…Και το Σεπτέμβρη θα είναι ωραία!

Ξέρεις τι; Σε νιώθω. Και ξέρω ότι κατά βάθος με νιώθεις κι εσύ, και όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Κοιτάς το ημερολόγιό σου και βλέπεις 1^η Ιουλίου. Αυτόματα σκέφτεσαι, «τι έκανα πέρυσι τέτοια μέρα;». Πιθανότατα έδινες τα τελευταία μαθήματα, ετοιμαζόσουν για μπανάκι, για διακοπές σε Ικαρία, Πάρο, Σαμοθράκη, ή κάποιο άλλο από τα πανέμορφα νησιά αυτού του τόπου, ή, ακόμα καλύτερα, ήσουν ήδη αραχτός σε κάποια παραλία.

Φέτος, τι έγινε; Έγινε ότι η εξεταστική δεν έχει ξεκινήσει ακόμα (και μπορεί να μην ξεκινήσει καν αυτήν την περίοδο για κάποιους) και ο ιδρώτας στάζει αργά και βασανιστικά πάνω στο γραφείο σου (εντάξει, ίσως το παράκανα λίγο, αλλά σκάει ο τζίτζικας ρε παιδί μου). Είναι 16:00 η ώρα και είσαι ανάμεσα σε βιβλία, υπολογιστές, καφέδες, τσιγάρα και μπουκάλια με παγωμένο νερό. Κοιτάς το χάος που βρίσκεται μπροστά σου και ψάχνεις από πού να ξεκινήσεις: ο Μπαρτ σου κλείνει το μάτι, ο Κίρκεγκωρ σε κοιτά με επίμονο βλέμμα, ο Λακάν σε πετά στα άδυτα του πρώτου ενικού προσώπου, ο Φρόυντ έτοιμος να δέσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα γύρω από το λαιμό σου! Εφιάλτης!

Λες, δε γίνεται έτσι, θα κάτσω λίγο να χαλαρώσω πρώτα. Βάζεις να ακούσεις λίγη μουσική, να χαζέψω κανένα βίντεο. Λες θα ακούσω λίγο Billy Stewart να νιώσω καλοκαιράκι, ίσως και λίγο Bob Marley να νιώσω πως είμαι ξαπλωμένος σε καμιά αιώρα.

Χμ, ίσα που το πιστεύεις. Πολύ σύντομα θα βρεθείς να ακούς Ημισκούπρια ή καλοκαιρινά hits που ακούγονται στις παραλίες το καλοκαίρι, μέχρι που στα related εμφανίζεται το «Ραντεβού στην παραλία». Εκεί σταματάς.

Η ώρα έχει πάει ήδη 20:00 και συνοδεύεται από τη φράση «πω, πότε πήγε;;». Λες φτάνουν τα αστεία, θα κάτσω να διαβάσω. Σε μια βδομάδα ξεκινάει η (διπλή) εξεταστική και έχω να δώσω πόσα μαθήματα σε μια βδομάδα. Εκεί σκέφτεσαι να κράξεις τους διοικητικούς. Λάθος επιλογή – δοκίμασε να σκεφτείς σαν άνθρωπος, δε φταίνε εκείνοι για το χάλι σου καλοκαιριάτικα.

Περνάει καμιά ώρα ενώ σκέφτεσαι σε ποιον να τα ρίξεις, αλλά τελικά αποφασίζεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και να πεις «μια ψυχή που’ ναι να βγει, ας βγει», αφού πλέον δε μιλάμε για πτυχίο αλλά για έναν στυγνό ψυχοβγάλτη.

Αλλά να σου πω κάτι μωρέ, η ώρα έχει περάσει και το κεφάλι σου είναι βαρύ από τον υπολογιστή… Πιάνεις σημειώσεις ανεβασμένες στο διαδίκτυο και νιώθεις ότι τα μάτια σου έχουν πρηστεί τόσο που δε σε κρατούν ούτε μέχρι το τέλος της πρώτης παραγράφου… Διαβάζεις βιαστικά κι ό,τι βγάλεις.

Ε, θα ξαπλώσεις λίγο… Θα σε πάρει ο ύπνος γύρω στις 4 το πρωί και την επόμενη μέρα… επαναλάβατε! Έτσι κυλάει όμορφα η ζωή και σιγοτραγουδάς με τους συμφοιτητές σου «το Σεπτέμβρη θα είναι ωραία»!

ΥΓ. Από όλο αυτό το παραλήρημα κράτα δύο πράγματα: δεν είσαι μόνος – μην ξεσπάς την αγανάκτησή σου στους διπλανούς σου (είτε αυτοί είναι διοικητικοί υπάλληλοι, είτε φίλοι, είτε γονείς).
ΥΓ2. Ένα βήμα τη φορά – κι αυτό το λέω για να το πιστέψουμε όλοι κάποια στιγμή.
ΥΓ3. Το Σεπτέμβρη θα είναι ΟΝΤΩΣ ωραία – θα’ χει δροσίσει κιόλας…