Blues Cargo: «Η blues είναι μεγάλο γιατρικό της ψυχής»

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην Ελλάδα, εν έτη 2014, που τα blues ενός αιώνα πίσω τριγυρίζουν ακόμα στο κεφάλι τους, που η κιθάρα του B.B King και η βαριά χροιά του Muddy Waters τους κρατά ακόμα ζωντανούς και τους δίνει την έμπνευση να τα ξαναζωντανεύουν στις σκηνές της Αθήνας, και όχι μόνο.

Από αυτούς τους ανθρώπους είναι και οι Blues Cargo, τους οποίους και συνάντησα το βράδυ της Παρασκευής, στο Architecture Rock Bar, στου Ζωγράφου, λίγο πριν τη live εμφάνισή τους. Με το Δημήτρη Ιωάννου και το Στέλιο Ζαφειρίου, τους δυο «ιδρυτές» στην ουσία του συγκροτήματος, μιλήσαμε για την πορεία τους από το 1987 ως σήμερα, για τις μοναδικές στιγμές που έχουν ζήσει όλα αυτά τα χρόνια, μπλέξαμε τα blues με το ρεμπέτικο και καταλήξαμε σ’ όλη αυτή τη δύναμη που μπορεί να διοχετεύσει η μουσική αλλά και κάθε μορφή τέχνης.

Από το 2009, από την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους «Delayed Delivery», οι Blues Cargo παίζουν όσο μπορούν και όπου μπορούν, επεξεργαζόμενοι καινούργιο υλικό, το οποίο, αν όλα πάνε καλά, θα έχουμε στα χέρια μας το Σεπτέμβρη. Εξάλλου, για τους ίδιους, φαίνεται να μην είναι κάτι που επείγει. Από τη μέρα που γνωρίστηκαν, σε μια συναυλία στο γήπεδο του Αμύντα το 1984, μέχρι σήμερα, δεν έχουν παρατήσει λεπτό τη μουσική, κι αυτό δε χρειάζεται καμία νέα δισκογραφική δουλειά να το επιβεβαιώσει.

Από την κουβέντα μας με τους Blues Cargo δε θα μπορούσαν να λείψουν και όλες εκείνες οι στιγμές που βρέθηκαν στη σκηνή με πολλούς και αξιόλογους Αμερικανούς καλλιτέχνες, όπως Louisiana Red, Big Time Sarah, Lurrie Bell, Angela Brown, Guitar Shorty, Eddie C. Campbell, Lefty Dizz, Byther Smith, Lovie Lee, Nellie Tiger Travis και άλλους. «Είναι πάρα πολλές στιγμές που θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί. Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Eddie C. Campbell, στα καμαρίνια του Ρόδον, να ζεσταίνεται πάνω από ένα καλοριφέρ. Έτσι όμως αδικώ άλλους. Από κάθε έναν έχουμε να θυμόμαστε κάτι διαφορετικό. Ακόμα και λάθη έχουμε κάνει επί σκηνής, κι αυτά τα θυμόμαστε. Blues είναι όμως, τα πάντα συγχωρούνται. Το ζήτημα είναι να μη γίνεται τίποτα μηχανικά, έτσι χάνεται η ουσία των πραγμάτων. Θυμόμαστε ακόμα τη Big Time Sarah με τη σαμπανιέρα. Ξέρεις, υπάρχει ένα background αυτών των ανθρώπων που δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο. Η συγκεκριμένη γυναίκα, αν και με χιλιάδες προβλήματα υγείας, έχει ένα σπίτι στο Σικάγο, όπου μαζεύει τα παιδιά του δρόμου. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε φορά που παίζει, βγαίνει στον κόσμο με μια σαμπανιέρα και ζητά χρήματα. Μια μέρα πήγε σε γνωστό παιχνιδάδικο της Αθήνας, γέμισε δυο βαλίτσες παιχνίδια και τα πήρε πίσω μαζί της».

Παρόλο που έχουν συμπράξει με αρκετούς μουσικούς της blues, απωθημένα πάντα υπάρχουν. Με μια φωνή μου εκμυστηρεύτηκαν και οι δυο πως πολύ θα ήθελαν να κάνουν «έστω κι ένα jamάρισμα με το μακαρίτη, τον Albert Collins».

Είναι ακόμη πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς καλλιτέχνες – πρεσβευτές της παλιάς, αυθεντικής blues βλέπουν όλες εκείνες τις μεταμορφώσεις που δέχεται η μουσική σήμερα μέσα από την τεχνολογία, πώς είναι για παράδειγμα να ακούς blues με beats, scratches, electro στοιχεία κ.ο.κ. Από ό,τι φαίνεται πρόκειται για δυο πολύ ανοιχτούς ανθρώπους όσον αφορά στην τόλμη στη μουσική. Πάντα όμως υπάρχει μια λεπτή γραμμή, σε οποιαδήποτε προσπάθεια, όπως επισήμανε και ο Στέλιος Ζαφειρίου: «Ο καθένας μπορεί να κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια, με οποιοδήποτε είδος μουσικής, αρκεί να έχει να πει κάτι και να ηχεί ωραία στα αυτιά σου. Εδώ στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχουμε πάρα πολλή κακή, πρόχειρη μουσική. Πολλές φορές την ακούμε αναγκαστικά, θέλοντας και μη. Κάποτε στο ραδιόφωνο άκουγες ένα σωρό σταθμούς με διαφορετικές απόψεις. Σήμερα αυτό έχει περιοριστεί πάρα πολύ».

