οι ίδιοι αναφέρουν πως κινήθηκαν χωρίς ταμπού και χωρίς ιδεοληψίες: «Μας οδηγούσε η σύνθεση. Πάντα παίζαμε ελεύθερα, βάζαμε ιδέες, ο καθένας με τις δικές του επιρροές. Έτσι προέκυψε ένα αμάλγαμα από διαφορετικούς ανθρώπους και επιρροές, με κοινό πυρήνα τη rock και την country μουσική, και κυρίως τον αμερικανικό ήχο, ο οποίος υπήρξε για την ακρίβεια η αιτία της μουσικής μας εξέλιξης».

Από την άλλη πλευρά, απόδειξη της εξελικτικής αυτής πορείας των Dustbowl είναι ο τελευταίος τους δίσκος, που κυκλοφόρησε το Μάιο ψηφιακά και σε βινύλιο από την Urban Sounds Records, «The Great Fandango», ένας γήινος δίσκος, για τα απλά ανθρώπινα συναισθήματα και τις καθημερινές πτυχές της ζωής, ο οποίος τους χάρισε απλόχερα το motto «Mother Earth Rock».

Περισσότερα, ωστόσο, για τη μυστηριακή φιέστα μάς είπε ο Νίκος Φυσάκης, κιθαρίστας του συγκροτήματος: «Το fandango είναι ένας χορός και συγχρόνως ένα είδος τραγουδιών με προέλευση την Ισπανία. Στο Μεξικό έχει και την έννοια της φιέστας και της γιορτής. Στη δική μας περίπτωση συμβολίζει την διαρκή κίνηση, το λίκνισμα της ζωής, τη μικρή μας προσωπική ανατροπή, αν το θέλεις. Πάνω από όλα, όμως, το The Great Fandango συμβολίζει το σημείο που τέμνονται ο έρωτας και η επανάσταση – η δική μας προσωπική επανάσταση, δείχνοντας τον διαχρονικό ρόλο της μέσα στο ιστορικό πλαίσιο. Είναι έτσι δομημένα τα κομμάτια, ώστε ενώνονται σε μικρά πράγματα που επαναλαμβάνονται μέσα στους στίχους και σε δεύτερο επίπεδο σημαίνουν διαφορετικά πράγματα κάθε φορά, καθιστώντας το The Great Fandango ένα concept album. Πέρα από όλα αυτά όμως, μας άρεσε – είναι εύηχο και μυστηριακό».

Ανάμεσα στα κομμάτια του δίσκου, ο Βάτραχος ξεχώρισε το θαρραλέο «Don’t let the fascists drag you down» και, με αφορμή αυτό, ρωτά ευθέως πώς πολεμάμε το φασισμό γύρω μας και μέσα μας. Ο Γιάννης Χουστουλάκης απαντά: «Ο φασισμός καταπολεμάται μόνο με την παιδεία. Με οποιονδήποτε άλλο τρόπο κι αν το λύσει κάνεις, κοινωνικά ή ταξικά, μόνο πόλεμος θα δημιουργηθεί. Ένας άλλος τρόπος είναι αυτός που εφαρμόσαμε κι εμείς με το συγκεκριμένο κομμάτι, η δυνατή έκφραση της γνώμης. Το διαφορετικό πρέπει να ακούγεται και να λέγεται, γιατί ο φασισμός συχνά χρησιμοποιεί τον επικοινωνιακό πόλεμο, και έτσι εισχωρεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις».

Τόση επικοινωνία ωστόσο – γιατί δε μπορούμε να εκφραστούμε πραγματικά; «Παρά τις πεποιθήσεις ότι είναι ελεύθερη η έκφραση» απαντούν οι Dustbowl, «ο κόσμος φοβάται να πάρει θέση, γιατί δε θέλει να χάσει κάποια από τις ταμπέλες του ή φοβάται να σποκτήσει κάποια νέα».

Σήμερα το βράδυ λοιπόν, με τις πόρτες να ανοίγουν στις 21:00 και τα εισιτήρια να κοστίζουν 8€ στην είσοδο, οι Dustbowl μαζί με το ιστορικό fanzine «Merlin’s Music Box» διοργανώνουν μια μεγάλη γιορτή στο ΙΛΙΟΝ Plus (Κοδριγκτώνος 17, Βικτώρια) για τα 10 χρόνια του συγκροτήματος, όπου θα ακουστούν κομμάτια από τον αστερισμό του «The Great Fandango», μιας και οι ίδιοι δεν είναι καθόλου «παρελθοντολάγνοι», όπως λένε. Μαζί τους θα είναι φίλοι και μουσικοί, όπως η εξαιρετική Jenny Kapadai στα φωνητικά.

Όσο για τη συνεργασία τους με το «Merlin’s Music Box», αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Είναι μια πρόσφατη συνεργασία και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Το Merlin’s είναι ιστορικό φανζίν και είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με τα παιδιά, το Γιάννη Καστανάρα, τη Γεωργία Συροπούλου και το Μιχάλη Τζάνογλο».

Tη γιορτή θα ανοίξει με folk μελωδίες ο Small Chanter, ένα προσωπικό project του Γρηγόρη Ψαλτάκου, frontman των αγαπημένων Mr. Highway Band.

Μετά το αποψινό live, η Λάρισα είναι η επόμενη που θα φιλοξενήσει τους Dustbowl, καθώς στις 5 Νοεμβρίου θα εμφανιστούν στο Larissa Stage (Ήρας & Φιλίππου 8), ενώ όσον αφορά σε επόμενες κυκλοφορίες, αναμένουμε αυτή του νέου διπλού single τους, σε συνεργασία με το «Merlin’s Music Box», που κοιτά προς το 2017.

Τέλος, λίγο πριν αποχαιρετιστούμε και λίγο πριν σβήσουν τα δέκα κεράκια τους σήμερα το βράδυ, οι Dustbowl μοιράζονται την ευχή τους: «Να γίνουν άλλα δέκα και στο μεταξύ να παίζουμε μουσική και να κάνουμε γιορτές. Θα ευχόμασταν επίσης να αλλάξουν τα πράγματα, ώστε να μη γράφουμε τραγούδια για άσχημες εποχές».

* Οι Dustbowl είναι οι:

Πάνος Μπίρμπας – φωνητικά, κιθάρα
Νίκος Φυσάκης – κιθάρα
Γιάννης “Hardy” Χουστουλάκης – pedal steel
Μιχάλης Δρεμέτσικας – κιθάρα, φωνητικά
Λυδία Γραμματικού – μπάσο, φωνητικά
Νίκος Παναγιώτου – τύμπανα

Φωτογραφία εξωφύλλου: Παύλος Φυσάκης