Α ρε Πάολα που μας χρειάζεται…

Είχα καιρό να ξεκινήσω από το σπίτι μετά τα μεσάνυχτα για εξόρμηση διασκέδασης με φίλους. Αποφάσισα να το κάνω με αφορμή σε ένα εορταστικό κάλεσμα, το Σάββατο που μας πέρασε, δηλαδή Σάββατο στην καρδιά της περιόδου των Χριστουγέννων.

Έφτασα στο νυχτερινό κέντρο στις Τζιτζιφιές, όπου πρωτοκλασάτα ονόματα της σύγχρονης ελληνικής πίστας φιγουράρουν στην τεράστια μαρκίζα, γύρω στις 01.00…

Περίμενα τον πανικό από κόσμο οπότε όταν έφτασα στο parking ήμουν ατάραχος. Η ουρά για το bar τεράστια, ενώ από την πόρτα των κρατήσεων – τραπεζιών τα πράγματα κυλούσαν ομαλά. Ανέφερα στο μετρ το όνομα της κράτησης, είδα στο χαρτί ότι είχαν έρθει ήδη κάποιοι από τους 10 για τους οποίους ήταν το «τραπέζι» και ευθύς ένας νεαρός ζήτησε να τον ακολουθήσω. Όταν μπήκα στον κύριο χώρο του κέντρου στην πίστα ήταν η Πάολα.

Υπερυψωμένη η πίστα, φωτορυθμικά, upbeat νεοσκυλέ ρεπερτόριο και το μαγαζί πραγματικά κολασμένα γεμάτο. Ο δρόμος για το τραπέζι που με περίμενε η παρέα μου μεγάλος και δύσκολος! Με τα πολλά μου δείχνει ο νεαρός πού είναι το τραπέζι της κράτησης. Πραγματικά «Α’ θέση» με ωραία θέα στην πίστα και μικρή απόσταση από τους καλλιτέχνες. Δεν το λες τραπέζι, αλλά ένα coffee table από αυτά που έγιναν της μόδας όταν ο Ρουβάς βγήκε στις πίστες. Μερικά σκαμπό για να κάθονται οι καλεσμένοι και ένας καναπές που πηγαίνει από άκρη σε άκρη σε όλη τη σειρά και τον μοιράζονται τα πρώτα αυτά τραπέζια. Εργονομικότατο γιατί έχει παγοθήκες built in οπότε τα τεράστια μπουκάλια πανάκριβης vodka, που επίσης έγιναν της μόδας πρόσφατα, μένουν πάντα παγωμένα.

Προσέξτε τώρα τις λεπτομέρειες που ξέρουμε όλοι, που απεχθανόμαστε όλοι αλλά όλοι τυχαίνει να τις ζούμε ξανά και ξανά εν γνώση και επιθυμία μας:

Το «τραπέζι» χωράει με βία 6 άτομα. Έμαθα πως εμείς που ήμασταν 10, είχαμε τεράστιο «μέσο» γιατί συνήθως στριμώχνουν 15 – 20 άτομα. Θέλω να το καταλάβετε… Αισθάνεσαι τόσο στριμόκωλα που νομίζεις ότι κάθεσαι σε κοινόχρηστη τουαλέτα, ενώ δίπλα κάνουν την ανάγκη τους και άλλοι πολλοί συναγωνιστές.

Δεν υπάρχει non-smoking area ούτε για αστείο. Και δε λέω… το επιχείρημα «καλά, μπουζούκι χωρίς τσιγάρο, γυναίκα χωρίς βυζιά» είναι η μια όψη του νομίσματος. Έγκυος, ασθματικός, αλλεργικός στον καπνό και λοιπά είδη Έλληνα που θέλουν να δουν Μαζωνάκη δηλαδή, δεν υπάρχουν; Δεν μας νοιάζει αυτό λοιπόν. Το υγειονομικό και η περιφέρεια μοιράζει επιλεκτικά τα πρόστιμα.

