Κουνούπια, γουρούνια, δολοφόνοι

Ποιές επτά πληγές του Φαραώ και ποιά κατάρα του λυκανθρώπου. Αυτό που συμβαίνει κάθε καλοκαίρι με τα κουνούπια είναι αποτρόπαιο. Ειδικά φέτος, το πράγμα έχει ήδη ξεφύγει. Και ακόμα δεν μπήκε καλά καλά ο Ιούλιος…

Αν η αντίδρασή σου ήταν «μα εμένα δε με τσιμπάνε ποτέ τα κουνούπια», να ξέρεις ότι σε μισώ και σε ζηλεύω, φίλε αναγνώστη. Όσο εσύ απολαμβάνεις ατάραχος τις καλοκαιρινές σου νύχτες, να ξέρεις ότι δίπλα σου μια ευπαθής ομάδα του πληθυσμού, εμείς οι γλυκοαίματοι, υποφέρουμε.

Οργή Θεού

Τα κουνούπια είναι μία τρανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει Θεός. Εκτός αν εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει κάπου εκεί ψηλά κάποιος πανάγαθος μουσάτος κύριος, που όταν αποφάσισε να πλάσει την πλάση, είπε: «θα φτιάξω τον άνθρωπο, για να δημιουργήσει πολέμους, χάος και χρηματιστήρια, θα φτιάξω τα λιοντάρια για να έχει η ζούγκλα έναν βασιλιά, θα φτιάξω τα πουλιά και τα ψάρια, θα φτιάξω ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις και ζέβρες… χμ… δε φτιάχνω και ένα μικροσκοπικό έντομο με φτερά που να ρουφάει αίμα; Φανταστική ιδέα».

Μα όλα τα πλάσματα έχουν δικαίωμα στη ζωή… (ΘΑΝΑΤΟΣ)

Πριν αρχίσεις τις οικολογικές θεωρίες περί τροφικής αλυσίδας, φίλε αναγνώστη, να σου τονίσω ότι δε με απασχολεί καθόλου το αν θα λείψουν κάποιοι μεζέδες από τα βατράχια. Ας φάνε μύγες. Εδώ εσύ τρως συκώτια ζώων τυλιγμένα στα έντερά τους ή το ανάποδο (ζώα συκωτιών τυλιγμένα στα έντερά τους), έχεις τύψεις που ο βάτραχος δε θα έχει ποικιλία στο τραπέζι του; (Λάβε επίσης υπόψη σου ότι είμαι τόσο τολμηρός που στρέφομαι ανοιχτά ενάντια στα βατράχια, με σοβαρή πιθανότητα να θυμώσει το thefrog- αυτό θα πει αδέσμευτη αρθρογραφία).

Σπλάτερ φάση, κι έτσι

Αλλά ας επιστρέψουμε στα μικροσκοπικά βαμπίρ με φτερά που αποφασίζουν κάθε καλοκαίρι να μας κάνουν τον βίο αβίωτο. Θα σου διηγηθώ μία διδακτική ιστορία, φίλε αναγνώστη. Πριν λίγα χρόνια ένας φίλος μου αποφάσισε να παντρευτεί, πράγμα που αποτέλεσε μία φανταστική ευκαιρία για τριήμερο μπάτσελορ πάρτι – φεστιβάλ σε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, γιατί είμαστε και ζάμπλουτοι. Καθώς η μεγάλη ανδροπαρέα απολάμβανε τα ψάρια της δίπλα σε μία λιμνοθάλασσα και ο ήλιος έδυε μελαγχολικά, αισθάνθηκα ένα τσιμπηματάκι στο μάγουλο. Λίγο αργότερα, ακολούθησε ένα τσίμπημα στο πόδι. Στη συνέχεια ήρθε η φαγούρα και το ξύσιμο. Την επόμενη μέρα, η δεξιά πλευρά του κεφαλιού μου ήταν πρησμένη σαν να είχα βγάλει δόντι ή να είχα μπουκώσει μπαλάκι του τένις, ενώ το πόδι μου είχε γίνει τετράγωνο, πράγμα χρήσιμο για καλύτερα κοντρόλ στο ποδόσφαιρο, αλλά παράλληλα φοβερά βασανιστικό. Την ώρα που οι φίλοι μου διασκέδαζαν, αδιάφοροι για τους κινδύνους της φύσης, εγώ πάλευα με τις κορτιζόνες για να ξεπρηστώ.

Οι αναμνήσεις και η μετάλλαξη

Από μικρό παιδί θυμάμαι τα καλοκαίρια με εικόνες από μπάνια στη θάλασσα, όμορφα ηλιοβασιλέματα, παγωτά μηχανής αλλά και τσιμπήματα, αγωνία να κλείσει γρήγορα το φερμουάρ της σκηνής για να μην μπει μέσα κανένα κοπάδι και κυρίως αυτό το μελωδικό «ζζζζζζζ» μέσα στο αυτί μου, την ώρα που ο μικροσκοπικός βρικόλακας ετοιμάζεται να με τρυπήσει.

Το θέμα είναι ότι παλιότερα, τα κουνούπια εμφανίζονταν εκεί στις μεγάλες ζέστες, μας κολάτσιζαν για κάνα δίμηνο και αυτό ήταν. Πλέον, έχοντας παρακολουθήσει από τα θερινά σινεμά όλα τα κόμικς της Marvel να μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη, αποφάσισαν να μεταλλαχθούν και να γίνουν πανίσχυρα. Έτσι, εμφανίζονται από την άνοιξη, κάνουν ένα τετράμηνο τσιμπούσι, και πρέπει να πιάσουν τα πρώτα κρύα του Οκτώβρη για να πάνε στον αγύριστο. Άσε που η μετάλλαξή τους τα έχει κάνει πολύ πιο ανθεκτικά σε ταμπλέτες, φιδάκια, εντομοαπωθητικές λοσιόν και όποιο άλλο όπλο μας είχε απομείνει για να προστατεύσουμε την ευερέθιστη επιδερμίδα μας.

Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα

Δε μας έχει απομείνει άλλη χαρά πλέον, παρά μόνον ο πόλεμος. Κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε τον φτερωτό κόμη Δράκουλα να κάνει τη βόλτα του έτοιμος να μας ρουφήξει, καλό είναι να κάνουμε την προσπάθεια να τον λιώσουμε με ένα ξαφνικό παλαμάκι. Αν τον πετύχουμε, η αίσθηση είναι μοναδική: η εκδίκηση είναι γλυκιά και το αίμα ανάμεσα στις παλάμες μας μάς επιβραβεύει. Παίρνουμε το αίμα μας πίσω, στην κυριολεξία. Αν πάλι βαρέσουμε το παλαμάκι και δεν πετύχουμε τον εχθρό, μπορούμε πάντα να υποστηρίξουμε ότι χτυπάμε παλαμάκια γιατί μερακλώσαμε (πιθανόν κάπου τριγύρω να παίζει Πυξ Λαξ;). Σε κάθε περίπτωση, η μάχη θα δοθεί και αυτό το καλοκαίρι. Απάνω τους, σύντροφοι.