Ύποπτα συγκρατημένοι οι πανηγυρισμοί

Σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο έχει συμπληρωθεί από την τεράστια νίκη της κυβέρνησης στο Eurogroup, αλλά στο Σύνταγμα δεν χορεύει κανείς. Μα τι συμβαίνει;

Δεν εξηγείται αλλιώς: κάποιος –ή κάτι- πρέπει να συγκρατεί το λαό από το να κατακλύσει ξανά την Πλατεία Συντάγματος πανηγυρίζοντας.

Ο πρωθυπουργός μας ήταν σαφής: «μετά από έξι χρόνια διαρκών περικοπών, κακών ειδήσεων και σκληρής λιτότητας είχαμε επιτέλους καλές ειδήσεις», είπε στους υπουργούς του.

Πράγματι, δεν είναι δυνατόν να ονομάζουμε “περικοπές” τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, συν κάτι ψίχουλα επιπλέον που θα παρακρατηθούν από το μεγάλο κεφάλαιο, όπως είναι οι συνταξιούχοι των 720 ευρώ και οι μισθωτοί των 617 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα.

Έχει, άλλωστε, καμία σχέση με τη “σκληρή λιτότητα” του παρελθόντος το γεγονός ότι επιτέλους θα πληρώσει η άρχουσα τάξη, για παράδειγμα οι ελεύθεροι επαγγελματίες με ετήσιο εισόδημα 12.000 ευρώ, που με το (απόλυτα δίκαιο) νέο ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα θα μένουν με καθαρά 4.258,96 ευρώ το χρόνο;

Όχι, δεν μιλάμε για αυτούς, τους έχοντες και τους κατέχοντες. Αλλά για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που θα έπρεπε να κλαίνε με δάκρυα χαράς, χορεύοντας Καλαματιανό με τη γαλανόλευκη στους ώμους.

Δεν είναι μήπως καλή είδηση ότι νέοι φόροι έρχονται μόνο για τις προκλητικές καταναλωτικές συνήθειες του μεγάλου πλούτου; Ως γνωστόν, ο απλός λαός δεν ενδιαφέρεται για την αύξηση της φορολογίας σε σπάνια αγαθά πολυτελείας, όπως είναι ο καπνός, ο καφές, η μπύρα, το πετρέλαιο θέρμανσης, το πετρέλαιο κίνησης και οι συνδέσεις Ίντερνετ.

Τώρα μη μου πει κανείς ότι μας πείραξε μια μοναδούλα αύξηση στο ΦΠΑ, λίγο-πολύ στα πάντα. Εδώ, όπως είπε ο ευλογημένος μας στρατάρχης, Πάνος Καμμένος, «διαπραγματευτήκαμε και πετύχαμε την έξοδο της Ελλάδος από την εποχή των Μνημονίων και των δανειστών» (εδώ, στο 00:31). Πώς γίνεται η λαϊκή χαρά να μην ξεχειλίζει στους δρόμους;

Κάτι ύποπτο συμβαίνει. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως, φταίνε τα νεοφιλελεύθερα αρπακτικά που επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία, καθώς και τα ντόπια τσιράκια τους– κυρίως οι δημοσιογράφοι.