Παντού νικητές

Τα κόμματα μετράνε νίκες αγνοώντας τις αυξανόμενες ενδείξεις ότι η δημοκρατία κινδυνεύει με συνολική ήττα.

Κέρδισε, λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί προηγήθηκε η Ρένα Δούρου με 1,5 μονάδα στην περιφέρεια Αττικής και πέρασε στον δεύτερο γύρο ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης στο δήμο της Αθήνας. Δεν βλέπει ότι όλη υπόλοιπη επικράτεια είναι “γαλάζια” – μόνο σε τρεις περιφέρειες πέραν της Αττικής υπάρχουν πιθανότητες να εκλεγεί δικός του υποψήφιος.

Κέρδισε, λέει, η Νέα Δημοκρατία, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Δεν βλέπει ότι ηττήθηκαν όλοι οι υποψήφιοι που στήριξε στους μεγάλους δήμους (Σπηλιωτόπουλος στην Αθήνα, Καλαφάτης στη Θεσσαλονίκη, Μιχαλολιάκος στον Πειραιά) και στις δύο σημαντικότερες περιφέρειες (Κουμουτσάκος στην Αττική, Ιωαννίδης στην Κεντρική Μακεδονία).

Κέρδισε, λέει, η Ελιά, γιατί οι «πολίτες στήριξαν αυτοδιοικητικούς υποψηφίους» – εννοώντας, κυρίως, τον Μπουτάρη και τον Καμίνη. Ωραία τακτική αυτή: πριν τις εκλογές δεν έδωσαν χρίσμα σε κανέναν, αλλά τώρα καρπώνονται την επιτυχία των “αυτοδιοικητικών υποψηφίων”. Βέβαια, εδώ πανηγυρίζει μέχρι και η εξαφανισμένη δημοσκοπικά ΔΗΜ.ΑΡ., τί περιμέναμε;

Το ΚΚΕ δεν κέρδισε, αλλά ούτε έχασε. Το ΚΚΕ εξάλλου ποτέ δεν χάνει.

Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι σε κομματικό επίπεδο μόνο η Χρυσή Αυγή δικαιούται να πανηγυρίζει. Δεν είναι μόνο το ποσοστό-σοκ του Ηλία Κασιδιάρη στο δήμο Αθηναίων και του Ηλία Παναγιώταρου στην περιφέρεια Αττικής. Οι φασίστες μπορούν πλέον να περηφανεύονται ότι έχουν υπολογίσιμη επιρροή σε όλη τη χώρα: εξέλεξαν περιφερειακούς συμβούλους σε όλες τις περιφέρειες πλην μίας, όπου δεν κατέβασαν συνδυασμό (Βορείου Αιγαίου).

Οι μόνοι άλλοι πραγματικοί νικητές είναι οι νεοεμφανιζόμενοι εκπρόσωποι του μπερλουσκονισμού στην Ελλάδα: Μώραλης στον Πειραιά, Μπέος στο Βόλο.

Όσοι εκπλήσσονται, μπορούν να αναλογιστούν -έστω εκ των υστέρων- πόσο σχετικά με την καθημερινότητα των πολιτών και με την αυτοδιοίκηση ήταν τα διλήμματα που έθεσαν. «Ανατροπή ή Μνημόνιο;», «σταθερότητα ή χάος;» ρώτησαν. «Ολυμπιακός» και «να ξεβρωμίσει ο τόπος» ήταν η απάντηση πολλών- υπερβολικά πολλών.

Δύσκολα όμως θα αλλάξει η στρατηγική των κομμάτων: θα σημειώσουν για άλλη μία φορά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ως «θλιβερό φαινόμενο», θα τονίσουν ότι «χρήζει ανάλυσης» η “οπαδική ψήφος” και μετά θα συνεχίσουν να μετράνε νίκες. Για πόσο θα αγνοούν τις αυξανόμενες ενδείξεις ότι η δημοκρατία κινδυνεύει με συνολική ήττα;