Greeklish Babylon: «Είμαστε υπερβολικά μορφωμένος λαός αλλά είμαστε ακαλλιέργητοι»

Με αφορμή τη συμμετοχή τους στο φετινό – και πλέον αμφιλεγόμενο – Rockwave Festival 2014, οι Greeklish Babylon συναντήθηκαν με το Βάτραχο και μίλησαν για όλα όσα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια ώρα ενός μεσημεριανού καφέ: το πιο πολυσυζητημένο festival του καλοκαιριού, το rock, το νέο τους υλικό, τον απολογισμό του ενός χρόνου που μοιράζονται ως μπάντα, τη δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, την επανάσταση του «πληκτρολογίου» και τον πυρετό του Μουντιάλ.

Στις 12 Ιουλίου, οι Greeklish Babylon θα ανέβουν στη σκηνή του Rockwave Festival, στο Terra Vibe Park, γεγονός για το οποίο αισθάνονται όλοι ιδιαιτέρως χαρούμενοι. Ο Νίκος Ζαδές δικαιολόγησε χαρακτηριστικά αυτό το συναίσθημα: «Μιλώντας προσωπικά, όταν ξεκινάς από μικρός να παίζεις μουσική, έχεις κάποια πράγματα πολύ μεγάλα στο μυαλό σου. Καμιά φορά τα κατακτάς. Δε σου κρύβω ότι από μικρός πήγαινα στο Rockwave και πάντα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω. Φυσικά πλέον το έχω απομυθοποιήσει σε ένα μεγάλο βαθμό, αλλά δεν παύει να είναι μια μεγάλη ευκαιρία». Η λέξη απομυθοποίηση είναι μάλλον η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει την αντίδραση των περισσότερων απέναντι στο φετινό festival και το line-up που παρουσιάζει: «Όλοι το βλέπουμε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Θα πρέπει όμως να σκεφτόμαστε και σύμφωνα με την εποχή μας. Καλώς ή κακώς υπήρχαν εποχές που μεγάλα ονόματα έφερναν χιλιάδες κόσμου στο festival. Από την άλλη είναι ίσως και μια ευκαιρία να δοθεί βήμα σε νέους καλλιτέχνες που έχουν να πουν πράγματα. Για εμάς είναι ένα τεράστιο βήμα να καταθέσουμε τη δουλειά μας και να την ακούσει πολύς κόσμος».

Ο Παύλος Συνοδινός, βρίσκει ακόμη ένα λόγο: «Ένας λόγος που εγώ χαίρομαι που συμμετέχουμε στο φετινό Rockwave είναι ακριβώς επειδή είναι αμφιλεγόμενο. Οι Greeklish Babylon, με ελληνικό στίχο – γιατί όλα παίζουν το ρόλο τους – θα έχουν τη δυνατότητα να δείξουν ό,τι έχουν να πουν. Παίζοντας πριν από τη Νατάσσα Μποφίλιου ή το Γιάννη Χαρούλη, πιστεύουμε ότι ταιριάζουμε. Ο καθένας παίζει το στοίχημά του.

Το Rockwave Festival είναι μια ταμπέλα. Το ότι ένα festival ονομάζεται κάπως, δε σημαίνει ότι πάντα θα είναι έτσι.

Κάποτε το River Party ήταν τελείως εναλλακτικό festival. Μετά πήγαιναν οι λαϊκοί, μετά οι ποπάδες και αυτό εξομαλύνθηκε με τους έντεχνους- εν τέλει συνυπάρχουν όλοι μαζί. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι τόσο σκληρά τα πράγματα».

Οι Greeklish Babylon όμως πράγματι δεν είναι μόνο rock, είναι και λίγο pop και λίγο κρυφορεμπέτες. Όλα αυτά συναντώνται, για το Νίκο Ζαδέ, «στην αγάπη μας για τη μουσική και το να παίζουμε εμείς οι τέσσερις άνθρωποι μαζί. Είναι μεγάλη χαρά για μένα να παίζω με το Μιχάλη, τον Πάνο και τον Παύλο. Μας ενώνει η ανάγκη να παίξουμε και να μοιραστούμε την άποψή μας. Υπάρχει αυτή η κοινή συνιστώσα και σαφώς ο καθένας έχει διαφορετικές καταβολές. Αν ήταν εδώ ο Πάνος Τόλιος, θα έλεγε με τσαμπουκά “για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, καθόλου κρυφορεμπέτης δεν είμαι”, αλλά σέβεται ο καθένας τους όρους του άλλου ανάλογα με τις καταβολές του».

