Πήγαμε στο live των Bazooka και χορέψαμε δίχως αύριο

Αυτό δεν είναι ένα συμβατικό άρθρο. Όπως το live για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, δεν ήταν ακριβώς ένα (απλό) live, αλλά η αναπαράσταση ενός εφηβικού πάρτι, μιας διονυσιακής τελετουργίας ή ενός ντανταϊστικού παραληρήματος.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά, χρονολογική μάλιστα για να είμαστε και λίγο politically correct και να ευχαριστήσουμε και τον δαίμονα της αρχισυνταξίας.

Τους Bazooka  τους ήξερα πάντα, αλλά live δεν τους είχα δει ποτέ. Μόνο κάποιες φορές είχα ακούσει έναν ανηλεή θόρυβο απ’ τις πρόβες τους, καθώς τυχαίνει να επισκέπτομαι το στούντιο κάτω από αυτό που κάνουν πρόβα. Πέμπτη βράδυ, λοιπόν, τελειώνουμε τις δουλειές μας και ξεκινάμε να πάμε προς την Πατησίων, να ακούσουμε λίγο ελληνικό ροκενρολοπανκ (sic) και να στηρίξουμε τους λόκαλς (sic) που τόσο καιρό ακούμε αλλά δε βλέπουμε.

Στο δρόμο για τη συναυλία ο φωτογράφος γκρινιάζει για το πόσο καιρό έχει να δει καλή συναυλία, ειδικά από ελληνική μπάντα, και άντε και πότε θα φέρουν κανά καλό συγκρότημα, να ευχαριστηθούμε και εμείς οι μουσικόφιλοι που τη βγάζουμε με τους ίδιους και τους ίδιους, με αρπαχτές, κακό ήχο και πανάκριβα εισιτήρια. Τονίζω: ο φωτογράφος τα έλεγε αυτά, εγώ ούτε που μίλησα και κακή κουβέντα δεν είπα.

Η γκρίνια και το ξενέρωμα ήρθαν όταν, φτάνοντας στο Ilion Plus, ενημερώθηκα ότι πρέπει να πληρώσουμε 5 ευρώ είσοδο. Εντάξει, από τη μια, καλό είναι να έχουν ένα κέρδος οι μπάντες και οι χώροι, να μπορούν να πορεύονται, αλλά από την άλλη, βαράει λίγο άσχημα και χάνει κάτι από την underground αίσθηση που έχεις πηγαίνοντας να δεις μπάντες, όπως οι Βazooka. Αλλά αυτό, ίσως, αφορά μόνο στον ναρκισσισμό της συγκεκριμένης κοινότητας, οπότε, πληρώσαμε και εμεις το δεκαρικάκι μας και μπήκαμε γρήγορα μέσα γιατί το support είχε ήδη ξεκινήσει.

Μπαίνοντας, το κλίμα, ο κόσμος και η μουσική φώναζαν από μακριά για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Ο κόσμος αρκετός αλλά όχι ενοχλητικά πολύς, ωραίοι τύποι και τύπισσες, γνωστές φάτσες αλλά όχι μόνο οι κλασικοί συναυλιάκηδες που συναντιόμαστε συνέχεια, ηλικιακό  και αισθητικό φάσμα ευρύτατο. Οι Father Breath βρίσκονταν προς το τέλος του σετ τους και είχαν καταφέρει να χρωματίσουν την ατμόσφαιρα με μελωδικο-σκοτεινές μελωδίες τύπου Siouxsie.

Και ύστερα ήρθαν οι Bazooka. Εδώ κανονικά θα έπρεπε να τελειώνει το άρθρο γιατί τα λόγια είναι λίγα και δε φτάνουν να περιγράψουν το τι ακολούθησε. Βγήκαν αυτοί οι μικροί διάολοι, τα έσπασαν, τα μάζεψαν και τα ξανά έσπασαν. Δυνατές κιθαριές, θρασύδειλα φωνητικά, γρήγορα τύμπανα, όλα συγχρονισμένα (και ασυγχρόνιστα εκεί που έπρεπε), crowd diving, ξύλο, χορός, τούμπες, κορίτσια στην ακτή. Αυτό που δε σταμάτησα να σκέφτομαι είναι ότι ήταν σα να βλέπω τον Ty Segall έφηβο να δίνει τα ρέστα του για τους φίλους του μόνο.

Τα Bazooκια το έχουν δουλέψει. Και μουσικά και ως προς τη σκηνική παρουσία. Και παρόλη τη νεανικότητα, την ένταση, τη φρεσκάδα και την αλητεία, εκπέμπουν μια σιγουριά που άνετα τους κατατάσσει σε μια από τις καλύτερες μπάντες του είδους. Και εις άλλα με υγεία.

ΥΓ1: Ο φωτογράφος απλά παραιτήθηκε με το που βγήκαν oι Bazooka, πέταξε κάμερες και φακούς και άρχισε να χορεύει σαν 15χρονο μπροστά μπροστά στη σκηνή. Οι φωτογραφίες και το βίντεο δικά μου, ερασιτεχνικά, ΜΟΝΟ ΠΑΝΚ.

ΥΓ2: Μόνο φάουλ ότι δεν έπαιξαν support οι ΤΣόΠ!