ΤΟΠ ΦΑΪΒ: Τραγούδια για να χωρίσεις

Στις περισσότερες ερωτικές σχέσεις έρχεται η στιγμή που ο ένας από τους δύο «θέλει να μείνει μόνος του», να «τα βρει με τον εαυτό του», να «μην αισθάνεται πίεση». Όταν ακούσεις μία από αυτές τις φράσεις, φίλε αναγνώστη/τρια, το ξέρεις και πριν στο γράψω εγώ, πρέπει να φανείς δυνατός/η. Ο σύντροφος σου έχει βρει γκόμενο/α. Μη μασάς. Βάλε να παίξουν τα επόμενα τραγούδια και όλα θα γίνουν καλύτερα. Μια και η στήλη σας είχε υποσχεθεί ότι θα κρατάει ένα επίπεδο, στη δεύτερή της εμφάνιση ξεκινά με Τριαντάφυλλο.

5. Τριαντάφυλλος, «Αν περάσεις την πόρτα»

Μη γελάς, φίλε κερατά. Όταν πήγαινα σχολείο ο Τριαντάφυλλος απολάμβανε περίπου την ίδια (δικαιολογημένη) δόξα που τώρα απολαμβάνει η Πάολα. Το συγκεκριμένο χιτ κατορθώνει να αποτυπώσει θαυμάσια τη στιγμή που η τύπισσα είναι όρθια στο κέντρο του σαλονιού, σε έξαλλη κατάσταση, και απειλεί ότι θα φύγει, αλλά εδώ και κανά εικοσάλεπτο αντί να φύγει πηγαίνει πέρα δώθε και απαριθμεί όλα τα εγκλήματα που έκανες ως σύντροφός της. Εσύ, ο Τριαντάφυλλος, από τον καναπέ, την παρατηρείς αμίλητος και πολύ νευριασμένος, αλλά παράλληλα ανησυχείς βαθιά για το πού θα πάει αν φύγει, λες και από κάτω την περιμένει ο Τζορτζ Κλούνεϊ. Όταν τελικά ξαναφωνάζει «φεύγω», εσύ σηκώνεσαι, τινάζεις την πλούσια κόμη σου και την απειλείς: «αν περάσεις την πόρτα τελειώσαμε». Αν βέβαια παρουσιάζεις την εικόνα του Τριαντάφυλλου εκείνη την εποχή, πολύ πιθανό να έχει ήδη κατέβει με το ασανσέρ.

4. 2002 Gr, «Είπες πως»

«Εσύ μου ‘πες πως μ’ αγαπάς, πως είμαι για σένα ο παράδεισος». Γλυκούλι μου. Θυμάμαι τους 2002 Gr να σημειώνουν επιτυχία με αυτό το τραγούδι όταν το 2002 φαινόταν βγαλμένο από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, νόμιζες ότι μέχρι τότε θα έχουν βγει ρομπότ που θα πετάνε και τέτοια. Όσο όμορφα παραπονιάρικος και να είναι ο στίχος «μικρό μου αστέρι πού πας, εσύ μου ‘πες πως μ’ αγαπάς», δεν δικαιολογείσαι που είσαι γατάκι. Ωραία, ρε φίλε/η, στο είπε. Εσύ έπρεπε να το πιστέψεις; Και εντάξει, το πίστεψες, μας ζητάς και τα ρέστα τώρα; Δεν έχει ρέστα τώρα. Τώρα σιωπή, τώρα φεύγεις και αφήνεις ρυτίδες.

3. Κώστας Μπίγαλης, «Το καπελάκι»

Υπάρχουν οι λιγόψυχοι, που κάθονται και χαζοκλαίνε, «χτύπα κι εσύ, η καρδιά μου να αντέξει μπορεί» τύπου. Και υπάρχει και ο Κώστας ο Μπίγαλης, που είναι παλικάρι και δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Έχοντας αναμφισβήτητα γράψει κομματάρες, ο Μπίγαλης είναι ο άνθρωπός σου όταν η κατάσταση σηκώνει μεγάλες αποφάσεις. Ο τρόπος που προφέρει το ν στο «αντε γειά χαρά» σου δείχνει το δρόμο για να σταθείς επιτέλους στο ανάστημα σου, να το λήξεις από μόνος/η σου και να πας για άλλες πολιτείες. Άλλωστε, «έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια», όχι τόσο κομψή παρομοίωση (γυναίκα-δέντρο),  αλλά αλήθεια ωμή και κυνική. Για έξτρα απόλαυση, συνόδεψε την ηρωική σου απόφαση να χωρίσεις με την ατάκα «κι αν τη γουστάρεις επιτέλους», διατηρώντας το «α-αχαααα» στο «γουστάρεις» όπως το λέει ο μεγάλος Κώστας.

