Το πραγματικό «plan B» που χρειάζεται άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ

Στον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται πράγματι ένα “plan B”, όχι βέβαια για το νόμισμα, αλλά για το πώς θα κινηθούν σε περίπτωση ήττας στις διπλές κάλπες.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται συχνά λόγος για την ανάγκη συγκρότησης ενός “plan B” για την περίπτωση που η χώρα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ. Η ιστορία θα δείξει αν η πλειοψηφία έχει δίκιο να απορρίπτει διαρκώς το αίτημα αυτό, που διατυπώνεται σε κάθε ευκαιρία από την «Αριστερή Πλατφόρμα». Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται πράγματι ένα εναλλακτικό σχέδιο, αλλά τελείως διαφορετικού τύπου.

Εδώ και μήνες, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε καταστήσει σαφές ότι θα χρησιμοποιήσει τις διπλές κάλπες του Μαΐου ως μία ευκαιρία καταμέτρησης δυνάμεων και ευθείας σύγκρουσης με την κυβέρνηση, με στόχο να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εθνικές εκλογές. Στις μεν ευρωεκλογές, θέτοντας το στόχο με το κεντρικό σύνθημα: «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν», που υπονοεί ότι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκάσει την κυβέρνηση σε παραίτηση και προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Ενώ στις αυτοδιοικητικές εκλογές, μεταφέροντας το δίλημμα «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο» στο τοπικό επίπεδο, με στήριξη σχεδόν αποκλειστικά κομματικών στελεχών σε όλους τους μεγάλους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν διαψευστεί πανηγυρικά στο παρελθόν και δεν αποκλείεται να γίνει το ίδιο φέτος. Ωστόσο, αν επιβεβαιωθούν οι μέχρι τώρα τάσεις, θα μπορούμε να μιλάμε για πλήρη αποτυχία της στρατηγικής που επέλεξε η αξιωματική αντιπολίτευση.

Για τις ευρωεκλογές οι περισσότερες μετρήσεις δείχνουν μάχη “στήθος με στήθος” μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με την πρωτιά να παραμένει αβέβαιη. Σε κάθε περίπτωση, ούτε μία δημοσκόπηση  δεν έχει δώσει προβάδισμα ασφαλείας στο κόμμα του κ. Τσίπρα. Με “κεφάλι” 2% ή 3% δεν πρόκειται, βέβαια, να εξαναγκαστεί η κυβέρνηση σε “φυγή”. Το δε ενδεχόμενο ήττας φυσικά δεν συζητείται ανοιχτά στην Κουμουνδούρου, αλλά -πάντα σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα- είναι απόλυτα υπαρκτό. Σε κάθε περίπτωση, αν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μείνει μεταξύ 20% και 25%, κανείς δεν θα μπορεί να μιλήσει για επιτυχία.

Στις μεγάλες περιφέρειες και τους δήμους τα πράγματα φαίνεται να είναι ακόμη χειρότερα. Στο δήμο της Αθήνας, το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι να περάσει στο δεύτερο γύρο – προς το παρόν “ιδρώνει” για την τρίτη θέση. Στη Θεσσαλονίκη, ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης δεν δείχνει να έχει καμία ελπίδα, παλεύοντας για διψήφιο ποσοστό, 30 μονάδες πίσω από τον Γιάννη Μπουτάρη και τουλάχιστον 10 κάτω από τον Σταύρο Καλαφάτη. Παρόμοια εικόνα και στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, όπου η Δέσποινα Χαραλαμπίδου πολύ δύσκολα θα αποτρέψει έναν “γαλάζιο” β’ γύρο (μεταξύ του Γιάννη Ιωαννίδη και του Απόστολου Τζιτζικώστα). Μόνο η Ρένα Δούρου φαίνεται να διεκδικεί με αξιώσεις την περιφέρεια Αττικής, όπου προβλέπεται σκληρή μάχη με τον Γιάννη Σγουρό στην επαναληπτική αναμέτρηση της 25ης Μαΐου.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, χρειάζονται ένα “plan B”, όχι βέβαια για το νόμισμα, αλλά για το πώς θα κινηθούν σε περίπτωση ήττας. Θα παραδεχτούν ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν εξηγούνται και δεν λύνονται όλα με το παρωχημένο δίλημμα του Μνημονίου; Θα κατανοήσουν ότι οι μέχρι τώρα προτάσεις τους δεν πείθουν παρά τους ίδιους ή και λιγότερους από ό,τι τον Ιούνιο του 2012; Θα επιτρέψουν να γίνει μία θαρραλέα αυτοκριτική και στη συνέχεια να διαμορφωθεί μία νέα, ρεαλιστική στρατηγική για τη χώρα; Ή μήπως προτιμούν να μείνουν επ’ αόριστο στον ρόλο της αντιπολίτευσης μέχρι να φλερτάρουν ξανά με μονοψήφια ποσοστά;