Έλα, μαϊμού, πάρε ένα γεμάτο όπλο να παίξεις

Άλλη μία εκλογική Κυριακή κύλησε περίπου όπως οι προηγούμενες και στο τέλος αποδείχθηκε αυτό που αποδεικνύεται πάντα: ότι η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη.

Απευθύνομαι πρώτα απ’ όλους σε εσένα, φίλε αναγνώστη, που σε έχω κόψει ότι καταλαβαίνεις λίγο τι σου γίνεται, και μάλιστα στεναχωριέσαι που οι συμπατριώτες σου είναι βλαμμένοι. Μία συμβουλή θα σου δώσω: μάθε τουλάχιστον να μη στεναχωριέσαι.

Από την αρχή των χρόνων την ανθρωπότητα την κυβερνούν και την διαφεντεύουν οι σφαγείς, οι δικτάτορες, οι βασανιστές, οι ψεύτες και τα καθάρματα εν γένει. Αυτό κάτι μας λέει για την ανθρωπότητα: υπάρχει ένα θέμα μέσου όρου νοημοσύνης, για το οποίο, όσο ιδεολόγος, προοδευτικός, ανοιχτόμυαλος και αισιόδοξος κι αν είσαι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα: απλά τα συγκεκριμένα θηλαστικά ΔΕΝ παίρνουν χαμπάρι. Οπότε μη χτυπιέσαι και μαυρίζεις την ψυχούλα σου.

Το μεγαλείο της δημοκρατίας είναι ότι κάθε πολίτης δικαιούται μία ψήφο (προς το παρόν τουλάχιστον). Στην Ελλάδα του 2014, σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι είναι άριστοι στο να γκρινιάζουν ότι τους κλέβουν, τους εξαθλιώνουν και τους ρίχνουν χημικά στη μούρη σε κάθε ευκαιρία, αλλά όταν έρθει η ώρα να πάνε να ψηφίσουν, είτε «έχω τα δικαιώματα στο χωριό, πού να τρέχεις τώρα», είτε βαριούνται να σύρουν τον ποπό τους μέχρι το εκλογικό τμήμα, είτε «δεν ψηφίζω κανέναν, να πάνε να πηδηχτούνε όλοι». Τι λέγαμε περί βλακείας;

Οι άλλοι μισοί, που πάνε να ψηφίσουν, χωρίζονται σε διάφορες φανταστικές κατηγορίες. Στις προχθεσινές περιφερειακές και δημοτικές εκλογές νίκησαν ο Ολυμπιακός (Πειραιώς και Βόλου), ο φασισμός, το πελατειακό σύστημα (στην αυτοδιοικητική του βερσιόν) και πάνω απ’ όλα, η αμορφωσιά και, σωστά μαντέψατε, η βλακεία.

Κι εγώ τι φταίω, θα αναρωτηθείς, φίλε αναγνώστη. Δε φταις. Παρακάτω. Και τι μπορώ να κάνω;

Τι να σου πω τώρα. Στήσου έξω από τα εκλογικά κέντρα και ρίχνε άπερκατ στις γριές; Κλείδωσε στο σπίτι τον παππού που θα πεθάνει σε δύο μήνες αλλά αποφασίζει για το μέλλον σου; Όχι, φίλε αναγνώστη. Η χαρά της δημοκρατίας είναι ότι για κάθε άνθρωπο που καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει, υπάρχουν δύο πιθηκοειδή που η θεώρησή τους για τη ζωή εξαντλείται στις λέξεις μπάλα, πούτσα και Παντελίδης. Απέναντι σε αυτούς είμαστε αβοήθητοι. Πάντα ήμασταν.

Ζεις σε μία δεξιά αφρικανική χώρα που οι γκέι θα είναι πάντα πουσταράδες, οι ροκάδες θα είναι πάντα σατανιστές και οι κομμουνιστές θα θέλουν πάντα να μας πάρουν τα σπίτια (ενώ οι τράπεζες θα τα κρατήσουν για τα εγγόνια μας). Στην πρώτη ευκαιρία, ο γείτονάς σου, που σου λέει καλημέρα και μετά σε κουτσομπολεύει, θα σε δώσει στεγνά για μία νταμιτζάνα λάδι. Ύστερα, θα κάνει το σταυρό του, να τον έχει ο θεός της ορθοδοξίας καλά αυτόν και την οικογένεια του, την ίδια ώρα που η δικιά σου οικογένεια θα ψοφάει γιατί δεν έχει μία κουταλιά λάδι-μπορεί να είστε άθεοι και να σας τιμωρεί ο θεούλης, έτσι είπε ο πάτερ την Κυριακή.

Είναι εντελώς μάταιο να μιλάμε για δικαιοσύνη, ελευθερία και αγάπη σε μία κοινωνία όπου τα ιδανικά είναι πλέον η αδικία (υπέρ μας), η ασφάλεια και το μίσος. Μία κοινωνία όπου η αυτοκτονία του δίπλα σου όχι μόνο δε σε σοκάρει, αλλά τελικά μπορεί και να σε βολεύει κιόλας: να πιάσεις εσύ το ξεροκόμματο που θα σου πετάξουν οι αφέντες. Ύστερα, να κουνήσεις χαρούμενα την ουρά σου και να ανέβεις ξανά στο δέντρο σου, να φας μπανάνες. Άσε μόνο κάτω το όπλο, γιατί σημαδεύεις εμάς.