“Θείος Βάνιας”

Πιτούλα είναι η καρδιά, εύθραυστη κρούστα πεντανόστιμη, με θεσσαλονικιάς μπουγάτσας γεύση, με γέμιση δικής σου επιλογής: γλυκιά, αρμυρή, χορτόπιτα, και με κατ’ επιλογήν επίπασιν κανέλλας ή άχνης ζάχαρης.

Στην τέχνη σου, μάστορα-ψήστη, επαφίεται η απόλαυση. Αν τύχει και είσαι επιδέξιος, τα φύλλα βγαίνουν τραγανά, χωρίς υπερβολές με το λάδι, και η γέμιση πάντα ευδιάκριτη στη γευστική δοκιμή με το ακρογλώσσιο.

Πίτα ολοστρόγγυλη είναι η καρδιά, την τεμαχίζεις κατ’ επιλογήν: τετράγωνα κομμάτια, ρόμβοι, τρίγωνα. Το μπουγατσομάχαιρο καλά ακονισμένο, αλλιώτικα μένεις να τραβολογάς τις μερίδες με τα δάχτυλα ή ακόμη χειρότερα, με τα δόντια.

Κάθε κομμάτι πίτας και μια άλλη γυναίκα. Η καθεμιά με τη δική της κρούστα, τη δική της γέμιση, τον δικό της χρόνο απόλαυσης. Γλυκιά για πρωινό, αρμυρή αργά το βράδυ μετά την κρασοκατάνυξη, χορτόπιτα το μεσημέρι που δεν πεινάς πολύ. Κι εσύ, ταψί που όλες τις χωράει, όλες τις φουρνίζει, όλες τις ξεροψήνει καταλλήλως, και σ’ τις σερβίρει κατά το δοκούν.

Στέκομαι καμιά φορά έξω από τη βιτρίνα στη στάση “Αγία Τριάδα” και χαζεύω τον επιδέξιο μάστορα με τον λευκό σκούφο, πώς λιανίζει τις τυρόπιτες, τις χορτόπιτες και τις μπουγάτσες μέσα στο σινί. Κι άθελα γίνομαι εγώ ο “Θείος Βάνιας”, και περιποιούμαι καταλλήλως όλες εκείνες που χρόνια με ταλαιπωρούν…