Ελληνική Τηλεόραση : Ένας ηλικιωμένος συγγενής

Έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε απέναντι από την ηλικιωμένη θεία σας και να μιλήσετε για ένα καινούριο app στο κινητό σας, για το πώς συγχρονίζεται με τα προφίλ σας στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα κτλ.; Σταματήστε για ένα λεπτό ό,τι κάνετε και παρατηρήστε νοερά τη στιγμή.

Θα σκεφτείτε το χάος που σας χωρίζει και ίσως νιώσετε οίκτο. Είναι ένας άνθρωπος που έμεινε προσκολλημένος στην εποχή του. Αμετακίνητη, δεν απάντησε στις προκλήσεις που δέχτηκε. Επέλεξε αυτό που ξέρει και αρνήθηκε το νέο. Σεβαστή η επιλογή της, αλλά είναι αδύνατον να καλυφθεί αυτό το κενό στην επικοινωνία σας μαζί της. Κάπως έτσι είναι και η σχέση της νέας γενιάς με την Ελληνική τηλεόραση σήμερα. Αδιαφορεί ο ένας για το αν ο άλλος τον κατανοεί. Το προσπερνάνε. Δραστηριοποιούνται στον ίδιο γεωγραφικό χώρο άλλα δεν τέμνονται πουθενά.

Τα τελευταία 20 χρόνια, αυτό το κουτί στο σαλόνι μας, είναι γενναιόδωρο στο να μας σερβίρει αδιακρίτως πρωινάδικα, ελληνο-βραζιλιανικο-τουρκικά σίριαλ, ριάλιτι σόου, ταινίες, ενημερωτικές εκπομπές και ειδήσεις. Το κακό δεν είναι τόσο στο περιεχόμενο του μενού αλλά στη γεύση των πιάτων. Στις εκπομπές εκείνες δηλαδή που παραμένουν παρόμοιες στην ουσία τους με τις παλιότερες και φαίνεται σαν να μην τις έχει αγγίξει ο χρόνος. Είναι εκτός εποχής. Καμιά φορά κάθομαι στον καναπέ κοιτάζοντας αποσβολωμένος αυτό το κουτί και σκέπτομαι ποιος πραγματικά παρακολουθεί όλα αυτά τα σόου. Παρουσιαστές που δεν σου λένε τίποτα ουσιαστικό και βλέπεις ακόμα και στο δικό τους πρόσωπο την ίδια απορία «Τι κάνω εδώ;», σίριαλ που χλευάζουν τη νοημοσύνη σου και την αισθητική σου, ειδήσεις που αφιερώνουν μόλις πέντε δεύτερα για να σου πουν το νέο και 15 λεπτά για να το σχολιάσουν.  Είσαι «αναγκασμένος» να ακούς τη γνώμη του δημοσιογράφου μέχρι να φτάσεις στην επόμενη είδηση. Γιατί άραγε δεν χωρίζουν τις ειδήσεις σε δυο μέρη; Μέρος Α: «Νέα» και μέρος Β: «Σχολιασμός των νέων». Να έχεις επιλογή τουλάχιστον. Ποιος τους έχει πει ότι μας ενδιαφέρει η προσωπική τους άποψη τη δεδομένη στιγμή που απλώς θέλουμε να μάθουμε τα νέα της ημέρας ανά τον κόσμο; Αλλά όλα αυτά, λίγη σημασία έχουν.  Σημασία έχει το όλο και πιο συρρικνωμένο και γηραιόν κοινό τους. Το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ αυτού του κόσμου και του κόσμου που έρχεται.

Είναι γεγονός ότι το διαδίκτυο μπορεί να καλύψει οποιαδήποτε ανάγκη έχει η νέα γενιά ως προς το τι θέλει να δει, να μάθει ή να ακούσει. Η έκταση της κάλυψης αυτών των αναγκών προβλέπεται να αυξηθεί. Αυτή η πραγματικότητα στο εξωτερικό είναι ήδη αναγνωρισμένη και βλέπουμε την προσπάθεια της τηλεόρασης να διαφοροποιηθεί, να εξειδικευτεί, να προσφέρει κάτι νέο, να απορροφήσει την νέες τεχνολογίες, να πιάσει τον παλμό της νεολαίας. Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακό το πόσο παλιομοδίτικη και ετεροχρονισμένη είναι η τηλεόρασή μας. Η αμετάβλητη έκφρασή της στον χρόνο, εντυπωσιάζει. Κάντε ένα μικρό τεστ. Δείτε ειδήσεις ή μια πρωινή εκπομπή σήμερα και μετά δείτε στο YouTube ειδήσεις από τη δεκαετία του ’90. Αν εξαιρέσετε τις βάτες, τις περμανάντ και τις γραβάτες, όλα τα υπόλοιπα είναι ίδια. Μάλιστα τότε τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα, κυρίως στις ειδήσεις, γιατί δεν υπήρχε ο ανεξέλεγκτος σχολιασμός των δημοσιογράφων ενώ από την άλλη υπήρχε και ένα συγχρονισμένο βάδισμα με την εποχή. Σήμερα δεν έχει απλά χαθεί αυτή η προσέγγιση στο συγχρονισμένο βάδισμα αλλά είναι και αντίθετες οι κατευθύνσεις που επιλέγει ένας νέος άνθρωπος από αυτές της ελληνικής τηλεόρασης.

Είναι τέτοια η κατάντια της και τόσο βαθύ το κενό μεταξύ των δύο πλευρών που ακόμα και η αναφορά «Βλέπω τηλεόραση», μεταφράζεται ως μειονέκτημα. Είναι αναγνωρισμένη πλέον, τουλάχιστον από την πλειοψηφία της νεολαίας, η κενότητα με την οποία σε «γεμίζει» η ενασχόληση αυτή. Υπάρχει ξεκάθαρη απουσία λόγου πλέον για να είναι ανοιχτή «αυτή» η τηλεόραση, πέρα από το «Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ». Ακόμα και αυτό φθίνει. Το ραδιόφωνο είναι καλύτερος σύντροφος.

Αν και υπάρχουν πολλοί, ίσως να είναι και η πλειοψηφία, άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό τον χώρο με φρέσκες ιδέες, γνώσεις, όρεξη για δουλειά και όνειρα να επιχειρήσουν κάτι καινούριο και διαφορετικό, εντούτοις η δυναμική τους πνίγεται μέσα σε ένα στερεοποιημένο απολίθωμα τηλεοπτικού προγράμματος.

Η δήθεν τηλεόραση που έχουμε αυτή τη στιγμή  κρέμεται σαν βαρίδι επάνω σε μια κοινωνία που πεταρίζει τα φτερά της προσπαθώντας να πετάξει. Στην πραγματικότητα η ελληνική τηλεόραση εθελοτυφλεί και αν δεν αλλάξει σύντομα αυτή την τακτική της, αν δεν τολμήσει και δεν λάβει δραστικά μέτρα, θεωρώ ότι θα βρεθεί  στο χαντάκι της καθημερινότητας μια για πάντα.