ΤΟΠ ΦΑΪΒ: Τα μεγάλα λαϊκά που αδικήθηκαν

Ξέρω ότι κατά βάθος είσαι λαϊκός τύπος, φίλε αναγνώστη, και ότι σου αρέσει το μπουζούκι. Μ’ ένα παράπονο πικρό, η στήλη σου παρουσιάζει θρύλους του λαϊκού τραγουδιού που η π***άνα η κενωνία δεν τους άφησε να ανέβουν στην κορυφή και να μεγαλουργήσουν.

Αν ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο, ίσως σήμερα τους έβλεπες να δίνουν συναυλίες στα γουέμπλεϊ ή, ακόμα καλύτερα, να κατεβαίνουν υποψήφιοι με το «Ποτάμι».

5. Τάκης Πλακιάς – Τo Scania θέλει ΚΤΕΟ

Ξεκινάμε με ένα άσμα βγαλμένο απ’ τη ζωή. Ο Τάκης Πλακιάς γράφει, επιτέλους, ένα τραγούδι για τον αφανή ήρωα της οικονομίας, τον νταλικέρη. Αυτός ο ακούραστος εργάτης του δρόμου στο συγκεκριμένο χιτ φανερώνει το μεγαλείο της λαϊκής ψυχής του, καθώς απολογείται για κάτι που δεν φταίει: «Δεν φταίω, δεν φταίω, δεν φταίω», τραγουδά ο Τάκης, για να το εμπεδώσεις, φίλε αναγνώστη, και στη συνέχεια εξομολογείται την τραγωδία που τον βρήκε: «κλατάρανε τα λάστιχα, το Scania θέλει ΚΤΕΟ». Αυτά τα μικρά δράματα της καθημερινότητας αποτελούν την βάση για να γράψει κανείς ένα αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, για πραγματικά προβλήματα και όχι για αγάπες και κέρατα. Ο καλλιτέχνης, άλλωστε, δεν έχει μείνει μόνο στον νταλικέρη, αλλά έχει αναφερθεί και στον αγρότη, στο χιτ «Μάνα μας κλέψαν το τρακτέρ».

4. Τόλης Τσιμόγιαννης – Και κάνεις και ζημιές

Καλτ ήρωας από το σκοτεινό παρελθόν, ο Τόλης Τσιμόγιαννης, που κανείς ποτέ δεν έμαθε αν λέγεται Τσιμόγιαννης ή Τσιμογιάννης, θα μας στοιχειώνει για πάντα, εμάς τους πιστούς του, με το αριστούργημα «Και κάνεις και ζημιές» που δεν γνώρισε ποτέ τη δόξα που του άξιζε. Πριν γελάσεις ειρωνικά, φίλε αναγνώστη, άκου το χιτ του Τόλη και αναρωτήσου: τα τραγούδια του Ρουβά, για να μη σου πω για τον Σταν και την Πάολα που ακούς τώρα τελευταία, είναι καλύτερα δηλαδή; Ούτε καν. Μπορείς να τραγουδήσεις εσύ με την μαγευτική χροιά του Τόλη, «και έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πρώτο θες»; Δεν μπορείς. Οπότε; Σεβασμό στους άδοξους τραγουδιστές των αιώνων.

3. Metallica – Nothing else matters

Σαν τραγούδι, κανείς δεν μπορεί να πει ότι αδικήθηκε, ειδικά αν σκεφτείς ότι πρόκειται για μία μπαλάντα με παγκόσμια επιτυχία της οποίας την εισαγωγή μπορεί να παίξει και ένα χελωνονιντζάκι. Όμως, το απόλυτο χιτ των Metallica αδικήθηκε σίγουρα σαν λαϊκό τραγούδι. Πέτα λουλούδια στο «never care for what they say», παρήγγειλε ουίσκι στον μετρ στο «never care for games they play», και όταν γευτείς την κηροζίνη στο ποτό σου, «nothing else matters», φίλε αναγνώστη. Μακάρι όταν σκεφτόμασταν «Metallica» να μας ερχόταν στο μυαλό μόνο το ανατριχιαστικό χοροπηδητό στη βροχή την ώρα που ξεκίναγε το «For whom the bell tolls» στη Μαλακάσα, αλλά καλώς ή κακώς οι βάρδοι από το Αμέρικα έχουν και τις λαϊκές τους στιγμές.

2. Σούλα Δανέζη – Θέλει και λίγο π***ανιά

Μια γυναίκα ξέρει μόνο να σου πει, έλεγε ένα παλιό άσμα, και στην περίπτωση της Σούλας Δανέζη έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι που ξεχειλίζει από γνώση και σοφία. Για κάθε γυναίκα που βασανίζεται από τον έρωτά της, η Σούλα έχει τη συμβουλή που θα σου αλλάξει τη ζωή, έκανα και ρίμα. Για «να μην τον ψάχνεις στα μπαράκια και να μη το ρίχνεις στα σφηνάκια, να μην τα παίρνεις στο κρανίο», ένα κι ένα κάνουν δύο. Δηλαδή; Δηλαδή «δεν φτάνει μόνο η ομορφιά, θέλει και λίγο π***ανιά». Προσοχή η «π***ανιά» να είναι «λίγο», δηλαδή σε μικρές δόσεις, όταν και αν χρειάζεται. Με αυτή τη συνταγή της επιτυχίας μπορείς, φίλη αναγνώστρια, όχι μόνο να τον κάνεις να σέρνεται, αλλά και να σταδιοδρομήσεις στο τραγούδι, αν και για το τελευταίο τη σήμερον ημέρα μάλλον θα χρειαστείς μεγαλύτερη δόση από το μυστικό συστατικό που μας μαρτύρησε η καλλιτέχνιδα.

1. Αλέξης Κότος – Στην υγειά του μ**άκα

Την κορυφή δεν την χαρίζω εγώ στον Αλέξη Κότο, φίλε αναγνώστη, την κατέκτησε μόνος του, και αυτό το μαρτυρούν τα εκατομμύρια views του τραγουδιού, τα οποία εξηγούνται τόσο από την αυτογνωσία του λαϊκού Έλληνα ακροατή, όσο και από την παράξενη έμφυτη ίντριγκα που προκαλεί στο λαό μας οποιαδήποτε αναφορά της λέξης «μ****ας». Ο αοιδός χωρίζει, χωρίζει δύσκολα, χωρίζει με πόνο, μιας και έχει αντιληφθεί ότι η σύντροφος του τον έχει μετατρέψει στον τάρανδο του γιαγκερμάιστερ. Φτάνοντας στο ρεφραίν, ο ερμηνευτής απειλεί, «θα φύγω, στο ‘χω ξαναπεί, θα φύγω, δεν κάνω πλάκα», το τελευταίο για να κάνει σαφείς τις προθέσεις του στην λεγάμενη, στην περίπτωση που αυτή νόμιζε ότι αστειεύεται. Ρίξε μια ζεμπεκιά, φίλε αναγνώστη, σβήσε ένα τσιγάρο στην παλάμη σου, σκέψου -αν βοηθάει- και τι πληρώνεις σε φόρους τόσα χρόνια, και τραγούδα μεθυσμένος, να σε ακούσει όλη η γειτονιά: «θα φύγω, για να μην πεις, στην υγεία του μαλάκα».