Μαρία Λατσίνου: «Μουσική κάνουμε γιατί δεν μπορούμε αλλιώς»

Μερικές ανάσες, άλλες αργές, βαθιές, κι άλλες πιο γρήγορες, κοφτές, και ένα επιβλητικό και κάπως μυστήριο πιάνο είναι τα άκρως απαραίτητα για να μας μυήσουν στο νέο δίσκο της Μαρίας Λατσίνου, «Μια Ανάσα Μετά», που κυκλοφορεί από την Puzzlemusik μόλις δύο χρόνια μετά το «Μια Ανάσα Δρόμος».

Ο νέος δίσκος της Μαρίας Λατσίνου είναι ένα αυθεντικό set 9 κομματιών που ηχογραφήθηκαν ζωντανά στις 3 Απριλίου 2016 στο ΙΛΙΟΝ Plus – και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το χαρακτηρισμό «αυθεντικό», μιας και η Μαρία Λατσίνου και οι μουσικοί της συνοδοί κατέγραψαν και καταθέτουν το πιο ακατέργαστο και ταυτόχρονα τόσο καλά μελετημένο υλικό τους.

Δύο χρόνια μετά την πρώτη ανάσα, κλείνει ο πρώτος κύκλος της μουσικής αυτής φάσης τους για να οδηγηθούν σταδιακά στην ηχογράφηση του δεύτερου studio album το καλοκαίρι. Πέρα από τη «Χαμένη Γενιά», με την οποία ταυτιστήκαμε στο πρώτο album, στο νέο δίσκο ακούμε κομμάτια που δεν είχαν συμπεριληφθεί τότε, ωστόσο τώρα έφτασε η στιγμή τους. Γιατί όμως τώρα και όχι τότε; «Η επιλογή των τραγουδιών ήταν συναπόφαση. Κατ’ αρχήν του Χρήστου και δική μου, αλλά και όλου του σχήματος. Τα περισσότερα τραγούδια τα παίζαμε σε συναυλίες για ένα χρόνο πριν μπούμε στο στούντιο να τα ηχογραφήσουμε. Έτσι δοκιμάστηκαν και παιχτικά, αλλά και διαδραστικά, και καταλήξαμε σε αυτά που λειτουργούσαν καλύτερα και σε μας και στο κοινό. Εκτός αυτού, η ένταξη του Γιώργου Ανδρουλάκη με τη λύρα στο σχήμα μετά την ηχογράφηση του δίσκου «Μια ανάσα δρόμος» ήταν καταλυτική. Έδωσε άλλη πνοή σε γνώριμα τραγούδια λόγω της φύσης του οργάνου, και τραγούδια που αρχικά προβλημάτιζαν, ξαφνικά έλαμψαν!».

Πέρα από τα κομμάτια που δεν είχαμε ακούσει στο «Μια Ανάσα Δρόμος», στη νέα κυκλοφορία «Μια Ανάσα Μετά» περιλαμβάνονται και τρεις διασκευές για την επιλογή των οποίων η Μαρία μας κατατοπίζει, χωρίς να παραλείψει να αναφερθεί στη διαδικασία της επαναπροσέγγισης τους εν γένει: «Ήταν άλλη η διαδικασία για κάθε ένα τραγούδι που διασκευάσαμε. Παράδειγμα, το “Νανούρισμα Σμύρνης” ήταν ένα τραγούδι που ανακαλύψαμε μέσα από ένα βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση , το “Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα”. Το “Ο χρόνος δε μ’ αφορά” του Αντώνη Λιβιεράτου ήταν επιλογή του Χρήστου. Ήταν ένα τραγούδι που δεν το ήξερα και μου άρεσε πάρα πολύ. Όσον αφορά στη διαδικασία επαναπροσέγγισης, δεν είναι μόνο δική μου πρωτοβουλία, αλλά κυρίως ομαδική δουλειά. Ο καθένας βάζει από μια ιδέα. Ούτως ή άλλως η ηχοχρωματική και έμψυχη σύνθεση του σχήματος κατευθύνει την τελική μορφή του τραγουδιού». Εγώ να πω ωστόσο οτι χάρηκα ιδιαίτερα που γνώρισα το «Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα» των Διάφανων Κρίνων με τη φωνή της Μαρίας.

