Το Μεσανατολικό και το προσφυγικό

Το δράμα της Συρίας πήρε νέα τροπή.

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις επιστρέφουν στην Συρία για να υπερασπιστούν το καθεστώς Άσσαντ. Ταυτόχρονα φαίνεται ότι και το Ιράν αυξάνει την στρατιωτική παρουσία του εκεί.

Έτσι, στην πολύπαθη αυτή χώρα εισερχεται άλλη μία παράμετρος βίας για να στηρίξει αυτή τη φορά τον Άσσαντ και να πολεμήσει το Ισλαμικό Κράτος, τώρα με την ανοχή των Αμερικανών που βλέπουν την Ρωσία ως εν δυνάμει σύμμαχο στον πόλεμο αυτό.

Οι διαφορετικές πηγές από τις οποίες έρχεται η είδηση, που αντιτίθενται μεταξύ τους, δίνουν αξιοπιστία σε αυτήν. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει καταγγελία της δράσης αυτής δείχνει την ανοχή του δυτικού κόσμου, αφού πρόκειται περί συμμάχου στην μάχη εναντίον του τζιχαντισμού. Οι ΗΠΑ επιθυμούν έντονα την συμμετοχή της Ρωσίας και του Ιράν για να λυθεί το ζήτημα της Συρίας όμως η λύση είναι μακριά.

Ο λόγος που όλα αυτά συμβαίνουν είναι ότι ο Άσσαντ τις τελευταίες εβδομάδες υπέστη σειρά από ήττες και τώρα ελέγχει μόνο το 35% του εδάφους της Συρίας. Το Χαλέπι, η μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, είναι σχεδόν περικυκλωμένο, οι Κούρδοι έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος της Βόρειας Συρίας που συνορεύει με την Τουρκία, η Αλ-Νούσρα κερδίζει έδαφος και το Ισλαμικό Κράτος πολιορκεί την Δαμασκό η οποία έχει τεράστια ιδεολογική σημασία για αυτό αφού υπήρξε μαζί με την Βαγδάτη και την Σαμάρα, μία από τις τρείς ιστορικές πρωτεύουσες του Χαλιφάτου. Η κατάληψη της Δαμασκού θα είχε τεράστια συμβολική σημασία για όλους τους οπαδούς του Ισλαμικού Κράτους αλλά και όλους τούς Σουνίτες μουσουλμάνους.

Χωρίς βοήθεια ο Άσσαντ, ο οποίος πολέμησε σκληρά για τέσσερα χρόνια, θα πέσει μέχρι το τέλος του έτους.

Αν ο Άσσαντ πέσει, το πολυεθνοτικό μωσαϊκό που είναι ο πληθυσμός της Συρίας θα διασπαστεί κι άλλο αφού δεν θα το κρατά σε συνοχή το Μπάαθ. Αυτό θα ανεβάσει κι άλλο το επίπεδο βίας αφού τότε θα ακολουθήσει σφαγή των Αλεβιτών που είναι οι υποστηρικτές του Άσσαντ και οι άλλες μειονότητες όπως οι προ-Ισραηλινοί Δρούσοι, Χριστιανοί και οι διάφορες εκφράσεις Σουνιτών και Σιϊτών θα στραφούν η μία εναντίον της άλλης σε επίπεδο πλέον όχι περιοχής αλλά κοινότητας.

Η φωτιά που άναψε η Αραβική Άνοιξη το 2010, η οποία διέλυσε την Λιβύη και έβαλε φωτιά στην Συρία, είναι η γενεσιουργός αιτία της προσφυγιας.

Η ιδέα ότι η Δημοκρατία θα ήταν το πολίτευμα πού έπρεπε στην σημερινή Συρία ήταν περισσότερο από ηλίθια, ήταν λάθος.

Η Δύση θέλησε να διαλύσει τον σιϊτικό άξονα Τεχεράνης – Δαμασκού – Βυρηττού. Τώρα τον επιθυμεί για σύμμαχο, είναι όμως αρκετά αργά.

Η διάλυση της Συρίας θα καταστήσει το οξύ προσφυγικό πρόβλημα που εμφανίζεται τώρα στην Ευρώπη, άλυτο.

Ο εμφύλιος θα επεκταθεί στον Λίβανο όπου εκατομμύρια Σύροι πρόσφυγες είναι ήδη συσσωρευμένοι. Η κατάσταση είναι ήδη σε πολύ κρίσιμο σημείο και φυσικά η σύγκρουση Σιϊτών και Σουνιτών στο Ιράκ θα συνεχιστεί. Η Τουρκία έχει από 2,5 – 4 εκ. Σύρους πρόσφυγες που βρήκε την ευκαιρία τώρα να τους τροφοδοτεί προς την Δύση με το αζημίωτο. Εάν η σύγκρουση μεταφερθεί και στον Λίβανο, τότε η καταιγίδα που έρχεται θα γίνει τυφώνας.

Η Ευρώπη αυτή την στιγμή, αν και σπασμωδικά και με αντιδράσεις, απορροφά πρόσφυγες και μπορεί να απορροφήσει έως δύο εκατομμύρια. Μετά;

Η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ μάς ενημερώνει ότι 25 εκατομμύρια πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες θα κινηθούν προς την Ευρώπη από την Ασία την επόμενη δεκαετία. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν οι δεκάδες εκατομμύρια Βορειοαφρικανοί που ήδη κινούνται προς την Ευρώπη.

Η λύση δεν είναι ορατή. Οι εμφύλιοι πόλεμοι τελειώνουν όταν επέλθει πλήρης εξάντληση. Τέτοια δεν φαίνεται ακόμη ιδιαίτερα αφού η πολυμερής αυτή σύγκρουση τροφοδοτείται από εξωτερικές δυνάμεις.

Σε αυτή την κατάσταση η θέση της Ελλάδας είναι δεινή. Η Τουρκία επωφελήθηκε από την ιδεοκρατούμενη παράλυση της προηγούμενης ελληνικής κυβέρνησης που, με μηδενική αντιληπτικότητα, περίπου προσεγγισε το θέμα ως φιλανθρωπικό ζήτημα, αντί να κατανοήσει άμεσα τις τεράστιες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές του διαστάσεις. Δεν έκανε εγκαίρως το πρόβλημα Ευρωπαϊκό, ούτε αντιλήφθηκε την καιρια υπαρξιακή απειλή για την χώρα, η οποία είναι εξόφθαλμη.

Οι Τούρκοι έχουν επιλέξει συγκεκριμένα ελληνικά νησιά που μεθοδικά τα τροφοδοτούν με τους πρόσφυγες α υξάνοντας σταδιακά τον αριθμό τους. Μια ματιά στο χάρτη εύκολα αποκαλύπτει το σχέδιο. Ο τουρκικός χειρισμός του προσφυγικού είναι συνδεδεμένος με την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας του Αιγαίου.

Αν αντί για 10.000 οι πρόσφυγες στην Μυτιλήνη γίνουν 50.000, τότε οι Τούρκοι δεν θα χρειαστεί να κάνουν στρατιωτική προσπάθεια για να καταλάβουν το νησί. Θα το έχει ήδη καταλάβει το Ισλάμ.

Ας διαμορφώσουμε κάποτε μία καθαρή εθνική πολιτική χωρίς κομματικές στρεβλώσεις. Σε λίγο θα είναι πολύ αργά.

* Περισσότερα άρθρα στο www.kassandros.gr