Τρίτο καταπληκτικό: Τα μεγάλα ονόματα λειτουργούν με δικούς τους ρυθμούς. Και εξηγώ: με το ζόρι να τραγουδάνε το 1/3 των στίχων του τραγουδιού που ερμηνεύουν, ενώ το υπόλοιπο τραγούδι ακούγεται από το φιλοθεάμον κοινό – που προσπαθεί ομολογουμένως – ή δεν ακούγεται καθόλου.

Τέταρτο και καταπληκτικότερο: σέρβις ανύπαρκτο από ένα σημείο και μετά. Σημειώνω πως ο «στα μέσα και στα έξω» αυτού του χώρου φίλος μου που είχε κάνει την κράτηση είχε προβεί σε παραγγελία τρίτου τεραστίου μπουκαλιού πανάκριβης vodka, ενώ το «τραπέζι» θεωρείτο από τα καλύτερα. Έχει σπάσει λοιπόν από το στριμωξίδι ένα ποτήρι, το οποίο το μαζεύουμε από το πάτωμα και το βάζουμε σε ένα τασάκι. Έφυγα 2 ώρες μετά το σπάσιμο του ποτηριού και το τασάκι με το σπασμένο ποτήρι ήταν ακόμα μέσα. Επίσης ήθελα νερό και μια μπύρα. Δεν καταφέραμε 45 λεπτά να βρούμε ένα σερβιτόρο για να τα ζητήσουμε.

Και συνεχίζουμε με τα τετριμμένα περί νομιμότητας του κέντρου, μη νόμιμων αποδείξεων και πολύ μεγάλων εντάσεων ήχου σε σημείο την άλλη μέρα να βουίζουν τα αυτιά. Όλα αυτά σε πακέτο υπερβολικά ψηλών τιμών. Τραπέζι και 500 ευρώ στην καλύτερη και φρόνιμη εκδοχή. Δεν θα μιλήσω ειρωνικά για τον Μαζωνάκη, γιατί αυτόν τον βρήκα τίμιο, με σωστή φωνή και όλο του το ρεπερτόριο δουλεμένο. Αλλά για την Πάολα και τον Παντελίδη ισχύουν όλα τα παραπάνω, με το μαγαζί φίσκα. Και στο parking γκρίνια από διάφορες κυρίες βγαίνοντας: «Ήταν στριμόκωλα, μας πιάσανε τον κώλο, το κωλοτσιγάρο πότισε στα ρούχα. γενικά…κωλοκατάσταση».

Και είναι εδώ που κάνω την αυτοκριτική μου: Αν μου πουν να ξαναπάω; Τι θα κάνω; Θα πάω παρά τα προαναφερθέντα. Όλοι αυτοί που γκρινιάζουν; Τι θα έκαναν; Σαφέστατα θα ξαναπήγαιναν σαν τα πρόβατα σε σφαγή και πάλι θα γκρινιάζανε στο parking βγαίνοντας. Αν δούμε ότι ο κόσμος που ήταν μαζί μου εκεί είναι μια μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας μπορούμε να αναγάγουμε το θέμα στο εξής: 20 χρόνια και βάλε όλο το πολιτικό σύστημα μας στριμώχνει, μας φυσάει καπνό στη μούρη, μας πιάνει τον κώλο, μας παρέχει ευτελές θέαμα και κουτσουρεμένο «ρεπερτόριο», εμείς γκρινιάζουμε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να το ψηφίζουμε το σύστημα αυτό. Όπως ακριβώς πάμε στα μπουζούκια, στριμωχνόμαστε, ταλαιπωρούμαστε, μόνο που δεν μας δέρνουν, γκρινιάζουμε στην έξοδο και τελικά… ξαναπηγαίνουμε! Χρειαζόμαστε Πάολα… Δώσε πόνο. Αυτά και του χρόνου με υγεία.