Σίγουρα όμως, μέσα σε όλο τον περιορισμό του ραδιοφώνου, φως έρχεται να ρίξει το Διαδίκτυο: «Το Διαδίκτυο είναι μεγάλο εργαλείο με πολλή αξιοποιήσιμη πληροφορία. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα για εμάς. Αγόραζες δίσκους που δεν ήξερες καν περί τίνος πρόκειται. Μπορεί να αγόραζες ένα βινύλιο και να ήταν μάπα! Ώσπου να ενημερωθείς και να καταλάβεις κάποια πράγματα, είχες πετάξει πολλά λεφτά σε σκουπίδια στην ουσία. Από την άλλη, ήταν πολύ δύσκολη και η δουλειά που κάναμε ώσπου να γράψουμε ένα κομμάτι. Έπρεπε να γυρίσεις μπρος πίσω την κασέτα 15 φορές, τη βελόνα στο πικάπ το ίδιο. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα, αν κάποιος έχει ενδιαφέρον να ψάξει κάτι». Στο σημείο αυτό καταλαβαίνει κανείς φυσικά πόσο μεγάλη είναι η σημασία του να προϋπάρχει ένα ενδιαφέρον. Όπως είπε και ο Στέλιος Ζαφειρίου: «Οι περισσότεροι νέοι χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, ώστε να βρουν εκεί ενδιαφέροντα. Το Διαδίκτυο, όμως, από μόνο του, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα».

Παρά το ότι το Διαδίκτυο σήμερα μας λύνει τα χέρια, συμφωνήσαμε και οι τρεις πως ο τρόπος ανεύρεσης καινούργιων ερεθισμάτων, νέων μουσικών γεύσεων, είχε πολύ περισσότερο μεράκι παλιότερα: «Ακριβώς επειδή η μουσική τότε χρειαζόταν περισσότερες εργατοώρες (!), δενόσουν περισσότερο με την κάθε νότα που ανακάλυπτες. Είναι σα να μιλάμε για ένα έπιπλο που φτιάχτηκε από παραδοσιακό ξυλουργό και ένα που βγήκε τυποποιημένο από το εργοστάσιο».

Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, οι Blues Cargo, αν και 20 χρόνια ανάμεσα σε blues ακούσματα, βλέπουν πως η μουσική αυτή έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει με τα χρόνια: «Ο ήχος είναι πολύ διαφορετικός. Όταν παιζόταν το blues το 1920 ήταν άναρχο, όπως και το δικό μας, το ρεμπέτικο. Δεν είχε τα μέτρα που έχουμε συνηθίσει να το μετράμε. Για τις ανάγκες του στίχου μπορεί τα 9/8 να γίνονται 8/8. Ο bluesman ήθελε να πει, δεν ήθελε να παίξει. Αυτό με τον καιρό άλλαξε, μπήκαν μέτρα και σταθμά. Ήταν μια μοιραία εξέλιξη. Τα blues όμως παραμένουν η πραγματική ζωή, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Εκφράζουν συναίσθημα, έναν πόθο. Δεν είναι πολύ “ποίηση” – ένα και ένα κάνουν δυο. Στην ουσία, όπως λέει και ο φίλος μας Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, “τα blues είναι ένας τσαμπουκάς με παράπονο”. Μπορεί να ακούσεις ένα αργό μινόρε, το οποίο από τη μια είναι απελπισμένο, αλλά από την άλλη έχει μια δυναμική που δε συναντάς σε κάτι άλλο».

Οι Blues Cargo παραδέχονται ότι δεν παίζουν βιωματικά τη blues, γεγονός για το οποίο έχουν ακούσει διάφορα κακεντρεχή σχόλια. Παρόλα αυτά, έρχονται με το δικό τους τρόπο να δώσουν την εξήγησή τους σε όσους ρωτάνε γιατί Έλληνες του 2014 να τραγουδούν blues: «Δε γεννηθήκαμε μ’ αυτό το ιδίωμα, ακούσαμε άλλα πράγματα πρώτα. Δεν ήταν ο τρόπος ζωής μας. Μπορεί να μην έχουμε κοιμηθεί στο πάτωμα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε βιώσει δυνατά συναισθήματα. Για παράδειγμα, αν αγαπάς δυνατά, τι σημασία έχει το χρώμα σου, πού έχεις ζήσει και ποιος είσαι; Μεταξύ άλλων, πιστεύουμε, και σ’ αυτό μπορεί να διαφωνήσει όποιος θέλει, ότι η blues είναι μεγάλο γιατρικό της ψυχής».

Οι Blues Cargo θα ξαναεμφανιστούν στις 14 και 15 Μαρτίου στο Double Trouble μαζί με τους Blues Wire, ενώ εξέφρασαν και την επιθυμία τους να οργανώσουν εκεί ένα «jam night», ανοικτό για όποιον θέλει να παίξει μαζί τους. Ακόμη, κρατήστε σημείωση: 4, 5 και 6 Απριλίου θα τους δούμε στη σκηνή του Half Note Jazz Club, στο πλευρό της Angela Brown!

* Οι Blues Cargo είναι οι: Στέλιος Ζαφειρίου (ηλεκτρική κιθάρα), Δημήτρης Ιωάννου (ηλεκτρικό μπάσο, φωνή), Γιώργος Λαγογιάννης / Ορέστης Βαβίτσας (πλήκτρα), Μπάμπης Τσιλιβίγκος (σαξόφωνο), Τόλης Γούλας / Πέτρος Δακτυλίδης (τύμπανα).