Γενικεύοντας, εξισώνοντας, δικαιολογώντας

“Να μετονομάσουμε και τη Σταδίου σε οδό θυμάτων Marfin”, σχολίασε κάποιος στο άκουσμα της απόφασης να πάρει το όνομα του Παύλου Φύσσα η οδός όπου δολοφονήθηκε. Το σχόλιο αυτό καθρεφτίζει την λογική που αναλύεται στο εξής τρίπτυχο: Γενικεύω, εξισώνω, προσπαθώ να δικαιολογηθώ.

Δυο πλευρές σχηματίστηκαν μετά την απόφαση στο Κερατσίνι να πάρει το όνομα του Παύλου Φύσσα η οδός όπου δολοφονήθηκε. Η μία που την επιδοκίμασε κι η άλλη που την κατέκρινε.

Για την πρώτη στάση, μάλλον δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Η μετονομασία του δρόμου είναι πράξη τιμής, αλλά και ουσίας. Κάθε φορά που κάποιος περνά θα θυμάται την μαχαιριά σ’ έναν άνθρωπο που αντιμαχόταν το φασισμό, την μαχαιριά στη δημοκρατία.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που το βλέπουν διαφορετικά. Χαρακτηριστικότερο όλων, το παρακάτω σχόλιο: “Να μετονομάσουμε και τη Σταδίου σε οδό θυμάτων Marfin”. 30 likes.

Το σχόλιο αυτό καθρεφτίζει την λογική που αναλύεται στο εξής τρίπτυχο: Γενικεύω, εξισώνω, προσπαθώ να δικαιολογηθώ.

Εξισώνω γιατί υπονοώ πως η οργανωμένη εκτέλεση του Φύσσα από χρυσαυγίτες, είναι το ίδιο με το εξίσου τραγικό, αφού μιλάμε για θάνατο, περιστατικό στη Marfin που συνέβη υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες (ξέρουμε το πού και το πότε, αλλά όχι το πώς, το γιατί και το κυριότερο την ταυτότητα των δραστών). Γενικεύω διότι υπονοώ πώς ο απεργός διαδηλωτής, που μπορεί και να συγκρουστεί με τα ΜΑΤ, είναι το ίδιο με τον φασίστα που δολοφονεί με κριτήριο τη διαφορετικότητα. Και προσπαθώ να δικαιολογηθώ, διότι δεν μίλησα για τον Φύσσα, όπως δεν μίλησα και για τον Γρηγορόπουλο, όπως δεν μίλησα για τόσα και τόσα θύματα ακόμα, υιοθετώντας ένα σφαιρικό απολογισμό. Μόνο που αυτός ο σφαιρικός απολογισμός δεν περιλαμβάνει καμία αναφορά στον Φύσσα και τον Γρηγορόπουλο.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που σκέφτονται έτσι;

Είναι αυτοί που μόλις έμαθαν για τον Φύσσα, σιώπησαν. Αυτοί που μετά από κάθε πορεία γράφουν ανά πεντάλεπτο κι άλλο στάτους, για την κατάληψη του κέντρου από παράφρονες διαδηλωτές. Αυτοί που μαζί με τις βροχές βγήκαν ξανά στην επιφάνεια. Άρχισαν τις συγκρίσεις και βάλανε στη ζυγαριά την ανθρώπινη ζωή. Η θεωρία των δύο άκρων σε όλο της το μεγαλείο. Τόσο καλά διατυπωμένη, που θα τη ζήλευε ακόμα και το κυβερνητικό επικοινωνιακό team.

Αναρωτιέμαι βέβαια.

Μήπως είναι τελικά κι αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν κάποιον θάνατο περισσότερο από άλλο. Μήπως τελικά είναι κι αυτοί που θέλουν την κοινωνία χωρισμένη στα δύο. Μήπως τελικά είναι κι αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα -στη δική τους πλευρά- να βρίσκονται οι ναζί. Αρκεί οι τελευταίοι να είναι σοβαροί.