Αύγουστος στο γραφείο: πώς να μην ξυραφιαστείς

«Εσύ είσαι μια χαρά, έχεις τη δουλειά σου, μη λες τίποτα», σου λένε με ζήλεια οι άνεργοι φίλοι σου, καθώς ετοιμάζονται να πάνε να λιώσουν ένα μήνα κάνοντας ελεύθερο κάμπινγκ.

Πράγματι, φίλε αναγνώστη. Σε ευλόγησε ο Θεός. Σε μία περίοδο που η κρίση έχει δημιουργήσει άφθονη ανεργία, εσύ θα έχεις τη χαρά να δουλεύεις σαν το σκυλί για έναν ακόμα Αύγουστο, κερδίζοντας χρήματα τα οποία στη συνέχεια θα δώσεις σε εφορίες, χαράτσια, τράπεζες και ΔΕΗ. Συγχαρητήρια. Πάμε τώρα να δούμε τρόπους να μην κάνεις καμιά τρέλα.

Γίνε ο Σταύρος Θεοδωράκης

Το τρολάρισμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Την ώρα που ο σαχλαμπούχλας συνάδελφος θα έρθει να σου χώσει μία δουλίτσα τόσο μικρή ώστε να μη μπορείς να πεις όχι, αλλά παράλληλα βαθιά ενοχλητική, κοίτα τον στα μάτια και πες του «Καλησπέρα καλησπέρα». Αργότερα, όταν σε ρωτήσει αν έκανες αυτό που σου ζήτησε, κοίτα τον στα μάτια, ύστερα κοίτα το ταβάνι, μετά ξανακοίτα τον στα μάτια και πες του «ίσως». Απομακρύνσου αργά παρατηρώντας λεπτομέρειες στον γύρω χώρο.

Στη συνέχεια πλησίασε τον συνάδελφο που αντιπαθείς περισσότερο, την ώρα που έχει πολλή δουλειά. Στηρίξου στο γραφείο του και μη μιλήσεις για λίγο. Μόλις σε αγριοκοιτάξει, κοίτα τον με συμπόνια, ρίξε μια ματιά στο ταβάνι και ρώτα τον: «Δουλειά, ε;». Αν σου μιλήσει άσχημα και σε διώξει από το γραφείο του, απομακρύνσου, κάνε δύο-τρία βήματα, γύρνα προς το μέρος του, σήκωσε το χέρι και πες του με ζεστή φωνή «Τα λέμε». Πέρνα ξανά από το γραφείο του λίγο αργότερα και μονολόγησε: «Καθώς ο αγαπημένος μου συνάδελφος φτύνει αίμα στη δουλειά Αυγουστιάτικα, και εγώ μιμούμαι τον Σταύρο Θεοδωράκη, στο μυαλό μου τριγυρίζει το ίδιο ερώτημα: τι θα γινόταν αν ήμουν άνεργος, φτωχός και μπορούσα να είμαι όλο το καλοκαίρι στην παραλία; Θα πέθαινα από έλλειψη τροφής; Ή μήπως κάποιος θα με λυπόταν και θα με τάιζε; Μήπως τελικά είμαστε μα**κες που δουλεύουμε; Σας αφήνω να το σκεφτείτε».

Στήσε το δικό σου πάρτι

Οι συνάδελφοί σου θα τρίβουν τα μάτια τους, και τα αυτιά τους, όταν η γλυκιά φασαρία του εργασιακού χώρου διαλυθεί σε λίγα δευτερόλεπτα απ’ το «Αχ μελισσούλα μελισσάκι» του Κώστα Μπίγαλη. Αυτό που δεν θα μπορούν να πιστέψουν είναι η εικόνα που θα παρουσιάζεις εσύ εκείνη τη στιγμή, φίλε αναγνώστη: το ροζ ξεκούμπωτο πουκάμισο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί λόγω θέρους, όχι όμως και το κοκτέιλ με ομπρελίτσα που θα κρατάς ανά χείρας, ούτε οι χορευτικές φιγούρες που θα κάνεις διακριτικά, για να μη θεωρηθεί ότι δε δουλεύεις. Αν εμφανιστεί ο προϊστάμενος και σου βάλει χέρι, απάντησε «δεν έχω χρήματα για άλλα ρούχα, έχετε να μας πληρώσετε από τότε που είχαμε δραχμή». Όταν η κατάσταση αγριέψει και βρεθείς αντιμέτωπος με έντονες αντιδράσεις, ζήτα συγνώμη, βγάλε το πουκάμισο, και απομακρύνσου ημίγυμνος τραγουδώντας «ποιός να ξέρει που κοιμάσαι, σε ποιάν αγκαλίτσα να’ σαι».

Γίνε ο φόβος τους

Μην λες καλημέρα σε κανέναν, κοίτα μονίμως το κενό και σε τακτά χρονικά διαστήματα βγάζε ένα μικρό, διακριτικό, πνιχτό ουρλιαχτό. Όταν κάποιος σε ρωτήσει αν είσαι καλά, κοίτα το κενό και απάντα του: «Ε;». Αν επιμείνει και σου προσφέρει λίγο νερό, πάρε το μπουκαλάκι στα χέρια σου, άδειασε το στο πάτωμα και άρχισε να γελάς υστερικά. Όταν το γέλιο σου κορυφωθεί, ξέσπασε σε ξαφνικά κλάματα. Έπειτα απολογήσου λέγοντας, «σόρι, δεν είμαι καλά, είμαι λίγο αλλού τελευταία». Επέστρεψε στο γραφείο σου και φρόντισε όποτε περνάει κάποιος και βλέπει την οθόνη του υπολογιστή σου, να αντικρίζει εικόνες από σάιτ με όπλα ή με πεντάλφες, ή ακόμα καλύτερα και τα δύο. Φεύγοντας από τη δουλειά, πλησίασε τον πιο αντιπαθή συνάδελφο και ρώτα τον με χαμηλή φωνή: «Πιστεύεις ότι είμαι αμαρτωλός;». Απομακρύνσου σφυρίζοντας τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ.