Έψαχνα με αγωνία να εντοπίσω το δικό μας στεφάνι, ανάμεσα σε καμιά σαρανταριά άλλα. Το βλέμμα μου σάρωνε προσεχτικά, ξανά και ξανά, κάθε γωνία στο προαύλιο, φτάνοντας μέχρι την πολυτελή μαύρη λιμουζίνα που ήταν παρκαρισμένη...
Read More →In memoriam H.M. Εδώ και κάποιες μέρες η μαμά μου δεν ήταν όπως παλιά. Τριγυρνούσε στο σπίτι σκεφτική, ανόρεχτη και απόμακρη. Το πρωί ετοίμαζε το πρωινό μας μηχανικά, χωρίς εκείνη τη χαρακτηριστική της ζωηράδα που...
Read More →Αναστενάρης Έκανα την καρδούλα σου γυαλιά-καρφιά και πάτησα αναστενάρης στα κάρβουνα των στεναγμών σου Την έκσταση του αρχαίου θεού κατέθεσα στα συντρίμμια των ονείρων σου Πήρα αγκαλιά το εικόνισμα με τη μορφή σου και μάτωσα...
Read More →Έκανε πολύ κρύο εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη 1968. Ο Χρίστος πέρασε από την πλατεία Ναβαρίνου, συναντήθηκε με τον Άγγελο και μαζί έπιασαν να ανηφορίζουν προς την Εγνατία. Όταν προσπέρασαν την Αχειροποίητο, τα αυτιά τους...
Read More →Τον είχαμε σαν θεό μας στην τάξη. Τρίτη Γυμνασίου, στο εξατάξιο τότε, «επί Δικτατορίας» σύστημα. Τριάντα αγόρια στη Θεσσαλονίκη. Μας έκανε –τι άλλο;- Νέα Ελληνικά. Αυτά ήταν η αγάπη και το πάθος του, σε όλη...
Read More →ΤΙΘΩΝΟΣ (επώδυνη αλληγορία) Λησμόνησε η βιαστική Αυγή αιώνια νεότητα για τον όμορφο Τιθωνό από αρχής να ζητήσει. Τώρα δίπλα της το γηρασμένο πρόσωπο τα ισχνά μέλη και το θολό βλέμμα του άλλοτε λαμπρού εραστή της...
Read More →Απόλυτα εναρμονισμένος με τον ρυθμό του γνωστού λαϊκού άσματος, είπα να στείλω σήμερα την αγανάκτησή μου στον «Βάτραχο», παραφράζοντας ελαφρά τον στίχο. Συγχωρήστε με, αγαπητοί αναγνώστες, για το θράσος να απευθυνθώ προς εσάς σε πρώτο...
Read More →Ανεπαισθήτως φεύγουμε Ένας ένας και σιγά σιγά ανεπαισθήτως φεύγουμε. Ανοίγουμε την πόρτα του θαλάμου νοσηλείας φροντίζοντας να κλείσουμε πίσω μας μήπως και δεν μας πάρουν είδηση γιατί πάντα υπάρχει μια ελπίδα ότι απλώς αλλάζουμε δωμάτιο....
Read More →Πάνω που κοντεύαμε να τελειώσουμε την επίσκεψη κι ετοιμαζόμαστε να αναχωρήσουμε, μια ακαθόριστη κίνηση στην πέρα άκρη του θλιβερού δωματίου με έκανε να στρέψω εκεί το βλέμμα. Κι αντίκρισα τον μικρό Παναγιώτη, ξαπλωμένο ανάσκελα στο...
Read More →Αυτός που ξεστόμισε με τόση φυσικότητα τις δυο σκανδαλιστικές λέξεις ήταν γύρω στα εβδομηνταπέντε. Κοτσονάτος άνδρας, με κομψό μαύρο δερμάτινο μπουφάν, δεν είχε βγάλει την κοτλέ τραγιάσκα του, αν και μέσα στο καφέ-πατισερί «Τάσος» του...
Read More →
