Κινηματογραφικό ταξίδι στην Γερμανία (μέρος α’)

Μπορεί η γερμανική πολιτική να είναι ένα από τα επικρατέστερα θέματα σε όλα τα ΜΜΕ και να απασχολεί πολλούς εν όψει των εκλογών της Κυριακής, αλλά υπάρχουν πολλοί που προτιμούν να δουν αντί για το «θρίλερ» των πολιτικών εξελίξεων, μια καλή ταινία. Άλλωστε, ο γερμανικός κινηματογράφος διαθέτει πλούσια συλλογή με ταινίες – αριστουργήματα και μάλιστα για όλα τα γούστα.

Ο γερμανικός κινηματογράφος αναστήθηκε κάπου το 1999 με την ταινία «Τρέξε Λόλα, Τρέξε». Από τότε μέχρι και σήμερα, έχει διακριθεί για τις ποιοτικές ταινίες του. Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως την διχοτόμηση της Γερμανίας και τις κινηματικές και ταραχώδεις πολιτικά δεκαετίες του ‘70 και ‘80, η θεματολογία είναι πλούσια, όπως οι μνήμες και οι πληγές της χώρας.

Το thefrog.gr ξεκινά ένα μεγάλο αφιέρωμα στον γερμανικό κινηματογράφο. Στο πρώτο μέρος ξεχωρίζουμε ταινίες σχετικές με την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ναζιστική Γερμανία σε όλες τις εκφάνσεις της, μέσα από την ματιά των γερμανών σκηνοθετών.

Sophie Scholl, 2005

Ο μύθος ότι οι Γερμανοί δεν αντιστάθηκαν στον Χίτλερ καταρρίπτεται. Η ιστορία ενός εκ των μελών της οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», της Σόφι Σολ, παρουσιάζει την άλλη όψη της Γερμανίας – μία όψη απόλυτα υπαρκτή αν και μειοψηφική. Η ταινία καταγράφει με λιτότητα  της τελευταίες μέρες της Σόφι, από την στιγμή που η αστυνομία την συλλαμβάνει στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου να μοιράζει αντιχιτλερικά φυλλάδια μαζί με τον αδερφό της, ως την μέρα που οδηγείται στο δικαστήριο και έπειτα απαγχονίζεται.

Συγκλονιστικό τέλος και εξαιρετική η ερμηνεία της Γιούλια Γιεντς.

Aimee & Jaguar, 1999

Μία ιστορία αγάπης, στο Βερολίνο του 1943-44 που δεν ανέχεται καμιά διαφορετικότητα, πόσο μάλλον τον έρωτα που δεν κοιτά ηλικία, εθνικότητα και χρώμα. Η Φελίς, μια έξυπνη και γενναία εβραία γυναίκα που ζει με ψεύτικο όνομα, ανήκει σε μια παράνομη οργάνωση. Η Λίλη, μια αφοσιωμένη μητέρα τεσσάρων παιδιών, αν και μερικές φορές υπήρξε και άπιστη σύζυγος, αναζητά απελπισμένα την αγάπη. Μια ασυνήθιστη και παθιασμένη αγάπη ανθίζει μεταξύ τους παρά τον κίνδυνο της καταδίωξης και των νυχτερινών βομβαρδισμών. Δυνατή ιστορία που σε συγκινεί, όπως και οι ερμηνείες, και είχε γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από τους κριτικούς.

Die Faelscher, 2007

Ο αγώνας για επιβίωση μέσα στην ίδια την κόλαση και τα όριά του. Η ταινία «Οι Παραχαράκτες» παρουσιάζει την ιστορία του Σάλυ, εβραίου παραχαράκτη, που λόγω του ταλέντου του γλιτώνει το Άουσβιτς και στέλνεται στο Ζάχσενχάουζεν. Εκεί τον βάζουν στην ειδική πτέρυγα με προνομιούχους κρατούμενους σχεδιαστές, γραφίστες, και τυπογράφους. Μαζί θα δουλέψουν για την επιχείρηση “Μπέρναρντ”, την παραχάραξη, δηλαδή, εκατομμυρίων τέλειων αντιγράφων λιρών και δολαρίων που θα βοηθήσουν το Γ’ Ράιχ αφενός να αγοράσει υλικά για τη συνέχιση του πολέμου, αφετέρου να προσπαθήσει να οδηγήσει τις οικονομίες της Βρετανίας και των ΗΠΑ σε κρίση.

Στην περίοδο που θα ακολουθήσει ο Σάλυ θα έρθει αντιμέτωπος με τη στυγνή δολοφονική εξουσία των ναζί, τις προτροπές συγκρατουμένων για σαμποτάζ με κίνδυνο να εκτελεστούν, αλλά και τις δικές του ηθικές αναστολές.

Το χιούμορ και οι τραγωδία σμίγουν, οι κρίσεις, το πείσμα για επιβίωση, η απόγνωση και η ελπίδα ανακατεύονται. Ο Μάρκοβιτς είναι εξαιρετικός στην ερμηνεία του, όπως τα πλάνα και η μουσική που ντύνουν την ταινία.

Der Undergang, 2004

«Η Πτώση» καταγράφει τις τελευταίες μέρες του Χίτλερ στο καταφύγιό του στο Βερολίνο, τον Απρίλιο του 1945. Μέσα από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, τα παραληρήματα και τις εμμονές του Χίτλερ, ο σκηνοθέτης  Όλιβερ Χισμπίγκελ προσπαθεί να παρουσιάσει το ψυχογράφημα ενός δικτάτορα λίγο πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος του. Αν και κατακρίθηκε από κάποιους ότι εξανθρώπιζε τον γερμανό δικτάτορα, η ταινία αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο με την μοναδική και εξαιρετική ερμηνεία του Μπρούνο Γκαντζ στο ρόλο του Χίτλερ να παραγκωνίζει οποιαδήποτε άλλη κινηματογραφική μεταφορά του Φύρερ.

Die Welle, 2008

Αν και δεν καταπιάνεται άμεσα με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ταινία «Το Κύμα» είναι μια κραυγή ενάντια στον φασισμό που δεν γεννήθηκε και δεν πέθανε με τον Χίτλερ, αλλά που ελλοχεύει ακόμα και σε ένα αθώο παιχνίδι ρόλων, σε μια τάξη, σε μια σύγχρονη και πολιτισμένη κοινωνία, στο σήμερα. Με λιτή σκηνοθεσία και απλές ερμηνείες η ταινία προβληματίζει ψυχρά, κοφτά και ανθρώπινα και σε κρατάει από την αρχή ως το τέλος, ξετυλίγοντας το νήμα σταδιακά και καταλήγοντας σε ένα συγκλονιστικό και επώδυνο τέλος με πολλαπλάμηνύματα. Παρά την απίστευτη επιτυχία σε Γερμανία και Ευρώπη και την ανάδειξή της ως καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας του 2008, αδικήθηκε στα βραβεία, ειδικά στα Όσκαρ.