Φλερτ στην Αθήνα

Ναι, το φλερτ στην Αθήνα έχει κάτι ιδιαίτερο. Κάτι μοναδικό. Δεν το συναντάμε στην δυτική Ευρώπη σε αυτή του την έκφανση, σας διαβεβαιώνω για αυτό. Δεν θα ξεκινήσω με το να το κατακρίνω αλλά και ούτε να το εξυψώσω, απλά θα το απομονώσω. Θα το απομονώσω και θα το περιορίσω στις ηλικίες που κυμαίνονται μεταξύ των 25 και 35.

Τί συμβαίνει λοιπόν σε αυτή την πτυχή τις κοινωνικής μας ζωής που μας καθιστά λιγότερο εξωστρεφείς και διαχυτικούς απ’ ότι φαντάζονται οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Πιο συγκεκριμένα γιατί μέσα σε έναν νυχτερινό χώρο διασκέδασης ή κάπου αλλού περιοριζόμαστε στο να κοιτάζει ο ένας τον άλλο; Είναι σαν όταν κάναμε τα πρώτα μας μαθήματα περί «φλερτ» να μην προχωρήσαμε στο επόμενο κεφάλαιο και να σταματήσαμε σε αυτό που ανέλυε το ‘βλέμμα’. Είναι όμως ένα στιγμιαίο βλέμμα αρκετό; Προφανώς και όχι. Νομίζω ότι σε αυτό όλοι συμφωνούμε. Και εδώ ανακαλύπτουμε την ιδιαιτερότητα του φλερτ στην Αθήνα. Ενώ όλοι συμφωνούμε, δεν το αλλάζουμε, δεν το αναπτύσσουμε, δεν το εμπλουτίζουμε. Κυρίως όμως δεν το ζούμε.

Όλοι έχουμε ακούσει μια φίλη μας να λέει «…οι άντρες σήμερα δεν φλερτάρουν, δεν κάνουν τίποτα…». Όλοι μας έχουμε πει ή ακούσει κάποιον φίλο μας να λέει «…είναι αδύνατον να την πλησιάσω, μόνο μέσω κάποιου κοινού γνωστού…». Οι μεν παραπονιούνται για την αδράνεια των δε και οι δε για την ψυχρότητα των μεν. Γενικεύσεις που όμως έχουν μια βάση, μια αφετηρία.

Και τελικά πάντα προσπαθούμε να ρίξουμε τις ευθύνες στους άλλους ή σε κάποιους εξωγενείς παράγοντες. Η αλήθεια είναι ότι ίσως μερικοί/ες είναι αρνητικοί/ες στο φλερτ γιατί πιθανώς να είχαν αρνητικές εμπειρίες σε όσες περιπτώσεις προσπάθησαν να είναι πιο δεκτικοί/ες και ευγενικοί/ες. Δικαιολογίες πάντα (θα) υπάρχουν. Από την άλλη όλοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτή τη διάθεση ψυχρότητας και δεν θέλουμε ίσως να ριψοκινδυνέψουμε. Λες και υπάρχει ρίσκο ή κίνδυνος. Είναι ένας φαύλος κύκλος.

Δεν υπάρχει κανένας κανόνας που δίνει αποκλειστικά την πρωτοβουλία στο ανδρικό φύλο. Εν πρώτοις είναι εξίσου λυτρωτικό όταν το «ασθενές» φύλλο έχει υπόψη του την πιθανότητα να προσεγγίσει πρώτο. Και αν αυτό φαίνεται πολύ δύσκολο θα πρέπει τουλάχιστον να δημιουργεί τις βέλτιστες συνθήκες για να το προσεγγίσουν. Δεν μπορεί να ανησυχεί μια φίλη μου όταν δεν να την φλερτάρουν ενώ όμως είναι πάντα κλειδωμένη σε μια μεγάλη παρέα και  βρίσκεται πολύ μακριά από αυτό(ν) που ευελπιστεί να την πλησιάσει.

Επίσης, είναι εξαιρετικά απογοητευτικό που χασομεράμε με την εύρεση της μαγικής πρώτης ατάκας, η οποία θα μαγέψει αυτόν που θα την ακούσει και θα μας χαρίσει την αποδοχή άρα και την ‘επιτυχία’. Η σημασία του τι λες είναι μικρότερη από το πώς το λες στην συγκεκριμένη περίπτωση. Έτσι και αλλιώς η μαγική ατάκα είναι ένα… επόμενο στάδιο. Ας πας πρώτα (γεωγραφικά) μέχρι εκεί. Εν ολίγοις, προχώρα, πλησίασε και άσε τον αυθορμητισμό σου να αποφασίσει τι θα πεις. Χωρίς συμπλεγματικούς εγκλωβισμούς.

Μήπως όμως τελικά η θεραπεία βρίσκεται στον τρόπο σκέψης μας; Μάλλον θα αρκούσε να γυρίσουμε τους προβολείς ευθύνης πάνω μας και να κοιτάξουμε με προσοχή πως διαχειριζόμαστε κάποιες καταστάσεις. Ας επανεξετάσουμε με μια διάθεση ενδοσκόπησης ορισμένες λέξεις κλειδιά: αυθορμητισμός, αμεσότητα, ελευθερία, καλοπροαίρετη διάθεση. Έχει ενδιαφέρον όταν απομονώνουμε και εντοπίζουμε μέσα μας την εσωστρέφεια αλλά κυρίως την καχυποψία, τη διστακτικότητα, τον ναρκισσισμό. Αυτά που κοινωνικά (και παραδοσιακά) μας διδάσκουν δηλαδή.

Τη μαγική συνταγή την έχουμε όλοι μέσα μας, το θέμα είναι απλά να αποφασίσουμε να την ελευθερώσουμε. Προτείνω να σταματήσουμε να απευθύνουμε ευθύνες και να γυρίσουμε όλοι μαζί σελίδα στο βιβλίο του «φλερτ» για να επανεξετάσουμε την ύλη μετά από το κεφάλαιο που αναλύει το βλέμμα.