Απαθής (μια εξομολόγηση)

Τα πλάνα φτάνουν κάθε μέρα, κάθε ώρα.

«Από ποιο νησί είναι αυτά;»… «Ναι, ναι, από Λέσβο πάλι»… «Όχι, από Κάλυμνο δεν έχουμε»… «Ναι, με τα σωσίβια»…«Μμμ, ίσως αυτή η εικόνα με τα πτώματα να είναι πολύ σκληρή»… «Μπράβο, ναι, να βάλουμε πρώτα τα σωσίβια, μετά τη φουρτουνιασμένη θάλασσα… έτσι. Τώρα τη βάρκα με τους επιζώντες για δώδεκα δευτερόλεπτα. Ωραία, και συνεχίζουμε…»

Εδώ και καιρό δεν υπάρχουν πια πτώματα. Δεν υπάρχουν σωσίβια, δεν υπάρχουν επιζώντες. Έχουν γίνει όλα πλάνα. Πλάνα που τράβηξε το συνεργείο, πλάνα που στέλνουν τα πρακτορεία, πλάνα που πρέπει να μπουν σε μια σειρά, πλάνα που πρέπει να γίνουν ειδήσεις. Γι’αυτό τα βλέπω, απαθής πια. Τα ξεδιαλέγω, βοηθάω να μπουν στη σωστή σειρά, πάντα απαθής.

Ξεγελάω τον εαυτό μου: «ο κόσμος πρέπει να ξέρει» – μαλακίες. Ο κόσμος ξέρει- όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν τότε με τον Αϊλάν. Αλλά ο Αϊλάν τώρα δεν είναι παρά ένας αριθμός: ο αριθμός 1 σε μία λίστα που όσο μεγαλώνει, τόσο μικρότερο ρόλο παίζει. «Πέντε παιδιά και τρία βρέφη σήμερα…», «εικοσιδύο άνθρωποι χθες…», «102 αυτό τον μήνα…», «τουλάχιστον 360 φέτος…»- όχι, ο κόσμος ξέρει, όλος ο κόσμος ξέρει τα πάντα αλλά ο περισσότερος κόσμος κοιτάζει μόνο τη δουλειά του.

Όπως κι εγώ, που τελειώνω τη δουλειά μου και φεύγω, αλλά πείθω τον εαυτό μου ότι δεν είμαι κακός άνθρωπος, δεν μπορεί να είμαι, θα πάω στη συλλογή τροφίμων το Σάββατο κι εξάλλου να, πριν μπω στο μετρό αγοράζω τη «Σχεδία», κι όταν μπω στο μετρό δίνω τη θέση μου σε μια κουρασμένη γυναίκα και λεφτά σε έναν ψηλό μαύρο που τον λένε Πασκουάλ, κι όταν βγω από το μετρό αφήνω το εισιτήριο μου σε έναν παππού που ψάχνει στον κάδο.

Ύστερα φτάνω σπίτι κι ανάβω την τηλεόραση, βλέπω πάλι τα ίδια πλάνα, που τα έβαλε κάποιος άλλος στη σειρά, σε μιαν άλλη σειρά, αλλά είναι τα ίδια πλάνα, κι εγώ τα βλέπω πάλι απαθής, πάντα το ίδιο απαθής.

Και σιχαίνομαι τον εαυτό μου για αυτό.