«Θα τα κάψω τα πτυχία, θα τα κάψω!»

Απόλυτα εναρμονισμένος με τον ρυθμό του γνωστού λαϊκού άσματος, είπα να στείλω σήμερα την αγανάκτησή μου στον «Βάτραχο», παραφράζοντας ελαφρά τον στίχο.

Συγχωρήστε με, αγαπητοί αναγνώστες, για το θράσος να απευθυνθώ προς εσάς σε πρώτο πρόσωπο και χωρίς το προσωπείο της μυθοπλασίας. Νιώθω όμως ότι έχει κυλήσει πλέον η σταγόνα, που έκανε το δικό μου «ποτήρι» να ξεχειλίσει! Ας εξηγηθώ, και σύντομα, λοιπόν!

Γενική παραδοχή, πιστεύω, πως τα στομάχια όλων ημών των «συν-Ελλήνων» έχουν διευρυνθεί (κοινώς, έγιναν λάστιχο…) στη χρονική διαδρομή των τελευταίων επτά περίπου ετών. Για να χωρέσουν –και ίσως να χωνέψουν;- όσα έγιναν, γίνονται, και αναμφισβήτητα θα εξακολουθήσουν να γίνονται στη ζωή μας. Κάποιων βέβαια τα στομάχια φούσκωσαν ευχάριστα, γιατί μέσα στη γενική κατάπτωση, εκείνοι κατάφεραν να «φάνε» περισσότερα. Των άλλων όμως, και είμαστε συντριπτικά περισσότεροι, οι κοιλιές πρήστηκαν από όλα όσα καταπίνουμε αμάσητα και που μας αναγκάζουν, εκόντες άκοντες, να «χωνέψουμε». Αν περιμένετε να παραπονεθώ για την οικονομική μας φθορά και διαφθορά, σας ξεγέλασα! Διότι η κατάπτωση που ανέφερα δεν περιορίζεται, δυστυχώς, μόνον στα οικονομικά μεγέθη. Έχει διαβρώσει και έναν τομέα πολύ σημαντικότερο: την Παιδεία.

Καθηγητής της ελληνικής γλώσσας σπούδασα ο ταλαίπωρος, κάποτε. Και για αρκετά χρόνια τώρα προσπαθώ αυτά τα «γράμματα-σπουδάγματα» να μεταδώσω στα παιδιά,  τους μαθητές μου, δηλαδή, γιατί άλλα τέκνα δεν έχω. Χρόνια και χρόνια παλεύω με το κόκκινο BIC (ναι, θα το χρησιμοποιώ μέχρι τελικής πτώσεως!) να διδάξω την ορθή γραφή αλλά και την ορθογραφία. Καταλαβαίνετε την λεπτή διάκριση… Διότι πιστεύω ότι το συνεκτικό στοιχείο σε ό,τι σήμερα μπορεί να ονομάσουμε «Ελληνισμό» είναι η γλώσσα. Κάποιες αλλότριες εθνικές ομάδες, εξίσου μικρές αριθμητικά, μπορεί να διατηρούν τη συνοχή τους χάρη σε άλλα στοιχεία, όπως είναι η θρησκεία. Για τους Έλληνες όμως, όπου κι αν βρισκόμαστε πάνω στον πλανήτη, ό,τι κι αν πρεσβεύουμε ή όπου κι αν ανήκουμε ως πολίτες, η Ελληνική Γλώσσα αποτελεί το συστατικό που μας δένει και μας χαρακτηρίζει.

Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε, λοιπόν, τη γλώσσα αυτή να την αγαπούμε και να τη φροντίζουμε όσο γίνεται περισσότερο. Ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν «ταχθεί» να ηγούνται (και τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται ταγοί του έθνους ή όπως αλλιώς…). Σας ερωτώ: πόσο ψηλότερα μπορεί να φθάσει ένα επίσημο έγγραφο του Ελληνικού Κράτους, από τη δημοσίευσή του στην περιβόητη (ενίοτε και διαβόητη…) «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως»;

Παραθέτω φωτογραφία από πρόσφατο Φύλλο, όπου έχω κυκλώσει μια ανορθογραφία που χρόνια τώρα, με επιμονή και υπομονή μέρμηγκα, προσπαθώ να ξεριζώσω από τα μαθητικά τετράδια. Σας άφησα τελευταίο το «κερασάκι»: το έγγραφο έχει συνταχθεί από το καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας! Αυτό το «διήρκησε» που βγάζει μάτι (και μπορεί να συγκριθεί μόνον με εκείνο το ανεκδιήγητο «υπερεσία» που συχνά πυκνά ακούγεται από πολλών τα χείλη…), το αφιερώνω «εξαιρετικά» στον Υπουργό Παιδείας, μετά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατόπιν στον Πρωθυπουργό, τους λοιπούς Υπουργούς αλλά και κάθε έναν από εκείνους τους «επίσημους» που μας κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο.

Τα έγραψα, ησύχασα! Τώρα, «Καληνύχτα!»