ΤΟΠ ΦΑΪΒ: Τα αστέρια που θα ανεβάσουν τον τουρισμό μας

Ανοιξα προχθές την τηλεόραση, φίλε αναγνώστη, και είδα ότι ο πρωθυπουργός έχει λέει σχέδιο για τον τουρισμό. Καλό είναι να έχεις σχέδιο γενικά, αλλά με αυτό το υπουργείο Πολιτισμού δεν πας πουθενά.

Οι άνθρωποι είναι τόσο άσχετοι που θέλουν να ανεβάσουν τον τουρισμό και ξεχνάνε ότι για να γίνει αυτό πρέπει ως χώρα να προβάλλεις τον πολιτισμό σου. Και ποιός είναι ο πολιτισμός σου; Οι καλλιτέχνες σου. Τους πέντε παρακάτω τους παίρνεις τώρα, τους κάνεις χρυσά συμβόλαια και η Ελλάδα δοξάζεται ξανά στα πέρατα της γης. Όχι τέρατα, πέρατα.

5. Σταύρος Χατζησάββας – Φίλοι καλωσορίσατε στην Κύπρο (You are welcome friends to Cyprus)

Και η Κύπρος Ελλάδα είναι, φίλε αναγνώστη, και ο καλλιτέχνης φροντίζει να μας το θυμίσει. Στο πρώτο κιόλας πλάνο του βίντεοκλιπ, εκεί που αντικρίζεις μια παραλία, ξάφνου εμφανίζεται σαν αρχαίος θεός, ξαπλωμένος, ο Σταύρος Χατζησάββας, κρυμμένος πίσω από ένα κλαδί ελιάς. Στην αρχή φοβάσαι ότι έχει φάει σφαίρα, έτσι πεσμένος κάτω, αλλά όταν σου τραγουδά «Κι οι θάλασσες εν του παππού του δύτη», η μαγεία του ελληνικού πολιτισμού ξεδιπλώνεται. Στο ρεφραίν, τα κλαδιά δείχνουν τη χρησιμότητά τους, καθώς ο αοιδός τα σηκώνει με μαεστρία για να τα ξανακατεβάσει, μια κίνηση που παραπέμπει σε ευλογία, την ευλογία της τέχνης. Στη συγκεκριμένη βερσιόν του τραγουδιού η ελληνική γλώσσα εναλλάσσεται αρμονικά με την αγγλική, για να καταλάβει και ο τουρίστας, να έρθει να αφήσει λεφτά, από τη Λάρνακα ως τη Λάρισα.

4. Κώστας Μπίγαλης – Του Αιγαίου τα blues

Ο Κώστας Μπίγαλης είναι θρησκεία. Ο Κώστας Μπίγαλης δεν είναι μόνο αδυναμία της στήλης, αλλά αδυναμία όλου του Frog, και αν επιμείνετε θα με αναγκάσετε να προβώ σε αποκαλύψεις για γνωστό αρθογράφο του σάιτ που, ταμπουρωμένος πίσω από τα ντεκς, ξεσήκωσε ένα ολόκληρο μαγαζί, βάζοντας να παίξει η «Κόρη του περιπτερά» εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Ο Κώστας Μπίγαλης θα μπορούσε να σηκώσει την Ελλάδα στις πλάτες του, και με ένα τραγούδι που περιλαμβάνει νησιά, Δωδεκάθεο και μπλουζ, είναι ο ιδανικός «μαγνήτης» για τον τουρισμό μας. Αν δεν έχεις χορέψει το ρεφραίν «Έλα, Απόλλωνα έλα, πάρε τη λύρα μ’ ακούς» σε μαγαζί, μετά τις 5 το πρωί, ανταλλάσοντας παράλληλα παθιασμένα φιλιά με άτομο πολύ ψηλότερο από εσένα, δεν μπορείς να το νιώσεις το κομμάτι, φίλε αναγνώστη. Άσε να φέρουμε καμιά τουρίστρια, να νιώσει αυτή.