Αν κάποιος ψάξει περισσότερα για τους Greeklish Babylon στο διαδίκτυο, ίσως του κάνει εντύπωση πώς περιγράφονται τα μέλη τους: ένας κιθαρίστας/τραγουδιστής, ένας πληκτράς/τραγουδιστής, ένας ντράμερ και ένας τσελίστας. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που η επωνυμία λείπει. «Προσωπικά», εξηγεί ο Παύλος Συνοδινός, «για να καταλάβω κάποια πράγματα, πήρα μια απόσταση από αυτά. Είναι σίγουρα σημαντικό να επιβιώσεις. Η αναγνωρισιμότητα σίγουρα καλύπτει κάποιες ματαιοδοξίες που κάθε άνθρωπος έχει. Το μεγαλύτερό μου άγχος όμως, το οποίο παλεύω δίχως αύριο σε αυτό που κάνω, είναι να σταματήσω να παίζω μουσική. Μου αρέσει να παίζω, να στήνω projects, να στήνω τον ήχο μου και ο καθένας να έχει την πατέντα του. Ζω για αυτό και έχω άγχος μη δυσκολέψουν τα πράγματα και δεν μπορώ πια να το κάνω. Ακόμα και μικρός, το άγχος μου ήταν μη φύγει η μπάλα και τη σκάσει το λεωφορείο».

«Συμπέρασμα; Δε με ενδιαφέρει καθόλου το χρήμα ή αναγνωρισιμότητα, με ενδιαφέρει να μπορώ να παίζω μουσική. Όταν έχω άγχος αν θα έρθει κόσμος, είναι για να έχω την παρακαταθήκη ότι θα το κάνω και σε ένα μήνα».

Από την πλευρά του Νίκου Ζαδέ, «η ιστορία έχει αποδείξει πως στις μπάντες, αναγνωρίζεται μόνο ο τραγουδιστής. Μακάρι κάποια στιγμή να φτάσουμε στο σημείο όπου θα αναγνωρίζουμε τη φωνή μιας μπάντας ως μουσικό όργανο όπως είναι και τα υπόλοιπα. Δεν είναι ο Θεός και από πίσω παίζει μια μπάντα. Αν η μπάντα ήταν διαφορετική, θα ήταν και άλλος ο ήχος, δε θα ήταν Greeklish Babylon για παράδειγμα».

Όταν φτάνει κανείς στο logo της μπάντας, μπορεί κάλλιστα να δει τον εαυτό του ή το διπλανό του. Για τον Παύλο Συνοδινό η εικόνα αυτή συμβολίζει δυο πράγματα: «Από τη μια είναι η ύπνωση και ό,τι τρώμε χωρίς καν να είναι δικό μας. Για όλο αυτό πιστεύω ότι φταίει το status της τηλεόρασης σε μεγάλο βαθμό. Από την άλλη πλευρά υπάρχει και μια προσωπική αισιοδοξία ότι, όντας θολή, αυτή η εικόνα πάει να σπάσει, ο άνθρωπος αυτός είναι έτοιμος να σηκωθεί. Η οθόνη, όχι μόνο της τηλεόρασης, είναι το πιο άμεσο όπλο, είτε για να ξυπνήσεις είτε για να υπνωτιστείς».

Παρόλα αυτά η τηλεόραση, ή η κάθε οθόνη, δεν είναι το «απόλυτο κακό» και σ’ αυτό ο Νίκος Ζαδές συμπληρώνει: «Δε μου αρέσει να τα ισοπεδώνω όλα. Σε μεγάλο βαθμό ό,τι προβάλλεται είναι κατευθυνόμενο, αλλά δεν είναι πάντα κακό. Στην Ελλάδα είμαστε υπερβολικά μορφωμένος λαός αλλά είμαστε ακαλλιέργητοι. Τα φίλτρα δεν είναι πολλές φορές ικανά να αποσπάσουν την πληροφορία που αξίζει».

Ρωτώντας μια μπάντα με άποψη επομένως, αν η μουσική πρέπει να έχει ένα σαφή σκοπό, μια γνώμη να μοιραστεί ή ένα προβληματισμό να θέσει, σίγουρα ανοίγει μεγάλη συζήτηση. Ο Παύλος Συνοδινός έχει τη δική του άποψη, η οποία τον βρίσκει μάλλον διχασμένο: «Βιώνω τη μουσική μέσα από τα κοινά. Η προσωπική έκφραση, αν εγώ είμαι καψούρης για παράδειγμα, δε νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν. Θεωρώ ότι η μουσική και η πολιτική, όπως πρέπει να είναι, είναι ένα. Δεν ξέρω αν είναι ολόσωστο αυτό που λέω. Σίγουρα ένας άνθρωπος, που δεν είμαι εγώ αυτός, έχει κι άλλες ανάγκες, όπως να χορέψει. Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να χορέψω, θέλω να ακούσω κάτι που να έχει νόημα και να γυρίσω σπίτι μου καλύτερος άνθρωπος. Δεν μπορώ όμως να μιλήσω εξ  ονόματος όλων». Για το Νίκο Ζαδέ η μουσική έχει κι άλλα πρόσωπα: «Αποδεδειγμένα, οι μεγαλύτερες καινοτομίες στη μουσική έχουν γίνει μετά από μεγάλες περιόδους καταστροφής και καταπίεσης. Στον 21^ο αιώνα πιστεύω ότι δεν υπάρχει η σπίθα που θα σε κάνει να δημιουργήσεις το νέο ήχο, γι’ αυτό και ψαχνόμαστε τόσο πολύ. Πιθανότατα αυτή είναι η ευκαιρία μας. Σίγουρα έχω ακούσει και ερωτικά κομμάτια κι έχω ταυτιστεί, αλλά, αναρωτιέμαι πραγματικά αν οι καλλιτέχνες του “ερωτικού” έχουν μόνο αυτό το πρόβλημα στη ζωή τους. Με προβληματίζει, ας πούμε, που κάθε κομμάτι του Παντελή Παντελίδη αφορά το χωρισμό που βίωσε και ταυτόχρονα απασχολεί και τόσο πολύ κόσμο.

