Irene: «Η μουσική δεν μπορεί να γνωρίσει τόσο μεγάλη φθορά όσο άλλοι τομείς στην εποχή μας»

Η Irene, κατά κόσμον Ειρήνη Καρολίνα Παργινού, είναι μακράν η έκπληξη των τελευταίων μηνών, μια φωνή που πραγματικά θα ήθελα να γνώριζα νωρίτερα. Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που ο χρόνος με προλαβαίνει, οπότε αποφάσισα εκείνο το Σάββατο, στις 11 Φεβρουαρίου, να κατέβω στον Κεραμεικό και να τη δω από κοντά στην Afrikana (Ιεροφάντων 13).

Η Irene είναι μια από τις πιο δυνατές soul φωνές που έχω ακούσει εδώ καιρό, με τη live εμφάνισή της να κερδίζει κατά πολύ τις εντυπώσεις μου από τις ακροάσεις στο Youtube. Προφανώς ενθουσιασμένη από το live του Σαββάτου, έστειλα το Βάτραχο σε ειδική αποστολή, να γνωρίσει την Ειρήνη, να την ανακρίνει για τη σχέση της με τη μουσική και τους συνεργάτες της, τις σκέψεις που την κάνουν να χαμογελά πάνω στη σκηνή, τη ζωή της στο Λονδίνο και, φυσικά, τι θα ακολουθήσει την κυκλοφορία των 3 singles της.

Ξεκινώντας από τα ερεθίσματα που την οδήγησαν από τη μελέτη της κλασικής στo groove της soul και funk μουσικής, η Ειρήνη μοιράστηκε το αίσθημα που είχε εξ αρχής: «Από την πρώτη κιόλας στιγμή ένιωσα πως αυτό ήταν κάτι που ήθελα να με συνοδεύει σε όλη μου την ζωή, πολύ απλά γιατί είναι κάτι που αγαπώ πιο πολύ να κάνω, αυτό που ποτέ δε βαριέμαι, αυτό που μου έχω εμπιστοσύνη και πίστη πως κάνω σωστά, και γι’ αυτό θέλησα να εξελιχθώ σε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο».

Φωτογραφία: Σπύρος Κατοπόδης

Παρόλο που θεωρούσε πάντα την όπερα ως τη μέγιστη μορφή συνδυασμού τεχνικής και έκφρασης, από την ηλικία των 17 οι ημέρες την έβρισκαν στο πιάνο να συνθέτει κομμάτια που προσέγγιζαν περισσότερο τη soul, και τότε άρχισε να συνειδητοποιεί τι μορφή θα ήθελε να πάρει η μουσική της: «Θεωρώ πως, μέσω της μελέτης και της εκτέλεσης διαφόρων ειδών μουσικής, ο κάθε τραγουδιστής μένει σιγά σιγά σε αυτό που βγάζει τα χρώματα της ψυχής του πιο εύκολα στην επιφάνεια – και αυτό καθορίζει την ταυτότητα της μουσικής του. Έτσι έγινε και με εμένα».

Μέχρι σήμερα η Irene έχει κυκλοφορήσει 3 singles σε συνεργασία με τον Ian Kon, ενώ σε λίγους μήνες αναμένεται να κυκλοφορήσει και το ολοκληρωμένο της EP από τη Minos EMI. Παρόλο που μέχρι τώρα τη συναντάμε περισσότερο στο κομμάτι της ερμηνείας, ασχολείται με τη σύνθεση και τη στιχουργική από την ηλικία των 17 και στο εξής σκοπεύει να το κάνει πιο εντατικά: «Θα ήθελα πολύ στο album που θα έρθει αργότερα να υπάρχουν και δικά μου κομμάτια. Σίγουρα είναι υπέροχο να συνθέτει κάποιος ένα κομμάτι, να σου το δίνει και με την ερμηνεία σου να το κατακτάς, να βάζεις την προσωπική σου σφραγίδα πάνω του, όμως ένα ολόδικό σου κομμάτι είναι η ψυχή σου ακατέργαστη. Πιστεύω πως για κάθε νέο καλλιτέχνη αυτό είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί».

Το βράδυ του Σαββάτου μπήκα στην Afrikana πάνω στην ώρα που καλωσόριζε τον κόσμο με το «Who did that to you?» του John Legend, γνωστό κι από το soundtrack του «Django». Η επιλογή του «Freedom» λίγο αργότερα, από το ίδιο soundtrack, μου κίνησε την περιέργεια, αφενός να μάθω τι συμβαίνει με τη συγκεκριμένη ταινία, κι αφετέρου να ανακαλύψω πώς ερεθίσματα από άλλες τέχνες εμπνέουν την πορεία και τις επιλογές της: «Εάν είχα παραπάνω χρόνο στα gigs ίσως να έκανα ολόκληρο αφιέρωμα στο soundtrack αυτό! Για μένα ωστόσο έμπνευση μπορείς να βρεις σε καθετί που σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Μια απογοήτευση, μια δυνατή φιλία, ένα ταξίδι που πάντα ήθελες να κάνεις, μια θύμηση που θέλεις να εξαφανίσεις αλλά δεν τα καταφέρνεις, μια ιστορία από ένα αγαπημένο βιβλίο, η οργή που νιώθουμε για την σημερινή κοινωνική κατάσταση του πλανήτη μας και αλλά τόσα πολλά. Ίσως ακούγεται άσχημο, όμως και όλα τα άδικα και τα κακά που συμβαίνουν στον κόσμο μας, αποτελούν πηγές έμπνευσης».

«Μιλώντας όμως πιο συγκεκριμένα για το επερχόμενο EP μου» προσθέτει, «κυρία πηγή έμπνευσης είναι ο έρωτας.  Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου έχω πολλά να πω γι’ αυτό και αυτός είναι ο λόγος που όλα τα κομμάτια εξιστορούν μια διαφορετική ερωτική ιστορία».

