Μάρω Μαρκέλλου: «Το μόνο που με παροτρύνει να είμαι πιο συμβατική είναι ο ίδιος μου ο εαυτός»

Η Μάρω Μαρκέλλου είναι από τα πιο ιδιαίτερα και ελεύθερα πλάσματα που έχω γνωρίσει. Σιχαίνεται τη μιζέρια και τη σοβαροφάνεια, και έτσι, ακόμα κι όταν έχει τα «ψυχολογικά» της, όπως λέει, δεν αργεί να ξαναπαραδοθεί σε σουρεάλ σενάρια και παιδικές απορίες που πλημμυρίζουν το μυαλό της.

Από τέτοιου τύπου απορίες γεννήθηκε και το πρώτο της single, «10 υδραυλικοί», από το δεύτερο προσωπικό της δίσκο, ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέχρι τέλη Ιανουαρίου από τη Feelgood Records. Με αφορμή αυτόν, αλλά και εν όψει των εμφανίσεών της στη Σφίγγα (Κιάφας 13 & Ζωοδόχου Πηγής, Αθήνα), στις οποίες θα τη συντροφεύσουν οι αγαπημένοι της μουσικοί και φίλοι, Φοίβος Δεληβοριάς (στις 20/12), Πάνος Μουζουράκης και Μιρέλα Πάχου (στις 27/12), μιλά στο Βάτραχο.

Προσεγγίζοντας το πρώτο της single, «10 υδραυλικοί», η Μάρω δε διστάζει αναλύσει με το δικό της μοναδικό τρόπο πώς προέκυψαν όλες αυτές οι απορίες: «Συζητούσα με μια φίλη μου, πολιτικό μηχανικό, πώς μετράνε όλοι αυτοί στους δρόμους και έπειτα φτιάχνουν χάρτες και τόσα άλλα πράγματα. Μου φαινόταν αδιανόητο. Δηλαδή, αν με ρωτούσαν ποιο είναι το επάγγελμα που θα έκανα στην κόλαση, θα έλεγα αυτό και τον διοδιά. Ειδικά οι διοδιάδες, που είναι μέσα σε ένα κουβούκλιο σε δρόμους που περνάνε τόσα αυτοκίνητα, πρέπει να ζουν τραγικά. Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, τι να φοράνε από κάτω. Σε αυτό το τραγούδι λοιπόν συγκέντρωσα όλες αυτές τις απορίες που είχα».

Οι «10 υδραυλικοί» πήραν τη θέση αυτού του τραγουδιού με ρόλους που πάντα ήθελε να γράψει, ενώ στους ίδιους τους ρόλους μπήκαν με χαρά ο Φοίβος, ο Πάνος και η Μιρέλα: «Ο Φοίβος είναι ο μέντοράς μου ουσιαστικά. Τον θεωρώ τον πιο άρτιο τραγουδοποιό των τελευταίων χρόνων. Ακόμα και η φωνή του, η χροιά του, σου δίνει μια ευχάριστη νότα. Με τον Πάνο είμαστε φίλοι χρόνια και επίσης λατρεύω τη φωνή του. Με τη Μιρέλα γνωριστήκαμε πρόσφατα και δέχτηκε αμέσως να πει κι εκείνη ένα στίχο, παρέα με το ακορντεόν της».

Και ενώ μετά τις παραστάσεις περιμένουμε το δίσκο «Υποψήφια μάνα» από τη Feelgood Records, ανατρέξαμε για λίγο στο «Κορίτσι για σπίτι» και τις ημέρες που, μαζί με το Φοίβο Δεληβοριά, επιμελούνταν την παραγωγή του: «Υπάρχουν στιγμές που μου φαίνεται σα να ήταν χθες, ενώ υπάρχουν και στιγμές που μου φαίνεται σα να ήταν πριν 100 χρόνια. Όλη αυτή η εμπειρία όμως έχει μείνει σα μια γλυκιά αίσθηση. Το να αναλάβει ο Φοίβος το δίσκο αυτό ήταν σαν όνειρο – όχι μόνο να κάνει την παραγωγή του δίσκου, αλλά και το ότι γνωριστήκαμε. Ήμουν τρελή Φοιβίτσα. Ακόμα και τώρα, όποτε με πιάνουν οι υποτονικές φάσεις του εαυτού μου, αν μιλήσω με το Φοίβο, σκέφτομαι ότι είμαι πολύ καλά!».

Οκτώ χρόνια μετά, θα μπορούσε να πει κανείς πως η Μάρω έχει εισέλθει σε μια «δεύτερη γενιά» τραγουδιών. Ποια χαρακτηριστικά όμως διακρίνουν, αλλά και γεφυρώνουν, αυτές τις δυο γενιές; «Η πρώτη γενιά έχει έναν πιο παιδικό τρόπο αντιμετώπισης. Η δεύτερη γενιά είναι πιο ώριμη, ωστόσο προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την παιδικότητά της. Δεν είναι σαν να είμαι 80 χρονών, όπως νιώθω μερικές φορές, ούτε 10. Νομίζω έχει πετύχει ακριβώς τη ζωή λίγο πριν και μετά τα 30».

