Αν ο υπουργός άκουγε ένα παιδί ιδιωτικού σχολείου

«Πενταροδεκάρες» χαρακτήρισε ο Νίκος Φίλης τον κλιμακωτό ΦΠΑ που θα επιβληθεί στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Θα μπορούσε κανείς εύκολα να λαϊκίσει: «αφού είναι πενταροδεκάρες, να τις βάλει από την τσέπη του».

Θα ήταν βέβαια πιο παραγωγικό να μελετηθούν οι πρώτες προβλέψεις για την απόδοση του μέτρου – μόλις στα 34,5 εκατομμύρια ευρώ εκτιμά τις εισπράξεις η ΓΣΕΕ, δηλαδή περίπου στο 11,5% του στόχου των 300 εκατομμυρίων, ακόμη κι αν επιβαλλόταν συντελεστής 23%!

Είναι, πράγματι, «πενταροδεκάρες» σε σχέση με το τεράστιο δημοσιονομικό κενό που δημιούργησε –και τώρα πρέπει να καλύψει- η κυβέρνηση. Αλλά δεν είναι πενταροδεκάρες για όσους καλούνται να πληρώσουν- όχι για όλους.

Όχι, αν με άκουγε ο υπουργός Παιδείας, δεν θα επιχειρηματολογούσα για την δημοσιονομική αποτελεσματικότητα του μέτρου. Θα… συμφωνούσε, μπαίνοντας αμέσως στο παλιό, αγαπημένο ρόλο του «αντιμνημονιακού» και αρχίζοντας το τροπάρι περί μέτρων που «μας επιβλήθηκαν, δεν τα θέλουμε, αλλά πρέπει να τα εφαρμόσουμε».

Τι κι αν η Κομισιόν όχι μόνο έχει τονίσει ότι η πρόταση για ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση ήταν πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά έχει ζητήσει και εξηγήσεις, καθώς οι έμμεσοι φόροι στην παιδεία αντιβαίνουν στην κοινοτική νομοθεσία; Τι κι αν ο επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί αναγκάστηκε να παρέμβει προσωπικά για να διαψεύσει κατηγορηματικά ότι η σχετική πρωτοβουλία ανήκει στους δανειστές;

Αυτά είναι γνωστά – κι όμως, όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις, η κυβέρνηση έχει καταφέρει να επιβάλει τη δικιά της αφήγηση: εν προκειμένω, ότι πρόκειται για «πενταροδεκάρες» που θα πληρώσουν μόνο λίγοι εύποροι.

Γι’ αυτό δεν θα παρουσίαζα κανένα οικονομικό ή νομικό επιχείρημα στον κ. Φίλη, αν με άκουγε. Θα του έλεγα μόνο πως είμαι κι εγώ «παιδί ιδιωτικού σχολείου»- σε αυτή τη χώρα που είναι σχεδόν ντροπή να το λες. Κι από την εμπειρία μου, θα του επισήμανα ότι κάποιοι συμμαθητές μου ήταν πράγματι γόνοι εύπορων οικογενειών. Αλλά κι ότι κάποιοι άλλοι δεν ήταν- αντίθετα, ήταν παιδιά γονιών που θυσίαζαν πολλά, υπερβολικά πολλά για να έχουν μία καλύτερη εναλλακτική έναντι της δημόσιας εκπαίδευσης.

Μόνο μία έκκληση, λοιπόν, θα έκανα στον «αριστερό» υπουργό με την «ταξική» αντίληψη της Παιδείας: να σκέφτεται λίγο παραπάνω πριν προσβάλει με χοντράδες το μόχθο χιλιάδων οικογενειών και τις ελπίδες τους να χτίσουν ένα διαφορετικό μέλλον για τα παιδιά τους. Να λαμβάνει υπόψη του αυτούς που θα κληθούν να πάρουν πολύ σκληρές αποφάσεις λόγω αυτών των επιπλέον 500, 1.000 ή 2.000 Ευρώ του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Κι όχι μόνο αυτούς που πράγματι αντιμετωπίζουν τέτοια ποσά ως «πενταροδεκάρες»- στους οποίους πιθανόν ανήκει ο ίδιος.