3. Σταμάτης Γαρδέλης – Come with me για να τη βρεις

Ο κινηματογράφος έχει προσφέρει μουσικά διαμάντια στον πολιτισμό, όπως η μουσική του «Νονού», του «Lord of the rings» και του «Έλα ν’ αγαπηθούμε ντάρλινγκ», όπου ο Σταμάτης Γαρδέλης μέσα σε ενάμιση λεπτό καταστρέφει γενιές και γενιές Ελλήνων. Καμάκι βουτηγμένο στα 80s, με στίχους βγαλμένους από δευτέρα προκαταρκτική σε φροντιστήριο αγγλικών, μουσική απλή αλλά μεστή, ένα αριστούργημα που βαφτίστηκε καλτ με αποτέλεσμα να επιβιώσει, σαν τις κατσαρίδες, για χρόνια και χρόνια. Δόλωμα για τους τουρίστες, που αν χαθούν στη μαγεία του, η ανάμνηση απ’ τη Γκρις θα τους μείνει για φορέβερ.

2. Μαρκέλλα Χατζιάνο- Ελλάδα

Κανονικά εδώ δεν χρειάζεται να σου γράψω τίποτα, φίλε αναγνώστη. Μπορείς να δεις την εισαγωγή του βίντεοκλιπ και θα στα πει όλα η Μαρκέλλα μας, η Μαρκέλλα όλων των Ελλήνων, που, όπως ο πρωθυπουργός, έχει ένα σχέδιο για τη χώρα. Και το σχέδιό της είναι η… βιρτουοζιτέ. Δεν ξέρεις τι είναι η βιρτουοζιτέ; Ούτε εγώ, αλλά υποθέτω ότι πρόκειται για αυτή την κραυγή που βγάζει -πάνω στο μπιτ- η καλλιτέχνιδα, κραυγή που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε μαστουρωμένη Μαρία Κάλλας και ευνουχισμένο Πλάσιντο Ντομίνγκο. Και αν η βιρτουοζιτέ σε ανυψώνει αλλά σε τρομάζει και λίγο (ειδικά εκεί που το μάτι της Μαρκέλλας γίνεται λίγο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι), η κορύφωση έρχεται με την electro-trance εθνική υπερηφάνεια του «Είμαι η Ελλάδα και είσαι η Ελλάδα, μαζί είμαστε Ελλάδα, θα επιζήσουμε». Χόρεψε έξαλλα, αφήνοντας τα δάκρυα χαράς να κυλήσουν στα μάτια σου, ενώ αισθάνεσαι ανατριχίλα, φίλε αναγνώστη. Αχ, το 2004, τη Μαρκέλλα έπρεπε να βγάλουμε στην τελετή έναρξης, και θα τα είχαμε γλιτώσει όλα.

1. Violetta Cafourides – Compra

Μπορεί η «Κόμπρα» να είναι ήδη μία παγκόσμια επιτυχία, όμως οι τσομπάνηδες που μας κυβερνάνε επιμένουν να δίνουν τα Ηρώδεια σε κάτι Σπανουδάκηδες, που μπροστά στη Βιολέτα δεν πιάνουν μία. Ποιός από μας δεν έχει τραγουδήσει «στο σκότος της νύχτας μονάχο του κλαίει ένα αστέρι, εκείνο μόνο ξέρει»; Ποιός δεν έχει λικνιστεί στο ανατολίτικο, σκοτεινό μπιτ του απόλυτου ηλεκτρονικού χιτ; Σιωπηλή ηρωίδα του βίντεο η κυρία με το ροζ ταγέρ από πίσω, που κατανοεί το όραμα της καλλιτέχνιδας και συμμετέχει στο κέφι με προκλητικές σέξι φιγούρες. Το δε φινάλε, με τη Βιολέτα να παίρνει πόζα Ronnie James Dio και να αφήνει να σβήσουν σιγά-σιγά οι αποκρυφιστικές μελωδίες από τα βάθη της Βαβυλώνας, αν το προμόταρες στο εξωτερικό θα είχαμε ουρές στα αεροδρόμια.