Όλος αυτός ο κόσμος έχει εξασφαλίσει τόσο πολύ τη ζωή του, που τον ενδιαφέρει μόνο ο χωρισμός;

Μάλλον ισχύει αυτό που λένε “έξι μέρες τρως αγγούρι, και το Σάββατο είσαι μούρη”».

Παρόλα αυτά παραδέχτηκαν από κοινού ότι στις μεγάλες πίστες μπορείς να ανακαλύψεις καταπληκτικούς μουσικούς που κρύβονται στο παρασκήνιο. Για τον Παύλο Συνοδινό είναι σίγουρα μια μεγάλη κουβέντα: «Υπάρχουν οι άνθρωποι που σπουδάσανε και τριφτήκανε με την αγαπημένη τους μουσική και τελικά βρίσκονται πίσω από το “λαϊκό” ή “σκυλά”, δίνοντας άλλοθι για να βγαίνουν αυτοί οι τραγουδιστές μάγκες. Είναι λίγο “προδοσία” αυτό. Έτσι γίνονται όλα ένα στο μυαλό μας και το πρωί πετάω μολότοφ, το βράδυ τα πίνω στον Οικονομόπουλο. Δε γίνεται και το ένα και το άλλο. Από την άλλη σκέφτεσαι ότι αυτό ξέρουν να κάνουν οι άνθρωποι και πρέπει να βιοποριστούν». Στην περίπτωση που θα έπρεπε να βάλουν τον εαυτό τους σε αυτό το δίλημμα, με μια φωνή παραδέχονται πως ελπίζουν να μη βρεθούν ποτέ μπροστά του.

Μιας και οι ημέρες μας βρίσκουν μέσα στο Μουντιάλ, δε θα μπορούσε να παραλειφθεί κι ο πυρετός του στις καθημερινές συζητήσεις και τα social media. Για το Νίκο Ζαδέ, αφορισμοί δε χωρούν στον αθλητισμό: «Δεν είναι ότι ο Έλληνας περιμένει την Ελλαδάρα για να νιώσει καλά. Έχουμε ένα πρόβλημα: μας υποτιμάμε περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Μάθαμε σε λάθος νοοτροπίες, αλλά είναι στο χέρι μας να τις αλλάξουμε. Από τη μια βλέπεις τους ποδοσφαιριστές ως τιμητές και σε πιάνουν τα γέλια. Από την άλλη όμως βλέπεις ανθρώπους που πονάνε για αυτό το άθλημα. Το πάθος τους είναι παράδειγμα για όλους. Ας βρεθούν αντίστοιχοι άνθρωποι να μας εμπνεύσουν σε χιλιάδες άλλα πράγματα. Αν θέλουμε ακόμα να βοηθήσουμε πραγματικά για τα προβλήματα της Βραζιλίας και της κάθε Βραζιλίας, πρέπει να το κάνουμε ουσιαστικά. Γίνε παράδειγμα και έμπνευση για τον υπόλοιπο κόσμο. Πήγαινε στη ρίζα του προβλήματος και ξερίζωσέ το».

«Μην κλαδεύεις το δεντράκι για να κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ. Μην ποστάρεις το πρόβλημά σου στο Διαδίκτυο. Όχι άλλη επανάσταση από ανθρώπους που θέλουν να κοιμούνται ήσυχα το βράδυ. Είδαμε και τους Αγανακτισμένους που αγανακτούσαν μέχρι πρώτη Αυγούστου και μετά πήγαν για μπάνιο. Είμαστε αστείοι».

Στο Rockwave Festival οι Greeklish Babylon θα εμφανιστούν με νέο υλικό, το οποίο από το φθινόπωρο θα έχουμε στη διάθεσή μας στο νέο τους δίσκο. Τα υπόλοιπα θα τα ακούσετε live στη Μαλακάσα, στις 12 Ιουλίου 2014!

Οι Greeklish Babylon είναι οι:
Παύλος Συνοδινός – κιθάρα/φωνητικά
Νίκος Ζαδές – πλήκτρα/φωνητικά
Πάνος Τόλιος – ντραμς
Μιχάλης Πορφύρης – τσέλο

* Φωτογραφίες: Γιάννης Ανθούλης