Η αλήθεια είναι ότι γύρω από τα θεατράλε φωνητικά της έχει διαμορφωθεί πλέον ένα σταθερό σχήμα που πλαισιώνει και συνοδεύει τις μουσικές της «ανάσες» και η ίδια δε θα μπορούσε να βλέπει αυτή τη διαδικασία της σύνθεσης ενός τέτοιου σχήματος πιο ενδιαφέρουσα: «Όντως υπάρχει ένα σταθερό σχήμα που συνδημιουργεί. Οι δυο Γιώργηδες, ο Φοίβος, ο Στέφανος, η Βάσω, εγώ και φυσικά ο Χρήστος. Η κόλλα που μας κρατά ενωμένους είναι αυτή η αγάπη για τη μουσική. Ο πυρήνας είναι ο Χρήστος που μας ιντριγκάρει με τη μουσική και τους στίχους του, αλλά και αναλαμβάνει αυτό τον άχαρο ρόλο της οργάνωσης, στον οποίο είναι επίσης εξαιρετικός!».

Μετά την ακρόαση του «Μια Ανάσα Μετά», αναπόφευκτα η σκέψη προσπαθεί να αναλύσει και να συγκρίνει – ίσως με αφέλεια – τις δυο τόσο διαφορετικές διαδικασίες ηχογράφησης σε studio και on stage. Η Μαρία μοιράζεται τη δική της εμπειρία με το Βατραχάκι: «Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό, αν και η ηχογράφηση του πρώτου δίσκου είχε γίνει πάλι με ολόκληρη την μπάντα στο στούντιο. Ο χώρος και κυρίως το κοινό κάνει τη διαδικασία ξεχωριστή. Στην αρχή είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι όλο αυτό ηχογραφείται, γεγονός που προσδίδει ένα παραπάνω άγχος και «μάγκωμα». Στην πορεία, όμως, το ξεχνάς και μπαίνεις μέσα στη μαγεία του live. Το άλμπουμ αυτό αποτυπώνει τη συγκεκριμένη στιγμή, την ενέργεια και τις αστοχίες του ζωντανού, αλλά κυρίως τη χαρά της μουσικής. Φαντάζομαι ότι έτσι το αισθάνονται όλοι».

Λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα μας με τη Μαρία, επέμεινα λίγο παραπάνω στη «Χαμένη Γενιά», η οποία σίγουρα ξεχώρισε από τον πρώτο δίσκο και σοφά περιλήφθηκε και στη live ηχογράφηση – αν και εγώ πάντα ήμουν λάτρης του με μυρωδιά καμπαρέ «Κρασί».

Το αξιοσημείωτο με το κομμάτι αυτό είναι ότι επιτέλους μιλά για την εποχή μου – δηλαδή είμαι σχεδόν σίγουρη πως αν το ακούσω μετά από 20 χρόνια θα καταλάβω ακριβώς για ποια παρελθούσα (ελπίζω) φάση της ζωής μου μιλά. Η ίδια ωστόσο στέκεται αρκετά πιο επιφυλακτική ως προς τη δυναμική του στίχου στο γενικότερη πλαίσιο της σύγχρονης στιχουργικής: «Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Μουσική κάνουμε γιατί δεν μπορούμε αλλιώς- ούτε για να διδάξουμε ούτε για να επηρεάσουμε. Επικοινωνούμε την αισθητική και τις ανησυχίες μας. Η ελληνική μουσική σκηνή είναι πλούσια από εξαιρετικές προτάσεις. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει η πορεία».

Την Πέμπτη, 26 Απριλίου, ο δίσκος «Μια Ανάσα Μετά» επιστρέφει στο μέρος που γεννήθηκε, τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ Plus (Κοδριγκτώνος 17 & Πατησίων, Αθήνα). Στο χώρο θα διατίθεται και ο δίσκος σε φυσική μορφή, ο οποίος κυκλοφορεί σε limited edition στη σειρά L από την Puzzlemusik.

Εάν επιμένετε ψηφιακά, εννοείται οτι μπορείτε να το βρείτε σε όλες τις γνωστές πλατφόρμες, όπως iTunes, Spotify, Google Play, Tidal και Deezer.

* Με τη Μαρία Λατσίνου παίζουν οι:

Χρήστος Αλεξόπουλος – πιάνο, keyboards
Γιώργος Ανδρουλάκης – κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές
Βάσω Μιχαηλίδου – ακορντεόν
Γιώργος Λιάπης – μπάσο
Φοίβος Βαλαβάνης – τύμπανα