Ζητείται κοινή λογική: τσαμπουκάδες και κόκκινα δάνεια

Ρε παιδιά να οργανωθούμε… νιώθω τις τελευταίες ημέρες ηλίθιος. Ηλίθιος και ανήμπορος να κάνω κάτι συνάμα.

Θέμα πρώτο που μου προκαλεί αμηχανία: Φοιτητές ενίστανται απέναντι σε έλεγχο εισόδου στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Φοιτητές μπουκάρουν μέσα στη Σύγκλητο την ώρα της συνέλευσης. Αν τολμήσει το αρμόδιο όργανο να τους απομακρύνει τότε έχουμε «φασισμό», κλπ. κλπ. Με την ίδια λογική, να πάω να πιω καφέ με τον υπουργό Οικονομικών στο υπουργείο την ώρα που συνεδριάζει. Να ζητήσω με το έτσι θέλω ακρόαση από τον προϊστάμενο της ΓΑΔΑ, της εφορίας ή να ζητήσω να παρίσταμαι στη συνεδρίαση των εισαγγελέων του Αρείου Πάγου. Με τη λογική του «”δημόσια” κτίρια είναι και ανήκουν στον λαό», να πάω και εγώ στο χ-ψ υπουργείο και να ζητήσω να συμμετέχω σε συμβούλια. Δεν κατάλαβα; Δημόσια κτίρια δεν είναι και εκεί;

Το θέμα είναι απλό. Το Πανεπιστήμιο είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ελευθερία και τον αντιφασιστικό αγώνα λόγω του συμβόλου του Πολυτεχνείου. Και ενώ σε άλλα κτίρια είναι αυτονόητο το να απομακρύνεις με κάθε νόμιμο τρόπο τους τραμπούκους που επιβάλλουν την παρουσία τους με το έτσι θέλω, η απομάκρυνση ή ο έλεγχος σε όποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα ξυπνάει μνήμες και ενοχές. Λογικό από τη μια και κανείς από τις αρχές δεν τολμάει να κάνει κάτι γιατί θα ταυτιστεί η όποια τέτοια κίνηση με αυταρχικό καθεστώς. Αντικειμενικά όμως, και προσωπικά δηλώνοντας αντιφασίστας, αντί-ακροδεξιός και φίλο-αριστερός, δεν χρειάζεται να μπει μια τάξη; Να οργανωθούμε λίγο;

Πάμε παρακάτω – θέμα δεύτερο που μου προκαλεί αμηχανία:

Την εποχή που όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η μεσαία τάξη και το όλο σύστημα οργίαζε, αγοράζοντας πολυτελή αυτοκίνητα, ξοδεύοντας αμύθητα ποσά σε λουλούδια στα μπουζούκια και όλα αυτά παίρνοντας δάνεια καταναλωτικά, στεγαστικά, επιχειρηματικά, δεν χρειάστηκε να δανειστώ από τραπεζικό ίδρυμα ούτε ένα ευρώ. Ξόδεψα λιγότερα, ήμουν πιο τυχερός, έκανα καλύτερη διαχείριση, έφαγα τα έτοιμα των γονιών μου – όπως θέλετε πείτε το, αλλά δεν έκανα κάτι μεμπτό. Έρχεται σήμερα η κυβέρνηση μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης που έχει αναλογικά επηρεάσει όλους μας και λέει: «παραγραφή κάποιων δανείων που δεν μπορούν να εξοφληθούν από τους καταναλωτές και τους επιχειρηματίες». Οκ. Κοινωνικά το δέχομαι και χαίρομαι που κάποιοι θα ελαφρυνθούν κατ ‘αυτό τον τρόπο.

Η ερώτηση και η αμηχανία έγκειται στο εξής: γιατί να χαριστούν τα δάνεια σε κάποια κοπρόσκυλα που τα ξόδεψαν σε γουναρικά, σε μπουζούκια και σε Porsche; Εγώ και οι υπόλοιποι πως πρέπει να αισθανθούμε; Με την ίδια λογική να μην πληρώσω ΕΝΦΙΑ, κλήσεις, ΦΠΑ κλπ. και μετά από χρόνια να παραγραφούν, ε; Η μάλλον γιατί εμείς να μην έχουμε ένα bonus με ελάφρυνση φόρων λόγω καθαρού πρότερου βίου; Εγώ θα πληρώσω τη φοροδιαφυγή; Εγώ θα πληρώσω τις παπαριές των πολιτικών; Εγώ θα πληρώσω και την ασυδοσία τόσων χιλιάδων Ελλήνων και την παραγραφή των δανείων τους;

Η εικόνα διαμορφώνεται ως εξής: μια Ελλάδα χωρισμένη σε δύο κατηγορίες, την Ελλάδα με τους κλασσικούς Έλληνες που ξεγλιστράν ότι και να χουν κάνει, και τους μαλάκες Έλληνες που θα πληρώνουν τον λογαριασμό.

Και κερατάς και δαρμένος – ωραία.

* Σημείωση: πραγματικά χαίρομαι για την ελάφρυνση όλων των νοικοκυριών, ζητάω απλά να υπάρξει και μια δικαίωση για όλους εμάς που πραγματικά δεν χρωστάμε αλλά μόνο πληρώνουμε. Γιατί σε άλλα νέα, η επόμενη μου κίνηση θα είναι να πάρω ένα ωραίο δανειάκι για την επιχείρηση μου, να πάω στη Βραζιλία μόνιμες διακοπές και μετά από 10 χρόνια να ζητήσω την παραγραφή του χρέους γιατί δεν θα μπορώ να αντεπεξέλθω. Κουάξ κουάξ. Αυτά.