2. Placebo – «Without you I’m nothing»

Πάντα υπάρχει και ο τρόπος του μερακλή. Ούτε παλικαριές, ούτε τίποτα. Αγνή κλάψα, θρήνος και δράμα. Σεισμός, λοιμός, καταποντισμός. Σε παράτησε, τελειώνει ο κόσμος, όλα σβήνουν, ας βάλουμε Μπράιαν Μόλκο. Δεκτό. Πιες δέκα μπουκάλια κρασί σε πέντε ώρες, κάπνισε τρία πακέτα τσιγάρα και βάλε ν’ ακούς εδώ καταστροφή, «Ι seem to lose the power of speech, you are slipping slowly from my reach». Ε, κάποια στιγμή θα μεθύσεις τόσο που θα κάνεις και ζημιές, θα σου πέσει το κρασί στο πάτωμα, θα σπάσει το ποτήρι, θα βρίσεις, θα φωνάξεις, μόνος/η σου, μια μικρή τραγωδία χωρίς θεατές μέσα στο σπίτι, «you never see the lonely me at all» από πίσω. Κρασιά-γυαλιά στο πάτωμα, θα σκεφτείς ότι αν ήταν αυτός/η εδώ θα τα μάζευε τα γυαλιά, θα σου λείψει, τον/την θες εδώ, και ψιθυρίζεις: «without you I’m nothing».

1. Νίκος Μπίρης – «Κατρίν»

Αλλά η κορυφή δεν θα μπορούσε παρά να ανήκει στον Νίκο Μπίρη. Από που να αρχίσει κανείς, φίλε αναγνώστη. Καταρχήν δες τον Νίκο Μπίρη. Η τελειότητα προσωποποιημένη. Σε ένα avant garde βίντεοκλιπ -είναι απορίας άξιον γιατί ο σκηνοθέτης Dario υπέγραψε με ψευδώνυμο- ο καλλιτέχνης χώρεσε όλο το μεγαλείο του χωρισμού. Ο Μπίρης χάνει την Κατρίν, όπως και συ χάνεις τον άνθρωπό σου. Η Κατρίν του φεύγει. «Κατρίν, γιατί μου φεύγεις;», αναρωτιέται ο Μπίρης, εμφανώς ταλαιπωρημένος από τη ζωή. Η Κατρίν φαίνεται κάπως έμπειρη, αν και ο Μπίρης -δηλαδή εσύ- νομίζει ότι είναι ακόμα παιδάκι. «Θα πληγώσεις την χρυσή σου την καρδιά», φοβάται. Όμως, το μεγαλείο του ανδρός είναι τέτοιο που δε θα την εμποδίσει. Πάρε μαθήματα, εδώ, φίλε αναγνώστη. Θα της δώσει συμβουλές, κιόλας, γιατί αγαπάει. «Να προσέχεις καρδιά μου, να προσέχεις, έχει παγίδες η ζωή, και δε θ’ αντέξεις».

Και εκεί που νομίζεις ότι όλα τελειώσανε, έρχεται η ανατροπή. Στον ίδιο στίχο. «Να προσέχεις καρδιά μου, να προσέχεις, γύρνα πίσω, Κατρίν». Μια κραυγή επανένωσης ακριβώς πάνω στη στιγμή του αποχαιρετισμού. Τέχνη. Βάλε και ότι το όνομα Κατρίν είναι το πιο εύηχο που θα μπορούσε να επιλεγεί από τα εκατομμύρια ονομάτων και η κούπα πάει στο Νίκο Μπίρη, που τη σηκώνει και χάνεται στο ηλιοβασίλεμα.