Τα 30 για τη Μάρω είναι από μόνα τους μια πρόκληση, ενώ με την ακρόαση των δυο πρώτων singles, «10 υδραυλικοί» και «Καλοκαίρι», μπορεί κανείς να διαπιστώσει μια παράδοξη ισορροπία που αρχίζει η ίδια να βιώνει: «Οι “10 υδραυλικοί” είναι άκυρο τραγούδι. Το “Καλοκαίρι” είναι πιο μεστό γιατί πράγματι τότε περνούσα την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου και έγραψα αρκετά τέτοια κομμάτια, τα οποία έπειτα δε μου φαίνονταν τόσο χάλια. Και το αποδέχτηκα εν μέρει, μέσα από πολλές δυσκολίες, ότι μπορεί να γράψω κι εγώ κάτι τέτοιο».

Παρόλα αυτά ο νέος δίσκος δεν κυμαίνεται ούτε στο ένα ύφος ούτε στο άλλο – δεν είναι καν 50-50: «Δεν ξέρω γιατί επιλέξαμε αυτά τα τραγούδια για promo! Βασικά, όποια και να επιλέγαμε, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο στίγμα. Εάν υπάρχει, τότε αυτό είναι μόνο ηχητικό ή από άποψη παραγωγής. Ο στίχος κινείται παντού. Εκτός από το “Καλοκαίρι”, υπάρχει άλλη μια μπαλάντα. Το “Υποψήφια μάνα” θεωρώ ότι είναι στα όρια του punk rock. Το “Κάιρο” είναι ένα άσχετο, καμηλιέρικο τσιφτετέλι. Υπάρχει ένα εντελώς rock κομμάτι και ένα άλλο που λέγεται “Τσιτσάνης” με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό».

Ακόμα κι αν η Μάρω του «Scrooge Mc Duck» έχει πατήσει τα 30, έχει υπάρξει και συνεχίζει να υπάρχει μια από τις πιο αντισυμβατικές στιχουργούς της γενιάς της, χωρίς όρια και φόβο να εκφράσει εν τέλει τις πιο σουρεάλ της σκέψεις: «Ώρες ώρες το καταλαβαίνω αυτό, άλλες ώρες μου φαίνεται ότι κανονικά τραγούδια είναι και αυτά – και όντως μερικά είναι. Το μόνο που με παρότρυνε και ακόμα με παροτρύνει να είμαι πιο συμβατική, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Κατά τα άλλα δεν είχα ποτέ θέμα. Και στους παραγωγούς, το Φοίβο, αλλά και το Νίκο Μακράκη που κάνει επιμέλεια στο νέο δίσκο, τα κομμάτια μου τους άρεσαν, δεν ήθελαν να με βάλουν σε κάποια φόρμα».

Παρά το σουρεάλ και αναπάντεχο στίχο με τον οποίο τη γνωρίσαμε, η Μάρω έχει γράψει και αρκετά «κανονικά» τραγούδια, τα οποία ωστόσο παρέμειναν στα συρτάρια: «Έχω γράψει πολλά “κανονικά” τραγούδια, γιατί απλά δε μπορείς να είσαι πάντα στην ίδια φάση – πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την πηγαία έμπνευση, που μπορεί να έρθει μια φορά το χρόνο. Κι αυτά τα τραγούδια, όταν τα ακούω μετά, λέω ότι είναι μια βλακεία και τα πετάω. Έχουν βγει άλλα τόσα και τόσα ωραία τραγούδια που έχουν να πουν το ίδιο πράγμα, με αυτή τη δομή, το ίδιο στυλ και τα ίδια λόγια. Μόνο αν έχω να προσφέρω κάτι διαφορετικό, έστω και με τη δική μου ταπεινή κρίση, τότε θα σκεφτώ να το συμπεριλάβω σε ένα live ή σε ένα δίσκο».

Ένα τέτοιο «κανονικό» τραγούδι είναι και το «Καλοκαίρι», το οποίο, αν και ακούει με μεγάλη δυσκολία, όφειλε να το συμπεριλάβει στο δίσκο ως φόρο τιμής για την ίδια, και το βίντεο κλιπ του οποίου γυρίστηκε στην πατρίδα της, στο Λουτράκι, και στον Πειραιά.

Όσον αφορά στη διάσταση αυτή Λουτρακίου – Αθήνας, η Μάρω δηλώνει επί τη ευκαιρία αμετανόητη «επαρχιώτισσα»: «Δεν μπορώ στην Αθήνα. Μου αρέσει, αλλά άμα κάτσω πάνω από 7-8 μέρες σερί, τρελαίνομαι. Για αυτό φεύγω συνέχεια, σε κάθε ευκαιρία. Και στο Λουτράκι δε μένω απλά εκεί – μένω έξω από το κέντρο, σε ερημιά, σε απόλυτη ησυχία».

Η Μάρω Μαρκέλλου, μια χωρίς αμφιβολία μοναδική τραγουδοποιός, που θα αποτελούσε από μόνη της αντίστοιχη κατηγορία στα ελληνικά μουσικά δρώμενα, θα βρίσκεται τις Τρίτες, 20 και 27 Δεκεμβρίου, από τις 21:30 στη σκηνή της Σφίγγας (Κιάφας 13 & Ζωοδόχου Πηγής, Αθήνα), ακόμα κι αν από κάτω βρίσκεται μόνο ένα άτομο. Το εισιτήριο κοστίζει 12 € με ποτό. Επίσης θα αποφύγετε και το ταξί, μιας και η κύρια παράσταση θα έχει τελειώσει μέχρι πριν τις 00:00.