Δραμαμίνη: «Ακόμα και οι τρομακτικές έννοιες Μηδέν και Άπειρο κρύβουν ένα φως»

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου «Με το Μηδέν και το Άπειρο να συμφιλιωθούμε» με μελοποιημένα ποιήματα του μεγάλου ποιητή Κ. Γ. Καρυωτάκη και μια πολύ ενδιαφέρουσα εφαρμογή – παιχνίδι, οι «Δον Κιχώτες» της ελληνόφωνης εναλλακτικής σκηνής, όπως τους αποκαλώ, μιλούν στο Βάτραχο για την πρωτότυπη ιδέα τους, την επαφή μας με την ποίηση, την επαφή μας με την ελληνόφωνη εναλλακτική σκηνή αλλά και την επαφή της τελευταίας με τον εαυτό της.

Την Πέμπτη [σ.σ. 4/12] λοιπόν κυκλοφόρησε η τρίτη δισκογραφική τους δουλειά, βασισμένη στιχουργικά στο ποιητικό έργο του Κ.Γ. Καρυωτάκη. Εκτός από την πρωτοτυπία της μελοποίησης με την πινελιά των Δραμαμίνη, μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η εφαρμογή που κυκλοφορεί μαζί με το δίσκο, με μια αναπαράσταση της Πρέβεζας του 1928, του σπιτιού του ποιητή αλλά και τέσσερις γρίφους που θα σας κάνουν να ξενυχτήσετε τουλάχιστον ένα βράδυ στον υπολογιστή σας ακούγοντας «Με το Μηδέν και το Άπειρο να συμφιλιωθούμε» στο… πικάπ του σπιτιού και προσπαθώντας να τους λύσετε.

«Ο Γιάννης αγαπάει την ποίηση και τους Έλληνες ποιητές. Εγώ μυήθηκα σιγά-σιγά σε αυτό. Μέσα σε όλα τα βιβλία, είχε κι αυτό του Καρυωτάκη, ο οποίος μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και ήταν πιο κοντά στη δική μου αισθητική. Έτσι ενστικτωδώς έγραψα κάποιες μελωδίες πάνω σε αυτά τα ποιήματα. Στη συνέχεια έγραψε κι ο Γιάννης κάποιες μελωδίες και άρχισε να μαζεύεται ένα υλικό, για το οποίο σκεφτήκαμε ότι θα ήταν πολύ όμορφο να φτιάχναμε ένα δίσκο. Στη συνέχεια σκεφτήκαμε πως θα ήταν ένας όμορφος και πρωτότυπος τρόπος να παρουσιάζαμε αυτό το υλικό σε συνδυασμό με το έργο του Καρυωτάκη και την Πρέβεζα, και αυτός ήταν ο τρόπος της εφαρμογής», είναι η εξήγηση του Χάρη Μιχαηλίδη για τη δημιουργία αυτού του δίσκου, ο οποίος προετοιμαζόταν ανελλιπώς για περίπου δυο χρόνια.

Η πορεία από το «μηδέν» του δίσκου μέχρι και την κυκλοφορία του, πέρασε από διάφορα στάδια, ανάμεσα και αυτό του αρχικού δισταγμού όπως λέει ο Γιάννης Μιχαηλίδης: «Στην αρχή είχα φοβηθεί αυτή την ιδέα, γιατί θαύμαζα και θαυμάζω πολύ τον Καρυωτάκη για την τεχνική του, τον τρόπο γραφής του και τη θεματολογία του. Τρόμαζα στην ιδέα της μελοποίησης, μήπως χαλούσε αυτό που είχα στο μυαλό μου. Πίστευα ότι θα μου χαλούσε το “όνειρο”. Ο Χάρης, ως τρίτος, είδε πιο σφαιρικά την προσωπικότητα του Καρυωτάκη και με τον καιρό κατάλαβα κι εγώ πως αυτό που πάμε να κάνουμε έχει πραγματικά ενδιαφέρον».

Γιατί όμως ένα συγκρότημα στην καρδιά της Αθήνας το 2014 επιλέγει να μελοποιήσει ποιήματα του Καρυωτάκη φερμένα από το 1920; «Ο Καρυωτάκης έχει αυτό το χαρακτηριστικό, ο τρόπος που γράφει μιλάει στο σήμερα. Επίσης ήταν από τους ποιητές που όταν ξεκίνησαν να γράφουν ήταν μπροστά από την εποχή τους. Χρησιμοποιούσε μια καινούργια γλώσσα και αυτό του έδωσε διάρκεια στο χρόνο. Ήταν προωθημένος και εναλλακτικός, αυτό ίσως μας έδωσε τις βάσεις για περισσότερο “προωθημένες” μελοποιήσεις παρά για την πεπατημένη οδό, η οποία ενδεχομένως να ήταν πιο λυρική και σκοτεινή. Προσπαθήσαμε να φέρουμε στην επιφάνεια πτυχές του Καρυωτάκη που δεν είναι τόσο γνωστές. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος τον γνωρίζει ως απαισιόδοξο, δεν πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια αυτό.

«Ο Καρυωτάκης έπαιζε πολύ καλά με τις ακραίες έννοιες του μηδενός και του απείρου, είχε συμφιλιωθεί σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό με αυτές. Ακόμα κι αυτές οι – πολλές φορές τρομακτικές – έννοιες κρύβουν ένα φως».

Στην ουσία όμως, όπως είπε και ο Χάρης, «δεν ήταν καν επιλογή, ήταν μια αυθόρμητη έκφραση».

