Η ελπίδα τελευταία, εμείς προτελευταίοι

Η ελπίδα είναι η βάρκα που διαλέγουν οι περισσότεροι ακόμα και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, ενώ βλέπουν ότι τίποτα δεν αλλάζει με τους ίδιους στο σπίτι. Αυτή η βάρκα χωρά τους πάντες. Όμως είναι αμφίβολο αν θα φτάσει κάπου.

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue για την Εφημερίδα των Συντακτών οι απαντήσεις ακροβατούν μεταξύ σύγχυσης και ατολμίας. Ο κόσμος βλέπει και θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αλλά την ίδια ώρα είναι αρνητικός στο σενάριο πρόωρων εκλογών, αν και σ’ άλλη ερώτηση απαντά πως το πιθανότερο είναι να πάμε στην κάλπη πριν λήξει η τετραετία.

Από τη μία λοιπόν, ο κόσμος ζητά αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Από την άλλη δεν δείχνει ζεστός με τις διαδικασίες που θα τη φέρουν. Εκλογές δεν θέλει, στους δρόμους δεν κατεβαίνει, άλλες λύσεις δεν προτείνει.

Οι συζητήσεις “για την κατρακύλα μας” πυκνώνουν. Στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα σπίτια φίλων και συγγενών. Όλες αυτές οι συζητήσεις καταδικάζουν τα μνημόνια, τις πολιτικές λιτότητας, μιλούν για τους ανέργους και τη φτώχεια, αλλά κλείνουν με το “μακάρι”.

Τα ταμπού απέναντι σε οτιδήποτε αντιδρά, από μια απλή πρωτοβουλία πολιτών μέχρι τις κομματικές δράσεις καλά κρατούν. Η πορεία θεωρείται ακόμα “εμπορική ζημιά” για το κέντρο. Οι φόροι περνούν στα ψιλά. Οι εικόνες με κατεβασμένα ρολά πολλαπλασιάζονται.

Όσοι πάλι ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν και πώς να το διεκδικούν. Η εικόνα της καθαρίστριας του υπουργείου Οικονομικών που αρπάζει το γκλοπ από τον αστυνομικό και του φωνάζει να μη χτυπά γυναίκες στην ηλικία της μάνας του, ήταν αυτή που συγκίνησε, αλλά όχι το αποκορύφωμα των δράσεων από τις 595 εργαζόμενες που μπήκαν σε διαθεσιμότητα. Οι καθαρίστριες δίνουν αγώνα επί μήνες για να κρατήσουν τις δουλειές τους και να κρατηθούν στη ζωή. Ο αγώνας τους αυτός ήταν έντονος, μαζικός και ευρηματικός στην αρχή  και συνεχίζει έτσι μέχρι σήμερα. Το ότι έγιναν κτήμα μας τα αιτήματά τους είναι η μεγαλύτερη νίκη που πέτυχαν μέχρι τώρα, αλλά είναι διάχυτη η σιγουριά πως θα τα καταφέρουν να πάρουν και πίσω τις δουλειές τους, αλλά και τη ζωή που είχαν χωρίς την αγωνία του αύριο της ανεργίας.

Η ελπίδα είναι η βάρκα που διαλέγουν οι περισσότεροι ακόμα και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, ενώ βλέπουν ότι τίποτα δεν αλλάζει με τους ίδιους στο σπίτι. Αυτή η βάρκα χωρά τους πάντες. Όμως είναι αμφίβολο αν θα φτάσει κάπου. Η ελπίδα από μόνη της είναι κενή. Αυτοί που πλήττονται δεν λένε ούτε τι θέλουν ν’ αλλάξουν ούτε πώς θα το αλλάξουν. Έτσι, μπορεί να επικαλούνται το γνωστό: “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά πάντα παίζει και το ότι “προτελευταίοι μπορεί να είμαστε εμείς” .