Το «δε με ενοχλεί η αναπηρία» δεν είναι είδηση

«Το αμαξίδιο του Έλληνα Παραολυμπιονίκη δεν στάθηκε σε καμία περίπτωση εμπόδιο στην καθαρή και ειλικρινή επικοινωνία του με τη Μαρία», αναφέρει ένα άρθρο στο “Πρώτο Θέμα”. Με ποιο τρόπο θα μπορούσε το αμαξίδιο να σταθεί εμπόδιο στην οποιαδήποτε ειλικρινή επικοινωνία;

Τελευταία φορά που είχα ασχοληθεί με τη φυλλάδα του Θέμου Αναστασιάδη ήταν όταν είχε δημοσιεύσει τη φωτογραφία του αιμόφυρτου Παύλου Φύσσα, την ώρα που ξεψυχούσε στην αγκαλιά της κοπέλας του. Αναγκάζομαι να ασχοληθώ και πάλι, αυτή τη φορά για ένα θέμα που μάλλον δεν θα σχολιαστεί ιδιαίτερα. Για κάποιους είναι ίσως δευτερεύον, ενώ άλλοι -λόγω άγνοιας μάλλον- θα βρουν απόλυτα φυσιολογική την άποψη που παρουσιάζεται σε “ρεπορτάζ” της εφημερίδας.

Συγκεκριμένα, στο περιοδικό People που κυκλοφορεί με το Πρώτο Θέμα, φιλοξενείται ένα άρθρο για τη φιλία της Μαρίας Ηλιάκη -που δεν έχω ιδέα ποια είναι και δεν παίζει κανέναν ρόλο- με τον παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη. «Το αμαξίδιο του Έλληνα Παραολυμπιονίκη δεν στάθηκε σε καμία περίπτωση εμπόδιο στην καθαρή και ειλικρινή επικοινωνία του με τη Μαρία», ξεκινάει το “ρεπορτάζ”.

Με ποιο τρόπο θα μπορούσε το αμαξίδιο να σταθεί εμπόδιο στην οποιαδήποτε ειλικρινή επικοινωνία; Ποιος είπε ότι τα άτομα με αναπηρία είναι δυσπρόσιτα ή δεν επικοινωνούν ειλικρινά; Πρέπει να δίνονται εύσημα σε οποιονδήποτε είναι σε θέση να έχει μία φιλική σχέση με έναν χρήστη αμαξιδίου;

Πολύ νωρίς ξεκαθαρίζεται ότι «φλερτ μεταξύ τους δεν υπήρξε ποτέ» – α, πα, πα. Οπότε, ολόκληρο το δημοσίευμα μένει στο πόσο εξωπραγματικό είναι να έχεις φίλο έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα. Γραμμένο με το γνωστό δακρύβρεχτο στυλ για τα “μαθήματα ζωής” που πρέπει να δίνει ο κάθε Αντώνης και τα “γιατί, γαμώτο;” που πρέπει να σκέφτεται η κάθε Μαρία για το ατύχημα του φίλου της.

Αστραφτερά χαμόγελα και μία προσποιητή άνεση της αρθρογράφου αλλά «η γλυκιά μελαγχολία τριγυρνάει μέσα σου και πνίγεται στο τέλος στο λαιμό σου» [sic]. Είμαι βέβαιος ότι η πρόθεση της -και εννοείται, των συμμετεχόντων στο ρεπορτάζ- δεν ήταν κακή. Αλλά έχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε την αφήγησή μας για τα ΑμεΑ. Κάτι το οποίο δεν θα γίνει, αν δεν ξεκινήσει από τα μέσα ενημέρωσης.

Δεν είναι είδηση όταν άνθρωποι με αναπηρία έχουν φίλους, διασκεδάζουν, αθλούνται, δουλεύουν, κάνουν σεξ, παντρεύονται*, ζουν. Δεν αξίζει κανείς εύσημα επειδή τους αντιμετωπίζει «φυσιολογικά». Πρέπει να πάψουμε πια να κάνουμε τίτλους τα «δε με ενοχλεί που ο τάδε χρησιμοποιεί καροτσάκι», ακριβώς όπως πρέπει να κόψουμε τα «δε με ενοχλεί που ο τάδε είναι μαύρος» (ή ξένος, ή gay, ή χοντρός ή οτιδήποτε άλλο). Αυτό έλειπε, να μας ενοχλούσε.

Όταν, τέλος, ένας δημοσιογράφος θέλει να ασχοληθεί με την αναπηρία στην Ελλάδα, καλό είναι να μην επικεντρώνεται σε δήθεν «χαριτωμένες» σχέσεις, αλλά στην διαχρονική αθλιότητα της κυβερνητικής πολιτικής για τα ΑμεΑ.

* Ο φίλος μου Θ.Γ. – τον οποίο ευχαριστώ γιατί μέσω αυτού ανακάλυψα το επίμαχο άρθρο-  χρήστης αμαξιδίου ο ίδιος, σχολίασε στο Facebook: «αν επρόκειτο για γκόμενο ή άνδρα της, θα συμφωνούσα! Και θα συμφωνούσα διότι αυτά πρέπει να προβάλλονται για να πάψει να υπάρχει η κακόμοιρη αντιμετώπιση προς τους ΑμεΑ! Εκεί μιλάμε για ανοικτόμυαλο άνθρωπο επί του πρακτέου! Το να έχεις καροτσάτο φίλο και να σου δίνουν εύσημα, είναι τραγικό!». Εγώ, όπως είπα, ούτε την ερωτική σχέση θα θεωρούσα είδηση – αν και μερικά εμπεριστατωμένα άρθρα και ρεπορτάζ για τη σεξουαλική ζωή των ΑμεΑ ίσως βοηθούσαν να σπάσει επιτέλους το ταμπού.