Επομένως, στη σκέψη ότι η μελοποίηση του Καρυωτάκη με ηλεκτρικές κιθάρες, τύμπανα και μπάσο μπορεί να είναι κάτι που δε θα διανοούνταν εύκολα κανείς, η απάντηση έρχεται σχεδόν λυτρωτικά και για τους ίδιους και για το κοινό: «ο Καρυωτάκης αποτέλεσε για εμάς ένα λόγο να εκφραστούμε. Αυτό δε σημαίνει πως το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο δυνατό. Μόνο και μόνο που μας δίνεται αυτή η ώθηση, ο σκοπός του ποιητικού έργου και του δικού μας εγχειρήματος έχει επιτευχθεί. Αν το αποτέλεσμα δεν αρέσει σε κάποιον είναι απόλυτα κατανοητό. Εμείς νιώθουμε πλήρεις όπως και να’ χει». Έτσι μάλλον δικαιολογείται και το κλείσιμο του δίσκου με το κομμάτι «Ικανοποίησις».

Συζητώντας κατά πόσο διατηρούμε επαφή με την ποίηση μετά τα ενδεχόμενα τραύματα της “Λογοτεχνίας” στο σχολείο, οι Δραμαμίνη μας καλούν να της δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία ειδικά αν δεν έχουμε εξοικειωθεί μαζί της ή αν τη θεωρούμε στριφνή. «Ο Καρυωτάκης αποδεικνύει ότι η ποίηση μπορεί να διαβαστεί και σήμερα, ο λόγος του είναι καθαρός και καθόλου δυσνόητος ή αφηρημένος. Ενδεχομένως η δουλειά που κάναμε να βάζει ένα λιθαράκι σε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία».

Πόσο εύκολο είναι όμως να συμφιλιωθούμε με το μηδέν και το άπειρο, δυο τρομακτικές έννοιες για τη φύση του ανθρώπου; Για το Γιάννη η συμφιλίωση αυτή «απαιτεί μόρφωση, να βλέπεις τα πράγματα πιο σφαιρικά, να είσαι ανοιχτός σε νέες ιδέες, πρωτοπόρος και σουρεαλιστής». Για το Χάρη, από την άλλη, «είναι τα δυο άκρα που δεν πρέπει να μας τρομάζουν. Εκεί άλλωστε έγκειται και η έννοια της συμφιλίωσης. Ίσως είναι κάτι το ιδανικό και άπιαστο. Και μόνο όμως το γεγονός ότι παλεύεις γι’ αυτό, αρκεί».

«Σίγουρα νιώθουμε μια μοναξιά. Είναι πολύ δύσκολο να δημιουργείς και να σκέφτεσαι ότι μπορεί κανείς να μην ενδιαφερθεί για αυτό».

Παρακολουθώντας τους σχεδόν μοναχικούς να παλεύουν για τη συμφιλίωση με το μηδέν και το άπειρο με δόσεις σουρεαλισμού και να πρωτοτυπούν στα λημέρια της ελληνόφωνης rock σκηνής, εγώ τους βλέπω σαν «Δον Κιχώτες», και μάλλον δεν πέφτω έξω αν κρίνω από τα λεγόμενά τους: «Σίγουρα νιώθουμε μια μοναξιά. Είναι ωραίο να ανθίζει μια σκηνή, να έχει πολλές μπάντες που δημιουργούν και να πηγαίνει προς το καλύτερο. Αν γίνονται καλές δουλειές, σε ωθούν να κάνεις περισσότερα πράγματα και ο κόσμος με τη σειρά του ανταποκρίνεται περισσότερο. Παρόλα αυτά ίσως και να συμβαίνουν πράγματα, τα οποία όμως δυστυχώς δε φτάνουν στα αυτιά μας, γιατί υπάρχει ο φόβος ότι ο κόσμος δε θα ανταποκριθεί. Είναι πολύ δύσκολο να δημιουργείς και να σκέφτεσαι ότι μπορεί κανείς να μην ενδιαφερθεί για αυτό. Υπάρχουν μπάντες σήμερα, όπως είναι ο Κύριος Κ., οι Άγριες Φράουλες, τα Φρούτα του Δάσους, οι RadioSol, και πιστεύουμε πως μόνο αν συνεχίσουμε να βγάζουμε καινούργια πράγματα θα προχωρήσει η ελληνόφωνη μουσική σκηνή και θα είναι υγιής».

Παρόλο που η απουσία προσωπικού στίχου στο συγκεκριμένο δίσκο τους «κούμπωσε» για λίγο εξαιτίας της επιθυμίας τους να εκφραστούν κι εκείνοι με τη σειρά τους, ενώ χαρακτηρίζονται από μια εμμονή για το διαφορετικό, οι Δραμαμίνη δεν αποκλείουν μελοποιήσεις ποιημάτων στο μέλλον αν βρεθεί ξανά αντίστοιχο συναίσθημα και φόρτιση από κάποιον άλλο ποιητή. Προς το παρόν στα σκαριά υπάρχει ήδη υλικό με την υπογραφή των Δραμαμίνη εξ ολοκλήρου!

Για την ώρα κατεβάστε το νέο τους δίσκο και την εφαρμογή «Με το Μηδέν και το Άπειρο να συμφιλιωθούμε», δωρεάν ή με δικής σας εκτίμησης δωρεά, από το site τους www.dramamini.gr, στο οποίο σύντομα θα αναρτηθεί και η ημερομηνία παρουσίασης του τον Ιανουάριο του 2015.

* Οι Δραμαμίνη είναι οι:
Γιάννης Μιχαηλίδης
Χάρης Μιχαηλίδης
Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου
Αλέκος Βουλγαράκης
Στέφανος Δανιηλίδης
Κωστής Βήχος
Αλέκος Κούρτης
Κώστας Γιαννίρης
Γιώργος Λειβαδάς