Γενική καθαριότητα

Άνοιξα την καρδιά μου να την ξεσκονίσω. Είχε μαζευτεί πολλή μαυρίλα από τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Έβαλα μέσα το χέρι προσεχτικά, κρατώντας το πλαστικό φτερό -φορούσα και χειρουργικό γάντι για μεγαλύτερη προστασία- και έπιασα δουλειά.

Παντού είχε πέσει ένα λεπτό στρώμα μοναξιάς. Έτσι που κόλλαγε ελαφρά και δεν έπρεπε να διαταράξω τα υποκείμενα στρώματα, μού πήρε ώρες να το σκουπίσω. Υπομονετικά έβαζα το φτερό μέσα στους κόλπους και τις κοιλίες, τις αρτηρίες, και γύρω από τις βαλβίδες. Μόνον άμα δεις την καρδιά σου έτσι ορθάνοιχτη μπορείς να καταλάβεις τις δυσκολίες που ενέχει ο καθαρισμός της. Ας είναι, νομίζω πως μια βασική φασίνα την έκανα, ξεσκόνισα αρκετά καλά τα εκατομμύρια των μορίων της μοναξιάς, τώρα νιώθω ήδη λιγότερο μόνος.

Σειρά είχαν οι άραχλες -λεγόμενες- σκέψεις. Στρώμα βαθύτερα κρυμένο, με πάχος ασφαλώς μεγαλύτερο από της μοναξιάς, καθώς χρόνια συσσώρευσης είχαν μετατρέψει τις μαύρες σκέψεις  σε μάζα αρκετά πηχτή. Το φτερό δεν επαρκούσε και τόλμησα ελαφρά απόξεση. Ένιωσα κάτι σαν ολοφυρμό, συνοδευόμενο από ευδιάκριτο τρέμουλο, να αναδύεται από τα σκοτεινότερα σημεία της δεξιάς κοιλίας (εκεί οι επιστήμονες-καρδιολόγοι τοποθετούν την έδρα των πάσης φύσεως ανικανοποίητων λογισμών) και διέκοψα έντρομος τη διαδικασία. “Κάποιες σκέψεις καλύτερα να αραχνιάζουν μέσα μας”, μονολόγησα.

Η σκόνη και τα ξέσματα από την ως τώρα ενασχόλησή μου είχαν στο μεταξύ επικαθήσει ανησυχητικά στο περικάρδιο. Γνωρίζω τη ζημιά που θα μπορούσε να επιφέρει η διασπορά συναισθημάτων, έστω και σε τέτοια κονιορτοποιημένη μορφή, ιδίως εάν αφήνονταν να εισχωρήσουν δια της διηθήσεως σε άλλα παρακείμενα, αλλά πλήρως αμέτοχα συναισθημάτων όργανα, όπως οι πνεύμονες ή το συκώτι. Με φρίκη αναλογίστηκα πως θα μπορούσα να αποτελέσω ιατρικό φαινόμενο, όταν, την επόμενη φορά που θα ερωτευόμουν, με άκουγαν οι φίλοι να επικαλούμαι με ρομαντική διάθεση “τα πληγωμένα μου πνευμόνια” ή “το θλιμμένο μου συκώτι”!

Η απαλή χρήση της Hoover στα 800 watt απορροφητικότητας (στα 2000 θα μου είχε ξεριζώσει όλα τα σωθικά) έφερε αποτελέσματα. Η περιοχή έμοιαζε πεντακάθαρη. Για να είμαι σίγουρος, φύσηξα δυνατά δυο τρεις φορές, προσέχοντας όμως πολύ να μην ψεκάσω σταγονίδια σιέλου, για να αποφύγω τις επιμολύνσεις.

Τρίτο και καθοριστικό στάδιο η απομάκρυνση των τύψεων. Βρίσκονταν κυριολεκτικά στον πάτο της καρδιάς, καθώς φαίνεται πως είναι και οι πρώτες που δημιουργούνται κατά τη διαδικασία του χωρισμού, από τον οποίο είχα βαριά νοσήσει. Το αξιοσημείωτο ιατρικά είναι πως αποτελούνται από ποικίλους ιστούς -θα έλεγα καλύτερα υμένες- και γι’ αυτό ο πλήρης καθαρισμός τους απαιτεί υπομονή, επιδεξιότητα και αρκετή γνώση των μηχανισμών δημιουργίας τους. Η χρήση λευκαντικών ή ισχυρών αποκολλητικών συνθέσεων δεν συνιστάται, διότι οι παράγοντες αυτοί διαποτίζουν το μυοκάρδιο, με αποτέλεσμα τη σκλήρυνση όλης της καρδιάς και την άμβλυνση των συναισθημάτων. Η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος είναι η προσεκτική και επιμελημένη επάλειψη των αλλεπάλληλων υμένων τύψεων με αποστειρωμένες συναισθηματικά γάζες, κατά προτίμηση εμβαπτισμένες σε ορρό άφθονων και καθαρών δακρύων, ώστε να επιτευχθεί περιβάλλον απολύτως ουδέτερου pH.

Όταν τελείωσα, τοποθέτησα το όργανο πίσω στη θέση του, περίπου στο κέντρο και λίγο αριστερά μέσα στη θωρακική κοιλότητα, και έκλεισα προσεχτικά τα φυλλοκάρδια. Έβαλα στην άκρη όλα τα σύνεργα της καθαριότητας, ανασηκώθηκα αργά και τράβηξα προσεχτικά τις άκρες των γαντιών, να γυρίσω τα μέσα-έξω. Οι παλάμες μου ευτυχώς δεν είχαν ιδρώσει, το ταλκ είχε κάνει καλά τη δουλειά του. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν τώρα στις άκρες των φρυδιών μου. Τις έδιωξα με την ανάστροφη του δεξιού μου χεριού. Συνειδητοποίησα πως η πλάτη μου είχε πιαστεί περίεργα πάλι, πρέπει να ήταν από το σκύψιμο τόση ώρα, μπορεί να ήταν και κανένα κρυωματάκι. Πέντε μήνες τώρα, από το χειμώνα με ταλαιπωρούσε. Ήταν σίγουρα μυϊκό, αλλά για να σιγουρευτώ, καρδιά είναι αυτή, δεν πρέπει να παίζουμε, τη Δευτέρα θα έκλεινα ραντεβού με τον Μπάμπη, θα του έλεγα και για κάτι ταχυκαρδίες που με έπιαναν παλιά. Τη Δευτέρα, σίγουρα.

Χτύπησα το μαξιλάρι να φουσκώσει, σήκωσα το πανωσέντονο και γλίστρησα ανάμεσα στα κλινοσκεπάσματα. Έκλεισα απαλά τα βλέφαρα χωρίς να πεταρίζω τα μάτια. Σταύρωσα τα μπράτσα ακριβώς πάνω από την πεντακάθαρη πλέον καρδιά και αποκοιμήθηκα. Είχα καιρό ως τη Δευτέρα…