Πριν ξαναμιλήσεις για εξαθλίωση

Η κυρία Παναγιώτα μένει στο κοντέινερ από τον σεισμό του ’99. Μαζί της μένουν οι δυο κόρες της, ο άντρας της μιας (η άλλη έχει χωρίσει) και τα πέντε της εγγόνια. Όλοι άνεργοι – «τα παιδιά κάνουν που και που κανένα μεροκάματο, αλλά σταθερή δουλειά δεν βρίσκουν», μας λέει.

Μέχρι πριν λίγους μήνες, η οικογένεια εισέπραττε ένα επίδομα ύψους 280 ευρώ από την Πρόνοια. Ακόμη και τότε, λέει η κυρία Παναγιώτα, «έπρεπε να διαλέξω: να πληρώσω το ρεύμα ή να ταΐσω τα μικρά;». Οι οφειλές στη ΔΕΗ ολοένα αυξάνονταν. Το ρεύμα κόπηκε τον Φεβρουάριο του ’14.

Πλέον έχει κοπεί και το επίδομα της Πρόνοιας («τα παιδιά μεγάλωσαν, μου είπαν»- κι ας είναι μόλις τριών χρονών το μικρότερο). Εννιά στόματα εξαρτώνται από το συσσίτιο της τοπικής εκκλησίας. Για θέρμανση, η κυρία Παναγιώτα έχει μια παλιά ξυλόσομπα, όπου καίει ό,τι βρει «για λίγο το πρωί που ξυπνάνε τα μικρά να πάνε σχολείο, και για δυο ώρες το βράδυ».

Το κρύο είναι τσουχτερό, η ψευδοροφή στο “σαλόνι” – μια αυτοσχέδια, αυθαίρετη επέκταση του κοντέινερ – έχει σαπίσει από την υγρασία. Αλλά τα πιτσιρίκια δεν σταματούν να τρέχουν γελώντας γύρω από τη γιαγιά τους, που κοιτάζει επιφυλακτικά την κάμερα. Είναι από αυτά τα καταραμένα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, στα οποία αισθάνεσαι εισβολέας και εκμεταλλευτής της δυστυχίας.

Όταν έρχεται η ώρα της συνέντευξης, η κυρία Παναγιώτα δεν φωνάζει οργισμένα, δεν κλαίει με λυγμούς, δεν εκλιπαρεί για βοήθεια μπροστά στο φακό. Χαμηλώνει μόνο τα μάτια λέγοντάς μας ότι το μόνο που ελπίζει είναι να έχει και πάλι «ζεστό νερό για να κάνει μπάνιο τα μικρά».

Η Ρένα Δούρου ήταν εδώ, στον οικισμό σεισμοπλήκτων του στρατοπέδου Καποτά στο Μενίδι, τον περασμένο Δεκέμβριο. Η Περιφερειάρχης υποσχέθηκε επανασύνδεση του ρεύματος για τις δεκάδες οικογένειες που ζουν στο σκοτάδι και απέτρεψε την διακοπή της ηλεκτροδότησης που προγραμματιζόταν για αρκετά ακόμη κοντέινερ. Ενάμιση μήνα μετά, η κυρία Παναγιώτα περιμένει. «Ελπίζω», λέει μόνο, «το ελπίζω…».

Πριν φύγουμε, σταματάμε για ένα γενικό πλάνο στην άκρη του οικισμού, δίπλα στο σχολείο. Μπροστά μας, μία παιδική χαρά ρημάζει, ξερόχορτα καταπίνουν τις κούνιες. Κοιτώντας τα κοντέινερ από ψηλά, σκέφτομαι ότι ναι, υπάρχει εξαθλίωση στην Ελλάδα. Υπάρχει αυτή η Ελλάδα που χαμηλώνει το βλέμμα και πλέον ζητάει μόνο λίγο ζεστό νερό για να κάνει μπάνιο τα μικρά.

Κι ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η Ελλάδα, εσύ δεν δικαιούσαι να μιλάς για εξαθλίωση. Σου έκοψαν τη σύνταξη, τον μισθό, σε απέλυσαν ή δεν σου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να βρεις μία δουλειά της προκοπής- αλλά, διάολε, για να διαβάζεις αυτό το άρθρο, πάει να πει ότι έχεις πρόσβαση στο internet, που σημαίνει ότι έχεις και στέγη, φαγητό, ρεύμα, ζεστό νερό.

Μην με παρεξηγείς. Θύμωσε, βρίσε, ψήφισε ό,τι θέλεις – έχεις δίκιο. Αλλά πριν ξαναμιλήσεις για εξαθλίωση, σκέψου την κυρία Παναγιώτα.