Πέρα από τα φωνητικά της Ειρήνης, εντυπωσιακοί ήταν και οι ταλαντούχοι μουσικοί που την πλαισίωναν πιστά και με συνέπεια. Ήταν ο Πάνος Τσίγκος στα πλήκτρα, ο Άγγελος Τσιμιδάκης στην κιθάρα, ο Γιώργος Μπινιάρης στα ντραμς και ο Γιώργος Λυκούδης για λίγο στην τρομπέτα: «Δεν ξέρω αν πιστεύω στην τύχη, αλλά, αν υπάρχει, εγώ την είχα. Παρότι στο παρελθόν υπήρξαν μερικές συνεργασίες που δεν ευδοκίμησαν, σχεδόν γρήγορα σχηματίστηκε μια ομάδα συνεργατών γύρω μου που ξέρω πια με σιγουριά και αισθάνομαι πως, όταν είμαστε πάνω στην σκηνή όλοι μαζί, μοιραζόμαστε το ίδιο συναίσθημα. Αγαπάμε και ερωτευόμαστε κάθε φορά αυτό που κάνουμε – το συνολικό αποτέλεσμα. Αυτό αποφέρει εμπιστοσύνη και υποστήριξη. Για εμένα το πιο σημαντικό είναι πως έχουμε ένα κοινό στόχο – ένα κοινό όνειρο που το υποστηρίζουμε με όλο μας το “είναι”».

Φωτογραφία: Δημήτρης Μπαρμπαγιάννης

Πέρα από το ερμηνευτικό ταλέντο, ένα άλλο χαρακτηριστικό της Ειρήνης στη σκηνή είναι το χαμόγελο: «Το χαμόγελο αυτό τις περισσότερες φορές προέρχεται από το vibe της μουσικής μας. Είναι μια σχέση εξάρτησης θα έλεγα. Και μου αρέσει απίστευτα».

Ποιες είναι ωστόσο οι σκέψεις κατά τη διάρκεια μιας live εμφάνισης; «Η πρώτη σκέψη πριν ανέβω στη σκηνή είναι συνήθως  το αν θα μπορέσω να μεταδώσω τα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα μου στον κόσμο. Έχω αισθανθεί κάποιες φορές, κυρίως όταν τυχαίνει να μην είμαι καλά ψυχολογικά, πως είναι σαν να τους λέω τα παράπονά μου μέσα από μερικά τραγούδια και εκείνοι με ακούν. Άλλες φορές ανυπομονώ να τους μεταδώσω τη χαρά, το πάθος, την ενέργεια που έχω».

Όσον αφορά στα μελλοντικά της σχέδια, «The Rainbow Soul» θα ονομάζεται το επερχόμενο EP της, καθώς και ένα από τα κομμάτια του, και η ίδια εξηγεί το γιατί: «Βασίζεται στην oldschool φιλοσοφία της soul και θυμίζει κάπως κομμάτι των 60s. Ένα αρκετά soul αλλά και πιο “βαρύ” bluesy κομμάτι είναι το ”Invisible Love”, που μιλάει για έναν έρωτα κρυφό που δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Το ”Destination Unknown”, τρίτο στη σειρά, πατάει πάνω σε πιο νέους ήχους, σε ένα μοτίβο εναλλακτικής nusoul μουσικής. Επειδή λοιπόν σε αυτήν την δουλειά υπάρχει η ταυτότητα η δίκη μου και του Ian, έχουν δημιουργηθεί- πάντα με βάση τη soul μουσική – διάφοροι χρωματισμοί της, σαν τα χρώματα του ουρανίου τόξου, ποικιλία ήχων και ρυθμών».

Φωτογραφία: Δημήτρης Μπαρμπαγιάννης

Λίγο πριν κλείσουμε τη σύντομη κουβέντα μας, ο Βάτραχος ανέτρεξε στο Λονδίνο και τη ζωής της Irene εκεί, καθώς και τη μουσική της εκεί και εδώ: «Οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις μου από το Λονδίνο είναι μόνο όμορφες. Το 2012 δούλεψα εκεί τα πρώτα μου covers και είχα την τιμή να συνεργαστώ με πολύ δυνατούς μουσικούς όπως τον Martin Anserdon και το Γιώργο Μάλαμα, ενώ παράλληλα είχαν οργανωθεί και κάποια lives σε jazz cafe- clubs».

«Σίγουρα για αυτήν τη μουσική θα έλεγε κανείς πως η Ελλάδα δεν είναι το πιο πρόσφορο έδαφος» λέει κλείνοντας, «μα αγαπώ πολύ τη χώρα μου. Η φιλοσοφία μου είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς εκεί που θέλεις να βρίσκεσαι. Η άποψή μου είναι πως η μουσική δεν είναι δυνατόν να γνωρίσει τόσο μεγάλη φθορά όσο άλλοι τομείς στην εποχή μας. Σίγουρα κάνω σχέδια για το εξωτερικό, ασχολούμαι άλλωστε με ένα είδος μουσικής που γεννήθηκε εκεί. Θέλω όμως ό,τι κάνω να συνδέεται και με την Ελλάδα».

Αναμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία το πρώτο ολοκληρωμένο EP της Irene σε λίγους μήνες, ενώ πολύ σύντομα θα ανακοινωθούν επόμενες εμφανίσεις σε Αθήνα και Λονδίνο.

Περισσότερα νέα και ανακοινώσεις μπορείτε να παρακολουθείτε από την ιστοσελίδα της, την προσωπική της σελίδα της στο Facebook και το Twitter της.

* Φωτογραφία εξωφύλλου: Δημήτρης Μπαρμπαγιάννης